Laos

Zohee, eindelijk weer even tijd maken om de verhalen op te schrijven voor ik alles vergeet!

Ik vertrok uit Cambodia en kwam aan in Luang Prabang, Laos. Dit is een klein stadje in het noorden van het land, en het staat bekend om z'n tempels, de mooie omgeving en zeker ook de relaxte sfeer. Ik had er een guesthouse net buiten het centrum, waardoor ik heerlijk rustig zat maar toch maar op een paar minuten lopen van het mooie oude centrum.
Ik was er in eerste instantie dus samen met de Portugese Rui, en met hem en een paar anderen die we op de night market waren tegen gekomen ben ik de volgende ochtend richting de Kuang Si Falls, een set mooie watervallen op een uurtje rijden afstand. Er is een berenopvangcentrum waar ze proberen zo veel mogelijk beren te redden van de stropers en dieronvriendelijke berenshows e.d. - en ik moet zeggen dat het er, zeker voor Aziatische begrippen, niet slecht uit zag. Na even oh-en en ah-en bij de beren besloten we de hike naar boven naar de top van de waterval te doen. Ik was met mn stomme hoofd vergeten om mn teva's mee te nemen en moest het op mn glibberige oude teenslippertjes doen... de eerste helft ging nog wel, maar de tweede helft was zo steil klauteren dat ik midden in de jungle (en beestjes overal!) maar op blote voeten verder ben gegaan, zodat ik tenminste nog een beetje grip had. De top van de waterval was verder niet heel erg bijzonder, maar ach, het was een aardige klim omhoog dus onze lichaamsbeweging hadden we weer gehad.


We waren van plan om na de afdaling een frisse duik te nemen in het ijskoude turquoise water, maar daar besloot de regen een stokje voor te steken: toen we net beneden waren op het niveau waar je mocht zwemmen, begon het gigantisch te plenzen en zijn we maar in het (gelukkig droge) restaurant gaan zitten. Na een tijdje werd duidelijk dat de regen nog wel even aan zou houden, dus hebben we onze tuktuk maar opgezocht om weer terug te gaan naar Luang Prabang. Ach ja, we waren inmiddels toch dusdanig afgekoeld door de regen dat dat koude water van de waterval ook lang niet meer zo aantrekkelijk was als toen we in eerste instantie verhit en bezweet beneden kwamen!

Dag twee heb ik lekker in mijn eentje (Rui vloog die middag naar huis en was sowieso wel klaar met de tempels) het centrum van de stad verkend, het koninklijk paleis bezocht en een paar tempels. Een groep tempels bovenop Mount Phousi in het bijzonder was de moeite waard, want ze lagen op een flinke heuvel midden in de stad. Ook hier dus weer even klimmen (100 meter omhoog, >400 treden) in de hitte maar dan had je wel ook een heel mooi uitzicht over de stad en haar omgeving, bergtoppen, rivieren en wat wolkjes die het geheel net wat mysterieus maakten. Mooi dus. Ook ben ik nog even het Ethnologisch Museum in geweest, en hoewel het echt maar klein is, is het wel erg goed van opzet en informatief en interessant – zeker een aanrader voor mensen die ooit nog eens in Luang Prabang komen!

Die namiddag kwam Karla me weer achterna, en samen met Dana, een leuke Canadese uit ons guesthouse zijn we een hap gaan eten bij een restaurant waar ze een mooi initiatief hadden bedacht: elke avond wordt er een modeshow gehouden door lokale jongeren, waarin ze bijna 100 traditionele kledingstukken tonen van allerlei stammen en uit allerlei regio’s van Laos. De jongeren krijgen er goed voor betaald, waardoor ze in staat zijn om hun school te betalen zonder hun toevlucht te hoeven zoeken tot criminaliteit of prostitutie. De modeshows zijn gratis toegankelijk, maar doordat je er wat eet en drinkt steun je het geheel wel degelijk (en natuurlijk was er een fooienpot speciaal voor de jeugd J). Na afloop van de modeshow geeft een groep jongens (tussen de 10 en 18 jaar ofzo) een breakdance-show, en die was ook echt heel gaaf, vooral een paar van de oudere jongens waren steengoed. Aangezien dit op foto’s niet echt tot zijn recht komt, heb ik een aantal filmpjes gemaakt, ik zal kijken om er daarvan wat online te gooien binnenkort.

