Toronto, Chicago en een beginnetje in Iowa

Ok, het laatste wat ik heb geschreven is dat ik in Toronto was. Daar ben ik (al lang) niet meer, dus ik geef maar weer eens even (op verzoek :P) een update!
Om te beginnen dit: het is hier overal heet! En droog! En zonnig! En HEET! En dan ben ik nog niet eens in de buurt van Florida... dat wilde ik ff met jullie delen, jullie een hart onder de riem steken met al die plensbuien en herfstige temperaturen die jullie voor je kiezen krijgen momenteel. ;)

Anyway.

Afgelopen dinsdag ben ik dus, zoals ik had aangekondigd, naar de Niagara Falls gegaan. Ik was van tevoren heel benieuwd hoe me dat zou bevallen, want ik had nogal uiteenlopende verhalen gehoord. Vooral Amerikanen waren vrij negatief, hadden zoiets van, als je er toevallig langskomt is het geinig maar je moet er vooral niet specifiek heen reizen, terwijl anderen weer zeiden dat het echt wel de moeite waard zou zijn. En ik moet zeggen, ik kan me zonder meer aansluiten bij die tweede groep, ik ben echt heel blij dat ik er ben geweest! Ik ging er met openbaar vervoer heen, en dat ging prima. Hoewel het gebeuren wel nogal suf begon: ik miste de trein die ik had willen nemen, doordat de tram er een uur over deed om downtown te komen (later meer over de trams!). Sja. Dus maar 2 uur wachten, want dan ging de eerstvolgende pas! Gelukkig ligt het station, Union Station, vlak naast Lake Ontario en de haven waar je heel mooi kunt wandelen, dus zo’n grote straf was het uiteindelijk niet.

Ergens rond een uur of een was ik dan uiteindelijk toch in het stadje Niagara Falls, en omdat ik het nog niet warm genoeg had (ahum) liep ik de langere route naar de falls, ongeveer een half uurtje. Ik kwam daardoor niet direct middenin het circus van casino’s en vermaak terecht, maar had wel meteen uitzicht op de watervallen. En ik moet zeggen, als je ze zo op het eerste gezicht van een afstandje ziet, valt het eigenlijk een beetje tegen en denk je ‘is dit alles?’. Maar vervolgens ben ik natuurlijk op de welbekende boot Maid of the Mist gegaan, die een rondje vaart, eerst vlak langs de Amerikaanse watervallen en vervolgens min of meer midden in de Canadese Horseshoe Falls (deze naam omdat het een soort hoefijzervormige halve cirkel van watervallen is). En vooral dat laatste deel is heel gaaf, je wordt echt zeiknat, ziet niet eens zo gek veel, maar krijgt wel echt een goed idee van de kracht van al dat water dat er naar beneden komt gedenderd. :D Wat een lawaai, je kunt er echt geen normaal gesprek voeren! Gelukkig is het allemaal wel goed geregeld, iedereen krijgt namelijk een mooie blauwe wegwerp-poncho, dus uiteindelijk hoef je niet natter te worden dan je zelf wilt. En ach, met de hitte was het eigenlijk wel even lekker verfrissend, haha!
Ik had gedacht zowel de Maid of the Mist te doen als The Journey Behind the Falls, waarbij je dus achter de watervallen langs loopt en ook kleddernat wordt, maar uiteindelijk vond ik het, toen ik van de boot afkwam, eigenlijk wel goed zo en had ik niet meer echt behoefte aan meer. Dus dat heb ik mooi gelaten voor wat het was. Ik ben toen gewoon een beetje rond gaan lopen, het bovengenoemde circus bekeken. Voor degenen die ooit in EuroDisney zijn geweest: voordat je het park inkomt heb je een hele straat vol met peperdure, attractiepark-achtige restaurants e.d. vol neon en herrie; dat is precies hoe de omgeving van de Falls ook is! Nogal een bizarre combi wel. Maar leuk om te zien, vond ik! Wat ook wel grappig was, toen ik even ergens op een bankje zat (had ik al gezegd dat het heet was? ;)) kwamen een paar mensen naast me zitten, extreem conservatief gekleed in dikke panty’s, lange rokken en hoogsluitende kragen, en de heer in het gezelschap met van die mooie pijpenkrullen aan weerszijden van zijn gezicht en een keppeltje op zn hoofd. Orthodoxe joden dus. En een van de vrouwen knoopte al snel een gesprekje met me aan, erg grappig. Ze had een supervet New Yorks accent, en ik vond het wel mooi om te zien dat ze, hoewel zelf dus erg conservatief, naar mij toe heel openminded was – ze keek er volgens mij totaal niet van op dat ik niet getrouwd was en dat kinderen krijgen niet het hoogste doel in mn leven is. Een bijzondere ervaring wel dus!

