Vul in: nietszeggende titel over Ghana...

Blog 28 mei 2010


En weer heb ik een week lang niks geschreven... Niet omdat er niks te vertellen valt, integendeel: er zijn een aantal dingen geweest waarbij ik heb gedacht, dat wil ik opschrijven. Maar op de een of andere manier heb ik er dan gewoon geen zin in om ervoor te gaan zitten en het ook te doen.


Anyway.


Het laatste wat ik schreef, was dat Lucandy en ik Lucy mee zouden nemen shoppen, vorige week zaterdag. Dat is er uiteindelijk toch niet van gekomen, omdat Lucandy ziek was (zware verkoudheid, niks ernstigs en inmiddels is ze ook weer helemaal ok) en Lucy graag met ons allebei wilde gaan. Nu staat het voor morgenochtend op het programma, dus hopelijk gaat het nu wel echt gebeuren – drie keer is scheepsrecht!


Lucandy was verkouden en slaapt naast me, en dus werd ik in de loop van de week ook verkouden, altijd fijn, maar gelukkig had ik het minder zwaar getroffen dan zij (hoera, weerstand!!) en heb ik vooral wat gesnotterd en ongeveer een miljoen keer moeten niezen, kom ik dus ook wel weer overheen.


Zondag staat ook weer wat leuks op het programma, dan gaan we naar het theater. Het nationaal theater ligt vlakbij het ministerie, en ziet er van buiten heel mooi uit, ben dus eens benieuwd hoe het van binnen is. Ik heb gelezen dat het wel de moeite waard is om er eens naartoe te gaan, dus toen Bridget erover begon, leek het me leuk om mee te doen. En toen bleek later dat net dit weekend Umoja speelt, een Zuid-Afrikaanse danstheatergroep die over de hele wereld heeft getourd, en o.a. op Broadway en West End heeft gestaan... dus daar gaan we zondag heen, ik ben erg benieuwd, het schijnt een erg gave show te zijn! Bridget liep zich er al helemaal op te verheugen om zich leuk op te tutten enzo, en ik vind het ook wel leuk om weer even een gelegenheid te hebben om een van mn nieuwe jurkjes aan te trekken, haha! We gaan sowieso met zn vieren, Lucandy, Bridget, Marilyn en ik, en misschien nog wat mensen die Bridget kent, dat weet ik niet. Na afloop gaan we waarschijnlijk een hap eten, dus dat wordt een gezellig dagje uit.


Verder is er de afgelopen week ook weer wat drama geweest: neef Frederic voelde zich al een tijdje niet goed, en hij was ook heel erg afgevallen, en hij voelde zich maar niet beter. Toen is hij maandag samen met Lucandy naar het ziekenhuis gegaan, en na vijf uur wachten waren ze eindelijk aan de beurt. Alleen kon de dokter zo gauw ook niet zeggen wat er met hem was, en dus moesten ze opnieuw in de rij gaan staan, dit keer voor het lab waar hij bloed moest laten prikken voor onderzoek. Toen moest hij dinsdagochtend bellen en opnieuw langskomen voor de uitslag. Keurig om tien uur gebeld, zoals afgesproken, en jawel, hij kon langs gaan voor de resultaten. Lucandy ook weer mee. Daar aangekomen bleek echter dat de apparatuur waarmee het de onderzoeken worden uitgevoerd stuk was, dat er dus helemaal nog geen uitslag was, en of hij donderdag maar weer terug wilde komen. Zij donderdag dus weer teruggegaan, en gelukkig was de uitslag er toen wel – helemaal niet zo vanzelfsprekend, aangezien de machine welgeteld één dag had gewerkt en toen weer stuk was gegaan. Wat ik niet snap is dat ze niet iemand in Ghana trainen om het stomme ding te repareren, waardoor er iedere keer iemand uit Frankrijk moet komen om het te doen. Maar goed, de uitslag was er dus gelukkig wel, en we schrokken er wel even van: hij heeft buiktyfus... wat ben ik nu blij met mn vaccinaties!! Op deze manier komen de risico’s van reizen toch ineens een stuk dichterbij dan wanneer je leuk de hele tijd in een hotelletje blijft. Met Frederic gaat het inmiddels wel weer wat beter, de medicijnen lijken wel goed aan te slaan, gelukkig. Dat was ook nog even afwachten, want we hadden zelf even een beetje research gedaan (in een Afrikaans ziekenhuis kun je niet mondig en deskundig genoeg zijn, volgens mij...), en toen bleek dat de arts niet de meest effectieve medicijnen had voorgeschreven (lang leve de site en alle info van de WHO). Onze interpretatie is dat prijs waarschijnlijk een meer doorslaggevende rol speelt dan effectiviteit.