’s Avonds is er in LP een avondmarkt (die erg Thais aandoet en ook duidelijk gericht is op toeristen) waar ik natuurlijk weer wat leuke souveniertjes heb gescoord. Altijd leuk! :D

Ondertussen had ik zitten twijfelen of ik de volgende dag al door zou reizen naar mn volgende stop, Vang Vieng, of dat ik nog een dagje daar zou blijven. Uiteindelijk werd ik overgehaald door Karla en Dana om toch nog een dag te blijven en met hun gewoon een tweede keer naar de watervallen te gaan – ik wilde immers zwemmen. Zo gezegd zo gedaan, dus ik heb toch nog in de waterval gezwommen. Daar kregen we ook een gratis ‘fish spa’, want allemaal kleine visjes kwamen de dode huidcellen van onze voeten en benen knabbelen. Ik blijf het toch een vreemd gevoel vinden en zal er ook niet zo snel voor betalen om deze behandeling te ondergaan, haha! ;)

De volgende dag (we hebben het over vorige week zaterdag, 26 mei, inmiddels) ben ik dan toch maar in de bus gestapt, op weg naar Vang Vieng. Deze busrit staat bekend als een van de mooiste van Zuid-Oost Azie, en ik moet toegeven dat het inderdaad een erg mooie route was: urenlang reden we door de bergen, langs mooie groene dalen en kleine dorpjes langs de weg. En ik had al veel verhalen gehoord over de busritten in Laos, bijna niemand heeft de mazzel een busrit te voltooien zonder een lekke band, een busdeur die niet meer open of dicht wil of een ander soort panne. Ik stond er dus niet heel erg van te kijken toen we op een gegeven moment stil stonden ergens in een dorpje in the middle of nowhere, en de moter van de bus uitgeschakeld werd, zonder enige uitleg naar de passagiers (zonder uitzondering toeristen). Het bleek gelukkig wel mee te vallen: met onze eigen bus was niks aan de hand, alleen een tegemoet komende vrachtwagen had wel moterproblemen gekregen, en helaas was dat precies midden in een bocht gebeurd waar hij natuurlijk midden op de weg stond, en andere vrachtwagens en bussen konden er simpelweg niet langs. Handig! En in plaats dat ze dan op het idee komen om de vrachtwagen in zn vrij wat achteruit en opzij te laten rollen (we zaten in de bergen dus het had prima moeten kunnen), moet de boel maar ter plekke gerepareerd worden en mag iedereen wachten tot ze het gefixt hebben... heerlijk, die inefficientie haha! :D Ach ja, het hoort er gewoon bij hier, ik kijk nergens meer van op. Gelukkig duurde het voor ons niet zo gek lang, en na een half uurtje konden we toch onze weg vervolgen,

Overigens, de route mag dan wel heel mooi zijn enzo, hij is ook buitengewoon misselijkmakend, met al die haarspeldbochten urenlang! Ik was dan ook weer blij met mn anti-reisziekte-armbandjes, die hebben de tocht voor mij aardig draaglijk gehouden en ik heb zelfs redelijk veel naar buiten kunnen kijken en wat mooie foto’s kunnen maken vanuit de bus. Dit in tegenstelling tot sommige andere passagiers, die de hele weg hebben geprobeerd te slapen om maar niet nog misselijker te worden – hij is met recht berucht, die weg!

