Cambodia
Door: Céline
22 Mei 2012 | Cambodja, Khett Siem Reab
De laatste update was zwervend ergens in de Mekong delta, en dat lijkt inmiddels echt alweer eeuwen geleden! Ik ben in Chau Doc inderdaad uiteindelijk opgehaald door een andere groep, van welgeteld 3 personen. Ach ja, ik hoefde niet in mn uppie de grens over, daar was ik al lang blij mee. Wat wel weer apart was, was dat ik doodleuk bij een andere travel organisatie terecht kwam, die dan zogenaamd weer andere dingen in- of exclusief hadden, dus uiteraard meldde de gids ergens in het begin dat we onderweg wel nog ergens geacht werden om een dollar voor een motorbike oid te betalen. Waarop ik aangaf dat ik dat toch echt niet van plan was, aangezien ik voor de complete tour had betaald, en als er een verschil was tussen de twee reisorganisaties, dat niet mijn probleem was. Uiteraard ging het me niet om die ene dollar, maar het principe - ik heb geen idee hoe of wat verder, het enige wat ik weet is dat ik niks meer heb betaald en uiteindelijk wel ben gekomen waar ik wilde zijn haha!
En toen zat ik dus in Phnom Penh, Cambodia. Er was me verteld dat de armoede hier veel extremer zou zijn, en tot op zekere hoogte heb ik dat ook wel gezien; vooral in de bus naar Phnom Penh zijn we door minidorpjes gekomen (waar een Cambodjaan afgezet moest worden) waar de huizen vaak van palmbladeren waren gemaakt, soms van hout en heel af en toe zag je een stenen gebouw. Ik kan me niet voorstellen hoe die palmbladconstructies telkens weer het regenseizoen overleven! Overigens is de traditionele bouwstijl daar wel op aangepast, de huizen staan op palen, een meter of twee boven de grond. Eronder is de 'garage': de motorbike van de familie wordt hier gestald, vaak in het gezelschap van de veestapel (=1 of 2 magere koeien of een buffel, en wat rondscharrelende kippen).
Het is in Cambodia beduidend rustiger dan in Vietnam, en dat komt met name door het verkeer, dat stukken minder druk is dan in de Vietnamese steden. Ik heb hier het gevoel dat ik over straat kan lopen en ook daadwerkelijk wat om me heen kan kijken zonder direct in levensgevaar te zijn, haha!
Wat ik wel opmerkelijk vind is dat PP me in heel veel kleine dingen ontzettend doet denken aan Ghana - vreemd omdat de cultuur verder echt totaal anders is. Wellicht omdat Cambodia en Ghana heel dicht bij elkaar staan op de VN Human Development Index ofzo.
Phnom Penh stond voor mij vooral in het teken van de gruwelijke geschiedenis van het land, en gruwelijk is ook echt wat ik heb gezien. Als eerste stond een bezoek aan de Killing Fields Choeung Ek op het programma, een klein stukje buiten de stad. Er zijn honderden killing fields verspreid over het hele land, die bij PP zijn de meest toegankelijk en ook met van de grootste. Veel killing fields in het land zullen nooit uitgegraven of onderzocht kunnen worden, door de aanwezigheid van de landmijnen overal.
De naam zegt eigenlijk al genoeg: hier werden de gevangenen 's nachts naartoe gevoerd om te worden vermoord en gedumpt in een massagraf. Er werd geen onderscheid gemaakt tussen mannen, vrouwen en kinderen, de moordmethodes moesten zo goedkoop mogelijk en waren dus eenvoudige werktuigen als hakbijlen, spades en machetes - kogels waren te duur. Om te voorkomen dat het geschreeuw van de slachtoffers in de omgeving te horen zou zijn, werd er knetterharde propagandamuziek gespeeld. Om de stank onder controle te houden en om ervoor te zorgen dat de mensen ook echt dood waren in de massagraven werd er DDT in de graven gesproeid.
Hoewel de omgeving tegenwoordig heel vredig is, rustig en groen, zie je ook nu nog de overblijfselen van die tijd: vooral in de regentijd kun je op de grond nog steeds stukken bot, kleding en tanden vinden...
Alsof dit nog niet genoeg gruwel voor een dag was, stond daarna de mogelijk nog ergere S21 security prison op het programma, tegenwoordig het Tuol Sleng Genocide Museum. Deze school werd door de Khmer Rouge gebruikt als gevangenis, waar vermeende vijanden van de staat terecht kwamen na hun arrestatie. De mensen kwamen hier terecht om de simpelste redenen: het dragen van een bril of het spreken van een vreemde taal was al genoeg reden! Na aankomst werden alle details nauwkeurig bijgehouden, en mensen werden gemarteld en zo gedwongen om een bekentenis af te leggen over een misdaad die ze nooit hadden gepleegd. De martellokalen liggen er nog precies zo bij als ze in 1979 werden aangetroffen, hier en daar zelfs nog bloedspetters op het plafond. En alsof dat niet genoeg is, hangen er foto's van hoe het was MET de lijken en plassen bloed...