Nou ja, en dat waren de Niagara Falls dus eigenlijk. Ben erg blij dat ik geweest ben, het is zo’n plek waar je max. één keer in je leven komt (lijkt mij iig) en het was de moeite waard.

Over Toronto zelf heb ik verder eigenlijk nog niks verteld. Leuke stad!! Het ligt dus aan Lake Ontario, en is heel erg uitgestrekt van oost naar west. Heb ook daar weer heel veel gewandeld, en gewoon lekker de sfeer opgesnoven enzo. Heb er ook echt de lekkerste iced chocolate ooit gehad, Maya-stijl met kaneel, chili, gember en sinaasappel. Spicy en bijzonder! Helaas uiteindelijk er niet meer aan toe gekomen om wat van de mix mee te nemen voor thuis, dus mocht iemand ooit in Toronto in het Distillery District komen: ga aub ff langs bij Soma en neem wat voor me mee! ;)
Een van de dingen die typisch Toronto zijn, zijn dus de trams, oftewel de streetcars, zoals men ze daar noemt. Op zich in grote lijnen hetzelfde systeem als bij ons, met één groot verschil: de haltes. Ze rijden bijna overal gewoon tussen het andere verkeer, maar ipv dat ze dan langs een stoep ofzo stoppen om mensen in en uit te laten, doen ze dat midden op straat. En al het verkeer dat achterop komt, moet verplicht stoppen. Grappig om te zien wel, maar erg efficiënt is het zeker niet, want je staat zowel in de tram als in de auto echt om de haverklap stil, dan weer voor een halte, dan weer voor een kruispunt (lang leve het gridlock systeem!) en zo duurt het dus een uur voordat je downtown bent en mis je je trein. Tja.

Mijn host in Toronto was Gail, had ik vorige keer geloof ik ook al kort verteld, en ik had het weer erg met haar getroffen. Ze was superdruk, overdag met haar kantoorbaan in het centrum en ’s avonds met het bewerken van de foto’s die ze het weekend tijdens een trouwerij had gemaakt – ze is ook professioneel fotografe. Maar omdat ik een eigen kamer had daar, en ook een sleutel om in en uit te kunnen, had ik daar verder geen last van, en het was buiten haar werk om heel gezellig. Ook heel gezellig was Xena, haar kat, die om de haverklap om aandacht kwam vragen door je met een poot aan te tikken. Cute! Gail was echt een superhost, heeft me heel veel over de stad verteld, heel veel info gegeven en allerlei concrete tips. Top dus!


Ook in Toronto is het me weer gelukt om mooie foto’s te maken van de skyline bij zonsondergang – dat begint haast een thema te worden, haha! ;) Ik had de ferry naar Toronto Island gepakt, een recreatie-eiland in Lake Ontario vlak voor het centrum van de stad. Van daaruit heb je sowieso al een heel mooi uitzicht op de skyline, maar als je dan, zoals ik, wacht tot de zon onder gaat en de lucht mooi oranje wordt, dan worden de plaatjes weer helemaal super! Was ik weer blij mee dus.

Verder nog meer gelopen, gelopen, gelopen. Jammer was dat Toronto eigenlijk één grote bouwput is momenteel, overal zijn straten opengebroken en wordt verkeer omgeleid, combineer dat met de trams en een hoop mensen en je hebt chaos! Maar wel een leuke, dus ik ben blij dat ik die paar dagen Canada in mn reis heb opgenomen.

Toen was het vervolgens woensdagavond en vloog ik naar Chicago. Wat erg fijn was, was dat ik niet vanaf Pearson, het internationale vliegveld van Toronto vloog, maar vanaf Toronto City: een klein vliegveldje, wederom op een eilandje, recht voor het centrum. Ideaal dus! En in Chicago min of meer hetzelfde: ik vloog niet op O’Hare International (een van de grootste hubs van de VS, 900.000 vluchten per jaar ofzo :S) dat bekend staat om z’n chaos en zn eeuwigdurende immigratie, maar op Midway, lekker kleinschalig.