Maar dit alles heeft weer een nieuw hoofdstuk geopend: buiktyfus is heel erg besmettelijk. En we leven hier met heel veel mensen op een kluitje. En de hygiënische voorzieningen zijn nou niet bepaald om over naar huis te schrijven (ja, ik heb het wel gedaan, maar toch :P). En behalve Sarah, Lucandy en ikzelf heeft er verder niemand een vaccinatie gehad. En momenteel woont ook Adelaide hier. En dus ook haar 4 weken oude baby. Conclusie: we maken ons best een beetje zorgen. Frederic schaamde zich er volgens mij voor dat hij buiktyfus had opgelopen, en hij wilde er verder om die reden niemand over vertellen. Toen hebben wij geprobeerd een beetje op hem in te praten, en uit te leggen dat het niks is om je voor te schamen dat je ziek wordt, maar dat het echt niet oké is als je een besmettelijke ziekte hebt en dan de mensen om je heen niet waarschuwt; zo heeft hij het zelf ook opgelopen. Hij slaapt namelijk naast Sister Aba – die tante (nicht van grandma, ben ik inmiddels achter) die zo ziek was maar gelukkig inmiddels weer een stuk beter. Zij had, zo hebben we afgelopen week dus ontdekt, ook buiktyfus. En daar is niet openlijk over gepraat. En toen werd Frederic dus ziek. En nu zijn er nog meer familieleden die zich niet goed voelen, klagen over hoofdpijn, last hebben van hun stoelgang enzovoort. Wij kunnen weinig doen, we proberen de mensen zoveel mogelijk uit te leggen hoe het besmettingsproces verloopt en wat ze kunnen doen om de kans op overbrengen zo klein mogelijk te maken, maar of het veel effect heeft... nou ja, we zagen in ieder geval wel dat sommige mensen wat vaker de moeite nemen om hun handen te wassen met zeep, dat is tenminste iets. We hebben het er ook met Lucy over gehad, en ook vooral met betrekking tot Adelaides baby, aangezien die echt totaal nog geen weerstand heeft en er voor zo’n kleintje ook nog eens niet echt veilige medicijnen zijn, heb ik gelezen. Gelukkig leek zij zich er wel wat van aan te trekken, dus hopelijk kan zij de boodschap een beetje verspreiden. Want we hebben het verloop van buiktyfus nu dus van dichtbij gezien, en echt, je gunt het niemand, het is echt geen fijne ziekte. Om nog maar te zwijgen over het feit dat er wereldwijd nog altijd 600.000 mensen per jaar aan overlijden...

***

Om nog maar even verder te gaan met medische perikelen: gisteravond is ook voor het eerst mijn ehbo-kit uit mn koffer gekomen. Gelukkig niet voor mezelf, en uiteindelijk viel het allemaal wel mee, maar toch. Wat was er gebeurd? Buurmeisje Asabia was op de een of andere manier met haar vinger klem komen te zitten in het slot van een deur, en kreeg hem er met geen mogelijkheid meer uit. Dat moest dus min of meer geforceerd gebeuren, en daar is haar vinger niet helemaal ongeschonden uitgekomen. Dat alles ging gepaard met gekrijs als een speenvarken, we dachten echt zo ongeveer dat er iemand dood aan het gaan was ofzo. Maar toen ik buiten ging kijken bleek het dus alleen haar vinger te zijn, en dan ook nog niet een afgekapt vingertopje of anderszins ranzige/ernstige dingen, het viel echt heel erg mee gelukkig. Maar aangezien het verband dat ze om de vinger heen hadden gewikkeld er niet echt heel schoon uitzag, heb ik ze maar een nieuw, schoon stuk gegeven om te voorkomen dat de boel gaat ontsteken en het erger wordt dan nodig.
Wat nog wel even grappig was: als je hier een ehbo-set hebt, denken de mensen automatisch ook dat je weet waar je het over hebt. Ik heb wel drie keer gezegd, nee, ik ben geen dokter, ik doe ook maar wat, ik verzin het waar je bijstaat. Verschil blijft wel dat we in het westen over het algemeen veel meer algemene ontwikkeling meekrijgen, ook op dit gebied. Dingen die voor ons heel vanzelfsprekend zijn (hou een wond goed schoon, anders gaat hij ontsteken) zijn de mensen hier grotendeels onbekend. Dus zelfs met mijn relatieve onbenul kon ik nog wel van dienst zijn.


Nog even wat leukere verhaaltjes ter afsluiting: afgelopen dinsdag was het weer eens een nationale feestdag (geen idee welke, wie het weet mag het zeggen!) en dus vrij. We hadden zin om er weer eens even lekker tussenuit te gaan, en hebben weer een luxe hotel uitgezocht als bestemming om te gaan zwemmen. Dit keer werd het het Labadi Beach Hotel, het enige 5-sterrenhotel dat Ghana rijk is, waar de prijs van een kamer begint bij 300 euro. Ze hebben er een heel mooi zwembad in een grote groene tuin, en Sarah en ik hebben er de hele dag heerlijk geluierd! Doen we zeker nog een keer voordat we weggaan. Aan het eind van de dag hebben we genoten van de warme (!) douche, en zagen we zowaar een weegschaal staan... ik was wel nieuwsgierig, aangezien ik aan mn kleren heb gemerkt dat ik wel wat ben afgevallen, maar ik stond aardig te kijken toen bleek dat het 7 kilo was! Dus, dieetadvies voor iedereen die een paar kilo’s kwijt wil (of ze niet zo nodig kwijt hoeft maar het ook niet zo erg zou vinden als het wel gebeurt :P): ga een paar maanden in Ghana wonen en eet veel fruit, haha! :D


Vanmorgen zijn we dus eindelijk gaan shoppen met Lucy, ze is helemaal blij met haar nieuwe kleren. Leuk dus! Na het shoppen hebben we haar meegenomen naar de Ghanese variant op McDonald’s, Papaye, waar ze erg lekkere gegrilde kip met rijst hebben, en ook dat viel wel goed in de smaak. Ze heeft er dan even op moeten wachten, maar uiteindelijk heeft ze wel echt een leuke dag gehad, dus dat is mooi.