In totaal zijn er tussen 1975 en 1979 naar schatting 20.000 mensen door de gevangenis heen gekomen; welgeteld 7 hebben het overleefd - zij werden in leven gehouden omdat ze nuttige vaardigheden hadden die de Khmer Rouge goed kon gebruiken.
Afgezien van de voor de hand liggende gruwelen zijn er twee dingen die me specifiek aangrepen. Ten eerste de aantallen: in een korte periode van 4 jaar werd bijna de helft van de bevolking uitgemoord of stierf; 3 van de 8 miljoen! Bizar gewoon.
Het tweede punt is wat zich na 1979 heeft afgespeeld. De Khmer Rouge werd namelijk tot 1992 (!!!) door de internationale gemeenschap als rechtmatige leider van het land gezien, ze hadden zelfs een zetel in de VN. Dit terwijl iedereen maar al te goed wist wat de organisatie had gedaan! Onvoorstelbaar vind ik dat. Pffff politiek...
Goed, ik was eerlijk gezegd blij dat ik dat achter de rug had. Ik vind het er absoluut bij horen, maar leuke uitstapjes zijn het uiteraard zeker niet.
Volgende stop op de route was Siem Reap, en daar zit ik nu nog, de laatste uurtjes. Siem Reap is de uitvalsbasis voor het bezichtigen van de tempelcomplexen Angkor Wat. We kennen wereldwijd de naam Angkor Wat, maar in de praktijk zijn het een hele hoop verschillende complexen met allemaal een eigen naam. Ik heb de afgelopen paar dagen dus weer een enorme hoeveelheid oude stenen gezien haha! ;) Maar erg indrukwekkend en zeker de moeite waard. Een van de tempels, Ta Prohm, wordt ook wel de jungeltempel genoemd - dit complex is niet zozeer de moeite waard om de tempel zelf, als wel omdat je er goed kunt zien wat moeder natuur met de tempels doet als ze de kans krijgt. Mooi om te zien!
Grappig is overigens dat ik hier Karla (heb ik leren kennen in Saigon) weer heb ontmoet, die via een totaal andere route hierheen is gekomen, gezellig dus.
Vandaag vervolg ik mijn reis dus weer, vanmiddag vlieg ik naar Luang Prabang in het noorden van Laos. Ik heb erg goede verhalen gehoord (vele hadden een hangmat als onderdeel, wat me wel aanstaat ;)) en wil er dus zeker heen. Alleen had ik de afstanden en vooral de busverbindingen hier nogal onderschat: ik heb geen zin om 1000km met verschillende bussen over slechte wegen af te moeten leggen, terwijl ik over 10 dagen weer in Bangkok moet zijn om Karin te meeten. Dus ja, dan maar vliegen. Helaas vliegt er op deze route geen budgetmaatschappij, maar het zij zo. Ik vlieg samen met een maffe Portugees, Rui, die op zich wel ok is maar er nogal een andere kijk op de wereld op nahoudt dan ik; ik vind het dan ook geen probleem dat hij overmorgen weer naar huis gaat haha!
En ook Karla kom ik in Laos weer tegen, want die vliegt overmorgen. It's a small world indeed.
De foto's van Cambodia:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150818071716616.396154.689656615&type=1&l=0bce17960f
En toen zat ik dus in Phnom Penh, Cambodia. Er was me verteld dat de armoede hier veel extremer zou zijn, en tot op zekere hoogte heb ik dat ook wel gezien; vooral in de bus naar Phnom Penh zijn we door minidorpjes gekomen (waar een Cambodjaan afgezet moest worden) waar de huizen vaak van palmbladeren waren gemaakt, soms van hout en heel af en toe zag je een stenen gebouw. Ik kan me niet voorstellen hoe die palmbladconstructies telkens weer het regenseizoen overleven! Overigens is de traditionele bouwstijl daar wel op aangepast, de huizen staan op palen, een meter of twee boven de grond. Eronder is de 'garage': de motorbike van de familie wordt hier gestald, vaak in het gezelschap van de veestapel (=1 of 2 magere koeien of een buffel, en wat rondscharrelende kippen).
Het is in Cambodia beduidend rustiger dan in Vietnam, en dat komt met name door het verkeer, dat stukken minder druk is dan in de Vietnamese steden. Ik heb hier het gevoel dat ik over straat kan lopen en ook daadwerkelijk wat om me heen kan kijken zonder direct in levensgevaar te zijn, haha!
Wat ik wel opmerkelijk vind is dat PP me in heel veel kleine dingen ontzettend doet denken aan Ghana - vreemd omdat de cultuur verder echt totaal anders is. Wellicht omdat Cambodia en Ghana heel dicht bij elkaar staan op de VN Human Development Index ofzo.
Phnom Penh stond voor mij vooral in het teken van de gruwelijke geschiedenis van het land, en gruwelijk is ook echt wat ik heb gezien. Als eerste stond een bezoek aan de Killing Fields Choeung Ek op het programma, een klein stukje buiten de stad. Er zijn honderden killing fields verspreid over het hele land, die bij PP zijn de meest toegankelijk en ook met van de grootste. Veel killing fields in het land zullen nooit uitgegraven of onderzocht kunnen worden, door de aanwezigheid van de landmijnen overal.
