Back home... and not exactly loving it!!

Pff, ben alweer een halve week thuis, maar moet toch nog even dat laatste stukje schrijven om het geheel af te ronden, al is het maar voor mezelf. Hier gaan we dus maar!

Zoals ik schreef verbleef ik in Boston bij couchsurfer Heather en haar huisgenoten Shelley en Cassandra. En eigenlijk hadden ze nog twee huisgenoten, namelijk Cass’ twee katten. Had ik weer leuk uitgezocht dus! (Voor al jullie allergischen: ze waren langharig, dus begin maar vast te niezen ;)) Het waren supergrappige beesten, de ene miste een poot maar liet zich daar niet door weerhouden en wist haar weg bovenop tafels, stoelen, vensterbanken en trappen te vinden zonder dat het haar enige moeite leek te kosten. De andere, die wel gewoon 4 poten had, eigende zich doodleuk je schoot toe zodra je op de bank ging zitten. En wat je aan het doen was maakte hem niks uit, hij duwde gewoon je armen aan de kant en ging uitgebreid liggen, haha! Heel grappig. Maar gelukkig liet hij het ook wel toe om van schoot verwijderd te worden als het ff niet uitkwam. :D

Goed. Ik ging dus vorige week dinsdag op de fiets richting het centrum, om daar de beroemde Freedom Trail te gaan wandelen: http://en.wikipedia.org/wiki/Freedom_Trail. Dit is een wandelroute van 4km door het oude centrum van de stad, die fysiek wordt aangeduid door een rode lijn van verf en baksteen op/in de grond. De route leidt langs allerlei oude bezienswaardigheden, waarvan een hoop direct of indirect te maken hebben met de Amerikaanse Revolutie. Oude begraafplaatsen, overheidsgebouwen woonhuizen en scholen bijvoorbeeld. Hoera, weer een lesje geschiedenis gehad dus! ;) Nu moet ik toegeven dat ik me van dat hele verhaal niet meer zo gek veel kan herinneren, dus heb nog wel het een en ander aan toelichting moeten lezen, maar desondanks was het heerlijk om grotendeels zonder kaart in mn handen/op mn telefoon over straat te kunnen lopen; je volgt gewoon de rode lijn, haha! :D Handig dus!
Ik moet toegeven dat ik niet de hele route tot het eind aan toe heb gelopen, tegen het eind van de middag was ik bij de USS Constitution (een origineel Amerikaans oorlogsschip uit 1797) toen de hemel openbrak en het gigantisch begon te regenen. En aangezien de regionale buienradar me wist te vertellen dat het nog wel even zou duren, heb ik maar mn weg naar de metro (oftewel de ‘T’) gevonden en ben ik terug naar huis gegaan. Ik had namelijk aangegeven een beetje op tijd terug te zijn, omdat ik, als de huisgenoten terug zouden zijn van hun werk, echte Nederlandse pannenkoeken zou gaan bakken. Dat blijven veel Amerikanen toch maar een raar fenomeen vinden: pannenkoeken als avondeten... die heb je toch als ontbijt?! Gelukkig vielen mijn spek-kaas-exemplaren goed in de smaak, en om het nog een beetje een Amerikaans (Canadees?) tintje te geven, hebben we over een aantal maar maple syrup gegooid. Prima te eten onder het genot van een echt Amerikaans bosbessen-witbiertje. (En ja, dat smaakt nog ook! :P)

Op woensdag heb ik me de eerste helft van de dag vermaakt door rond te wandelen over en rond de Harvard campus. Harvard, u allen welbekend als Amerika’s oudste universiteit (ook een van de duurste, met collegegeld van een dollartje of 40.000 per jaar – waar klagen we hier in Nederland in hemelsnaam over?! ;)) wordt door veel Amerikanen gezien als de mooiste campus van het land, maar mij viel het een beetje tegen. Ik persoonlijk vind delen van de Leidse universiteit echt mooier, mede doordat ze nog altijd deel uitmaken van het stadscentrum. Harvard ligt daarentegen zelfs net buiten Boston, laat staan in het centrum.
Ik moest even erg lachen toen ik er rond wandelde, bij binnenkomst had ik een bordje gezien waarop stond ‘seniors picknick’. Voor de mensen onder ons die niet supervloeiend Engels spreken: in het Amerikaanse onderwijssysteem ben je als eerstejaars op de universiteit een freshman, tweedejaars sophomore, derdejaars junior en vierdejaars senior. Dus ik dacht aan een gezellige studentenpicknick, want wat verwacht je anders van een ‘seniors picknick’ op een universiteit?! Ik stond dus even te kijken toen ik blikken vol bejaardes op de grasvelden aan tafeltjes zag zitten eten, haha! Goede grap wel. :D
Buiten de universiteit is de buurt Harvard gewoon een heel gezellige studentenbuurt, met veel barretjes en restaurantjes e.d. Leuk om een tijdje rond te zwerven dus.