En toen was ik dus in Vang Vieng. Vang Vieng is een klein plaatsje (maar 25.000 inwoners), 160 km ten noorden van de hoofdstad Vientiane, die op de grens bij Thailand ligt. Het dorpje ligt in een ontzetten mooie omgeving, maar is tegenwoordig vooral bekend als party centrum voor de jeugd van overal ter wereld. De belangrijkste attractie is ‘tubing’: in een oude tractor-binnenband de rivier afdrijven (afhankelijk van de waterstanden gaat dit er vrij ruig aan toe) en onderweg de 10 bars bezoeken om uiteindelijk stomdronken weer in het dorp te eindigen en daar vrolijk verder te zuipen. Klinkt als iets wat ik zou doen? Nee, niet bepaald inderdaad. Ik was oorspronkelijk ook niet van plan erheen te gaan, maar een Nederlands stel in Phnom Penh had me een tip gegeven voor een lekker rustig guesthouse net buiten het dorp, waar je wel van de omgeving (en een hangmat) kon genieten maar geen last had van de bezopen jeugd. Het guesthouse was inderdaad heerlijk rustig, een mooie groene tuin met allemaal kleine bamboehutjes. Gelukkig was er wel nog een met eigen badkamer, dus ik hoefde ’s nachts in ieder geval niet door de bushbush om naar de wc te gaan haha. Verder was het wel vrij basic: ventilator en een klamboe, en om je heen dus een en al junglegeluiden. Ook weer eens leuk! En het geheel kostte 7 euro per nacht, wat ook altijd fijn is natuurlijk. Voor mijn eigen hutje had ik een hangmat en ik daar heb ik me met een boekje (nou ja, Kindle E-reader) prima geamuseerd. Mijn buurvrouw was een aardige Francaise, met wie ik nog wat heb ondernomen, dus ook mijn Frans heb ik weer even kunnen oefenen – toch handig dat haast niemand voldoende Frans spreekt om een gesprek te kunnen houden, daarnaast lijkt mijn gestuntel nog heel wat en vang ik dus veel complimentjes haha! ;)

Samen met Christelle ben ik naar een grot/zwembadje/watervalletje geweest, waar het heerlijk zwemmen was en we hebben flink gespetterd met lokale kids, echt heel leuk. Ik blijf het mooi vinden om te zien dat in veel opzichten, kinderen overal ter wereld toch hetzelfde zijn en dezelfde dingen leuk vinden. Op zon moment merk je ook totaal geen taalbarriere, ook al spreek je amper een woord van elkaars taal. Mooie ervaringen dus!

Aangezien ik op tijd weer in Bangkok moest zijn om Karin op te halen op het vliegveld, had ik niet zo heel veel tijd in Laos, en heb ik het dus bij deze twee bestemmingen gehouden en ben ik ook weer op tijd richting Bangkok vertrokken, ook met het oog op de kans op vertragingen. Vorige week dinsdag ben ik dus weer op een bus gestapt, dit keer via Vientiane door naar Nongkhai, waar de nachttrein naar Bangkok zou vertrekken. Deze busrit was wat minder heftig dan de vorige, en nu had ik ook gezelschap want Christelle ging met dezelfde bus mee. Ze had me verteld over haar afgrijselijke rit naar Vang Vieng met een minibus, en had nu wijselijk gekozen voor de grote touringcar: die is wel zo prettig aangezien die door zijn grootte gedwongen is flink af te remmen voor alle haarspeldbochten. Je doet er dus wat langer over, maar de rit is wel zo comfortabel! De minibusjes scheuren namelijk echt als idioten door de bergen, dat is echt om bang van te worden.

De nachttrein naar Bangkok was echt heel relaxed, ik heb eindelijk mijn transport gevonden waar ik gewoon kan reizen en kan slapen tegelijk! :D Ik had een tweede klas airco slaapplek, dat is een stoel die wordt omgebouwd tot compleet bed met matras, lakens, kussen, deken en zelfs een leeslampje. (Voor een filmpje van dit prachtige proces, zie hier: http://www.youtube.com/watch?v=kkKxEJxef6A) De rit zou 12 uur duren maar we hadden bij aankomst 3 uur vertraging, nou ja, je kunt niet alles hebben voor twee tientjes! Na een prima nachtrust kwam ik dus aan in Bangkok en had ik nog anderhalve dag daar tot Karin aan zou komen. Ik heb me de stad weer een beetje eigen gemaakt (zodat ik Karin een beetje rond zou kunnen leiden), wat rondgeslenterd over het afgrijselijke (en toch stiekem ook wel weer boeiende – voor even dan) Khao San Road en natuurlijk weer heerlijk gegeten bij mn favoriete restaurantjes.

Inmiddels hebben Karin en ik Bangkok alweer achter ons gelaten en zitten we op Koh Samui, maar die verhalen en foto’s bewaar ik nog even, ik vind het wel weer mooi voor nu! ;)

De foto’s van Laos staan hier: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150848189016616.399227.689656615&type=3&l=3a4d65b927

Toedels!!!