In Chicago was mn host Khadija (of kortweg Kat), een meisje van mijn leeftijd, Maleisische, heel gezellig, met een superklein maar superleuk appartementje in Wicker Park, een hippe wijk wat buiten het centrum maar supergoed bereikbaar. Kat werkt fulltime en was ook zo aardig me een sleutel te geven EN... haar fiets te leen! Mijn verkenning van Chicago is dan ook grotendeels op de fiets gebeurd. Dat was wel even wennen... ik had gelukkig een kaart gevonden waarop precies aangegeven stond welke straten een beetje fietsvriendelijk zijn, en welke je beter kunt vermijden, dat gaf me wel enige houvast. Maar desondanks, het is fietsen in een totaal andere wereld. Waar je in Nederland met zn allen probeert zo efficiënt mogelijk gebruik te maken van de ruimte die er is, is het in Chicago meer een kwestie van je als fietser zo breed mogelijk maken en vooral niet te bescheiden zijn. Automobilisten zijn er totaal geschift en willen, als je ze de kans geeft, nog wel eens rare dingen doen. Daarbij had ik wel het idee dat het niet zozeer boze opzet was, maar meer simpelweg niet in staat zijn in te schatten wat een fietser zou kunnen gaan doen, omdat ze zelf nog nooit van hun leven op een fiets hebben gezeten. Nou ja, na een uurtje ofzo was ik prima gewend en racete ik door de Chicagoaanse straten alsof ik nooit anders had gedaan! Zonder helm wel, want ik blijf natuurlijk wel Nederlandse en wij doen niet aan helms op de fiets. Gelukkig was ik absoluut niet de enige, dus ik voelde me er niet extreem onveiliger door, haha. ;) Het was wel een erg leuke manier om te stad een beetje te ontdekken, want je bereik is natuurlijk veel groter dus je ziet veel meer. Zo heb ik een heel stuk van de Lake Front Trail gedaan, een fiets/jog/wandel/skate-pad langs Lake Michigan van noord tot zuid, heel lekker. Heb ook downtown zo een beetje verkend, en ben langs Wrigley Field gefietst, HET honkbalstadion van Chicago, waar de Chicago Cubs hun thuisbasis hebben. Die Cubs hebben overigens nogal een reputatie, want ze verliezen altijd, haha! :D Ik had natuurlijk geen kaartje (dat ging me toch echt wat te ver, zo extreem ongeïnteresseerd als ik ben in sport) maar heb wel even buiten het stadion gezeten, en ik had de mazzel dat er net wel een wedstrijd bezig was, en alleen al het horen van de geluiden was leuk: gejuich, enorm boe-geroep en de welbekende muziekjes als iemand scoorde ofzo – ik herkende het helemaal uit de films! ;) Een ander bekend verschijnsel waar ik tegenaan fietste, waren de Harpo Studios – de studie waar de onlangs geëindigde Oprah Winfrey Show werd opgenomen. Stiekem wel jammer dat het allemaal al afgelopen was, had het nog wel een goede grap gevonden om daar in het publiek bij een opname terecht te komen, haha! :D

Verder nog wat rondgefietst door de Old Town en de Gold Coast, oude rijke buurten met allerlei mooie huizen. Verder op advies van Melissa uit NJ uit de buurt gebleven van de buurt Cabrini Green die daar tussen de rijkelui ligt, oftewel ‘the projects’, sociale huisvestingsprojecten die decennialang hét symbool waren van armoede en bendegerelateerd geweld in Chicago. Wie een buitengewoon heftig en schrijnend verhaal over de buurt wil lezen moet even googelen op “girl X”; maar wees gewaarschuwd, je wordt er echt niet blij van. Overigens bestaat de buurt eigenlijk niet meer: een paar maanden geleden is het laatste gebouw met de grond gelijk gemaakt, en er worden nu nieuwe woningen gebouwd, zogenaamd een mooie mix voor arm en rijk maar in de praktijk zal het toch wel weer onbetaalbare buurt worden voor de arme bewoners, die vervolgens de arme, gevaarlijke buitenwijken in worden gedreven.
Ik merk dat de hele problematiek rondom de gangs en het geweld dat dit alles met zich meebrengt me wel intrigeert; ga ik nog wel eens wat meer over lezen denk ik.