De naam zegt eigenlijk al genoeg: hier werden de gevangenen 's nachts naartoe gevoerd om te worden vermoord en gedumpt in een massagraf. Er werd geen onderscheid gemaakt tussen mannen, vrouwen en kinderen, de moordmethodes moesten zo goedkoop mogelijk en waren dus eenvoudige werktuigen als hakbijlen, spades en machetes - kogels waren te duur. Om te voorkomen dat het geschreeuw van de slachtoffers in de omgeving te horen zou zijn, werd er knetterharde propagandamuziek gespeeld. Om de stank onder controle te houden en om ervoor te zorgen dat de mensen ook echt dood waren in de massagraven werd er DDT in de graven gesproeid.
Hoewel de omgeving tegenwoordig heel vredig is, rustig en groen, zie je ook nu nog de overblijfselen van die tijd: vooral in de regentijd kun je op de grond nog steeds stukken bot, kleding en tanden vinden...
Alsof dit nog niet genoeg gruwel voor een dag was, stond daarna de mogelijk nog ergere S21 security prison op het programma, tegenwoordig het Tuol Sleng Genocide Museum. Deze school werd door de Khmer Rouge gebruikt als gevangenis, waar vermeende vijanden van de staat terecht kwamen na hun arrestatie. De mensen kwamen hier terecht om de simpelste redenen: het dragen van een bril of het spreken van een vreemde taal was al genoeg reden! Na aankomst werden alle details nauwkeurig bijgehouden, en mensen werden gemarteld en zo gedwongen om een bekentenis af te leggen over een misdaad die ze nooit hadden gepleegd. De martellokalen liggen er nog precies zo bij als ze in 1979 werden aangetroffen, hier en daar zelfs nog bloedspetters op het plafond. En alsof dat niet genoeg is, hangen er foto's van hoe het was MET de lijken en plassen bloed...
In totaal zijn er tussen 1975 en 1979 naar schatting 20.000 mensen door de gevangenis heen gekomen; welgeteld 7 hebben het overleefd - zij werden in leven gehouden omdat ze nuttige vaardigheden hadden die de Khmer Rouge goed kon gebruiken.
Afgezien van de voor de hand liggende gruwelen zijn er twee dingen die me specifiek aangrepen. Ten eerste de aantallen: in een korte periode van 4 jaar werd bijna de helft van de bevolking uitgemoord of stierf; 3 van de 8 miljoen! Bizar gewoon.
Het tweede punt is wat zich na 1979 heeft afgespeeld. De Khmer Rouge werd namelijk tot 1992 (!!!) door de internationale gemeenschap als rechtmatige leider van het land gezien, ze hadden zelfs een zetel in de VN. Dit terwijl iedereen maar al te goed wist wat de organisatie had gedaan! Onvoorstelbaar vind ik dat. Pffff politiek...
Goed, ik was eerlijk gezegd blij dat ik dat achter de rug had. Ik vind het er absoluut bij horen, maar leuke uitstapjes zijn het uiteraard zeker niet.
Volgende stop op de route was Siem Reap, en daar zit ik nu nog, de laatste uurtjes. Siem Reap is de uitvalsbasis voor het bezichtigen van de tempelcomplexen Angkor Wat. We kennen wereldwijd de naam Angkor Wat, maar in de praktijk zijn het een hele hoop verschillende complexen met allemaal een eigen naam. Ik heb de afgelopen paar dagen dus weer een enorme hoeveelheid oude stenen gezien haha! ;) Maar erg indrukwekkend en zeker de moeite waard. Een van de tempels, Ta Prohm, wordt ook wel de jungeltempel genoemd - dit complex is niet zozeer de moeite waard om de tempel zelf, als wel omdat je er goed kunt zien wat moeder natuur met de tempels doet als ze de kans krijgt. Mooi om te zien!
Grappig is overigens dat ik hier Karla (heb ik leren kennen in Saigon) weer heb ontmoet, die via een totaal andere route hierheen is gekomen, gezellig dus.
Vandaag vervolg ik mijn reis dus weer, vanmiddag vlieg ik naar Luang Prabang in het noorden van Laos. Ik heb erg goede verhalen gehoord (vele hadden een hangmat als onderdeel, wat me wel aanstaat ;)) en wil er dus zeker heen. Alleen had ik de afstanden en vooral de busverbindingen hier nogal onderschat: ik heb geen zin om 1000km met verschillende bussen over slechte wegen af te moeten leggen, terwijl ik over 10 dagen weer in Bangkok moet zijn om Karin te meeten. Dus ja, dan maar vliegen. Helaas vliegt er op deze route geen budgetmaatschappij, maar het zij zo. Ik vlieg samen met een maffe Portugees, Rui, die op zich wel ok is maar er nogal een andere kijk op de wereld op nahoudt dan ik; ik vind het dan ook geen probleem dat hij overmorgen weer naar huis gaat haha!
En ook Karla kom ik in Laos weer tegen, want die vliegt overmorgen. It's a small world indeed.
De foto's van Cambodia:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150818071716616.396154.689656615&type=1&l=0bce17960f
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