Nadat ik mn buik vol had van high end culture ben ik weer terug de stad Boston in gegaan, dit keer richting het baseballstadion Fenway Park, domein van de Boston Red Sox. En ook hier had ik natuurlijk geen kaartje (hoewel er wel wedstrijden waren op de dagen dat ik daar was, en ik het serieus even heb overwogen alleen voor de ervaring) maar gelukkig had couchsurfing host Heather me een briljante tip gegeven: onderdeel van het stadion is de Bleacher Bar, een vrij standaard sportcafé met als pluspunt dat je er van binnenuit zo op het veld uitkijkt. En ik had de mazzel dat ik er vóór de wedstrijd was, lang genoeg om nog snel even naar binnen te kunnen wandelen en een kijkje te nemen, maar niet te lang om al spelers tijdens hun warming-up op het veld te kunnen zien (en op de foto te zetten haha). Geinig dus! En ook weer een heel Amerikaans fenomeen. Dat het een extreem geliefd team is, werd me al snel duidelijk, want hoewel de wedstrijd pas 3 uur later zou gaan beginnen, stroomden de toeschouwers wel al van alle kanten toe. Mooie timing dus.

Vervolgens ben ik richting het Museum of Fine Arts gewandeld, dat daar vlakbij lag, waar ik Heather en haar vrienden zou treffen. Het kwam heel mooi uit weer, want op woensdagavond is dit beste kunstmuseum van Boston gratis toegankelijk, en heel toevallig was ik er dus op woensdagavond. ;) Want alles leuk en aardig, maar ik vind $22 best wel veel geld om een uurtje of twee door een museum te struinen... Waar we geen rekening mee hadden gehouden, was de immense populariteit van de lopende tentoonstelling, waardoor er twee enorme rijen stonden. Ik was de eerste van ons groepje, dus ben maar in de rij gaan staan zodat de anderen zich bij me konden aansluiten. Uiteindelijk hebben we ruim anderhalf uur gewacht tot we aan de beurt waren, en zelfs toen moesten we nog meer dan een uur wachten tot we bij die speciale tentoonstelling naar binnen mochten. In de tussentijd zijn we maar door de rest van het museum gaan lopen, dat ook zeker de moeite waard was. Om half negen konden we dan toch eindelijk naar binnen. Het was een expositie van werk van Dale Chihuly, een man van wie ik natuurlijk nog nooit van mijn leven had gehoord, maar die blijkbaar tamelijk beroemd is als glasblazer. En ik moet zeggen, zijn werk is echt wel mooi om te zien! Uiteraard was tijdens die dag de accu van mn camera leeg, maar ik hoop dat de plaatjes die ik met mn telefoon heb gemaakt toch nog een beetje een beeld geven. En anders moeten jullie maar googelen. :P
Na afloop van het museum zijn we nog een hap gaan eten en een drankje gaan doen ergens vlakbij huis. Het was een soort eetcafé met Echte Amerikaanse Porties, maar ook met 112 verschillende soorten bier en aan de overkant 112 verschillende soorten tequila. Gelukkig zaten wij in de bier-toko, dat was gezellig. Ook een leuk detail: ik kreeg een waterglas (vaasje) met daarop naast naam en logo van de zaak ook de tekst ‘Stolen lame beer glass’. Ja, dat is natuurlijk vragen om mee naar huis genomen te worden als souvenier he! :D

En toen was het alweer donderdag en nam ik ’s ochtendsvroeg de bus terug naar New York, New York... heb daar eigenlijk niet zo bijster veel meer gedaan in die laatste twee dagen, gewoon lekker rondgelopen, nog wat geshopt (voor anderen bij de Apple Store, voor mezelf bij H&M :P) en nog met wat mensen afgesproken, o.a. nog een hap gegeten met Stephanie. En vrijdagavond laat zat ik dus weer in het vliegtuig terug naar huis. Hoewel het een nachtvlucht was, heb ik natuurlijk niet meer geslapen dan anderhalf uur ofzo (zou fijn zijn als mn lijf die truuk eens doorkreeg!!) en Heathrow was nog meer dan op de heenweg irritant. Echt, als ik de keus heb: nooit meer Heathrow! Ik ben nog nooit op een westerse luchthaven geweest waar het comfort van reizigers zo enorm Onbelangrijk wordt gevonden. Ik had 2,5 uur tussen mn vluchten, maar aangezien je pas max. een uur van tevoren weet van welke gate je vertrekt (en wellicht nog een trein moet pakken om daar te komen) is het echt totaal niet relaxed. En dan is er ook nog eens geen gratis wifi, dus ja. Ik ben geen fan. Wat ik dan wel weer erg grappig vond om te merken, is dat de geautomatiseerde omroep-stemmen in verschillende talen PRECIES dezelfde zijn als die op Schiphol. Hmm, volgens mij breng ik daar dus echt te veel tijd door... ;)

Natuurlijk landde ik in Amsterdam midden in een gigantische hoosbui, welkom thuis. Het is hier koud en grijs en nat en iedereen baalt. Ach, gelukkig heb ik een topzomer achter de rug, dus ik mag niet klagen! :D

De laatste foto’s: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150254497356616.321783.689656615&l=a06d3126a6&type=1


Zo. Dat was ‘m weer. Till next time!! xx