En natuurlijk heb ik ook wat tijd doorgebracht op de meest toeristische plek van Chicago: Millennium Park. Dit is een niet supergroot, maar wel erg mooi aangelegd park in het centrum van de stad, met bovenal een enorm kunstwerk met de naam Cloud Gate – hoewel het in de volksmond beter bekend staat als ‘the bean’; de foto’s zeggen daarbij genoeg, denk ik. Mijn favo plekje in het park (en ik denk stiekem ook wel in de hele stad) is de Crown Fountain: een open pleintje tussen de bomen waar twee grote torens staan met gigantische TV-schermen aan de zijkanten. Op de schermen zijn constant de gezichten van willekeurige inwoners van Chicago te zijn en uit de torens spuit water, waarvan een laagje van een cm of 5 blijft staan op het hele plein. Het mag duidelijk zijn dat dit een geweldige waterspeelplaats is (en niet alleen voor kinderen ;)), en ik heb er een paar keer heel fijn mensen zitten kijken. Een erg gave vorm van moderne kunst voor alle leeftijden! :D

Vrijdagavond was weer een bijzonder ontmoetingsmoment: Michelle zou aankomen vanuit Iowa! Michelle was 3 jaar geleden als uitwisselingsstudente een half jaar lang op de Haagse Hogeschool, en we waren altijd van plan om elkaar weer te zien als we de kans kregen – en dat was dus nu! Erg leuk om weer bij te kunnen kletsen en te merken dat het eigenlijk niet uitmaakt dat we de afgelopen jaren niet superintensief contact hebben gehad en dat we de vriendschap min of meer oppakten waar hij was gebleven toen Michelle terug ging naar de States.
Zaterdag heb ik dus samen met Michelle in de stad rondgezworven, meer bean e.d. gedaan en ’s avonds met een vriendin van haar typische Chicago-stijl deep dish pizza gaan eten – op zich lekker, alleen nogal veel deeg en nog meer tomatensaus, mijn favoriet zal het niet worden, maar het hoort erbij als je in Chicago bent. Na afloop wilden we eigenlijk nog een peperduur drankje gaan doen in een loungebar ergens op een 95e verdieping (vooral het uitzicht vanuit het damestoilet schijnt buitengewoon de moeite waard te zijn!), alleen bleek bij aankomst daar bij het John Hancock Centre de rij voor de lift enorm te zijn, en aangezien we bij de pizzatent ook al lang hadden gewacht, hadden we daar geen zin meer in. Dus maar ergens anders nog een drankje gedaan... zonder mooi uitzicht, maar ja. Heb ik een reden om terug te gaan ofzo. ;)

Overigens, Michelle zou oorspronkelijk zowel vrijdag als zaterdag bij de vriendin van haar slapen, maar op het laatste moment bleek vrijdag niet te kunnen, dus bleef ze ook bij mijn host slapen. Die had op dat moment ook nog een vriend uit Spanje over, die ook bleef slapen, dus we zaten met ons vieren in het appartementje van in totaal amper 20 m2. Nou ja, we hebben het amper gemerkt, want omdat iedereen zo’n beetje andere plannen had, hebben we niet echt met 4 man daar gezeten terwijl iedereen wakker was, haha! Maar dat is wel weer het mooie aan couchsurfing: het geeft een mate flexibiliteit die je op geen andere manier tijdens het reizen hebt.

En toen was het zondagochtend, en vertrokken Michelle en ik richting Iowa City, waar ik dus nu inmiddels ben. Ze heeft allerlei dingen voor ons gepland, o.a. een BBQ met wat vrienden en een van haar vrienden geeft een waterballonnen-zwembad-party waar we heengaan, dus naast het gewoon heerlijk even niet al te veel doen krijg ik wel de nodige typisch Amerikaanse ervaringen voorgeschoteld deze week. :D Vanmiddag gaan we naar een of ander meer hier in de buurt, lekker in de (bloedhete!) zon liggen en een beetje zwemmen, helemaal top!

Wat ik ook buitengewoon fijn vind, is het feit dat dit de eerste plek in de VS is waar het kraanwater niet naar zwembad smaakt! En normaal ben ik zeker geen fan van water, maar met deze hitte dus echt wel.

Lang verhaal weer. Maar dat zijn jullie inmiddels wel van me gewend! :P Kort samengevat: ik heb het nog altijd super naar mn zin! :D Van het weekend vlieg ik verder richting zuiden, zaterdag ben ik dan eerst een nachtje bij een vriendin in Orlando, en zondag ga ik als het goed is door naar Miami, voor een dag of 5. Dus ik heb het vermoeden dat ik het ook nog wel even naar mn zin blijf hebben! :D

De foto's bij de verhalen: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150236121111616.316142.689656615&l=698f7ad0c5

See you next time!