Ghanaaaaaaa!!
Door: Céline
23 Juni 2010 | Ghana, Accra
Blog 23 juni
Zo, we zijn sinds maandagochtend terug van het noorden, dus het wordt de hoogste tijd dat ik daar eens wat over schrijf – voor ik alles weer vergeten ben...
Vorige week woensdag gingen we richting busstation, op de gok, in de hoop dat er nog kaartjes waren voor de bestemming Bolgatanga. We hadden mazzel: er waren nog precies twee zitplaatsen over, eentje helemaal achterin (middelste stoel van een rij van vijf) en de klapstoel voorin... we hadden dus de keus, of deze stoelen of pas een dag later vertrekken. Aangezien we niet heel ruim in de tijd zitten deze dagen, besloten we toch maar deze stoelen te nemen en er het beste van te maken. Lucandy ging achterin, ik nam de stoel voorin, maar ik kon pas gaan zitten als iedereen aan boord van de bus was, omdat ik anders de ingang zou blokkeren en er niemand meer langs kon. Dus was ik even tijdelijk op de voorste gewone stoel gaan zitten, naast een ander Obruni meisje, Liza, met wie ik al snel aan de praat raakte. Het klikte prima, we hadden een hoop om over te praten, en toen vervolgens de man voor me stond op wiens plek ik zat, vond ik dat best jammer. Maar, zei hij, ik kon nog wel even blijven zitten want hij ging toch nog even buiten wat doen. Ook goed, Liza en ik kletsten vrolijk verder. Een tijdje later kwam hij weer binnen en mengde hij zich in ons gesprek, vroeg waar ik vandaan kwam, wat ik in Ghana deed, kortom de standaardvragen die iedereen me hier stelt. Ik verteld, wat vragen terug gesteld enz, en het was wel een aardige gast. Vraagt hij op een gegeven moment waar ik zat, en ik wees richting klapstoel. ‘Are you happy with your seat?’ Nou ja, zei ik, ik had natuurlijk liever een gewone stoel gehad, maar ik was al lang blij dat ik nog een kaartje had kunnen krijgen, en ik zou het wel overleven. En toen liet Magamadu (zo heette hij) maar weer even zien waarom Ghanezen bekend staan als erg vriendelijke mensen, want hij bood me zijn stoel aan, dan zou hij wel de klapstoel nemen! Oh, wat was ik daar blij mee, zeg, ik had er (achteraf gezien) echt niet aan moeten denken om 15 uur lang op die plek te moeten zitten... hij was echt mn reddende engel tijdens die busreis, het heeft mijn reis een heel stuk minder oncomfortabel gemaakt.
De buschauffeur wist het gas aardig te vinden, dus we schoten aardig op – beetje jammer was alleen dat hij door die snelheid de gaten in de weg af en toe een beetje laat opmerkte, waardoor we daar keihard doorheen knalden. Dat alle banden het hebben overleefd mag een wonder heten, ik zag ons al staan, midden in de nacht in the middle of nowhere... Maar goed, het ging allemaal goed, ook geen berovingen ofzo (Marilyn vertelde vrolijk aan de telefoon dat de zondag ervoor de bus van een kennis van haar op hetzelfde stuk was overvallen en de passagiers midden in de nacht twee uur hadden moeten rennen ofzoiets – heel fijn om dat te horen aan het begin van je trip! :S) Toen we aankwamen in Bolgatanga waren wel welgeteld 14 uur verder, en dat voor een reis waar normaal 15 tot 18 uur voor staan. En het was 4 uur ’s ochtends. Gelukkig had ik de avond ervoor nog even een hotel gebeld, dus we konden direct door daarnaartoe. Liza, een meisje van de Philipijnen dat vrijwilligerswerk doet in het noorden, moest nog verder met een andere bus richting Bawku, maar haar eerste aansluiting was pas om 8 uur. Ze had eerst gedacht om op het busstation te blijven wachten, maar bij aankomst leek ons dat toch niet zo veilig, dus we hebben haar maar meegenomen naar ons hotel voor die paar uurtjes. Was ze wel erg blij mee (alsof we haar zo hadden laten staan in dr uppie in een verlaten busstation!!).
En toen zaten we dus in Bolga. Na een paar uurtjes slaap (Liza was alweer vertrokken) en een typisch Ghanees hotelontbijtje (brood, omelet met ui, en thee of nescafé) gingen we maar eens het stadje in. Bolga is de hoofdstad van de Upper East Region, maar als je erdoorheen loopt heb je echt niet het idee dat het 70.000 inwoners heeft. Het was zó’n verademing na de hectiek en drukte van Accra! Het was er heerlijk rustig, amper verkeer, geen mensen die je constant naroepen of aan je arm proberen te trekken (wel zo handig, want in Twi weet ik ‘raak me niet aan’ te zeggen, maar in Hausa of Frafra, de talen van daar, wist ik dat dus niet ;)), de mensen waren ontzettend vriendelijk en best nieuwsgierig, op een leuke manier. Die donderdag hebben we uiteindelijk fietsen gehuurd en hebben we lekker een beetje rondgefietst en de sfeer opgesnoven, allebei nog een typische Bolga Basket gekocht, een typische rieten mand waar de regio om bekend staat, en nog zo wat souvenirs. Wat ook wel lekker was, was dat de kooplui niet de hele tijd achterlijk hoge prijzen vroegen, wat het onderhandelen een stuk relaxter maakte. Ook hebben we nog even over de markt gestruind (ook veel meer ontspannen dan in Accra!!), waar we een zak groundnuts (pinda’s) hebben gekocht voor grandma, en shea butter voor Lucy.
Vrijdag wilden we oorspronkelijk naar Sirigu, een dorpje redelijk in de buurt waar een groep vrouwen potten bakt en manden maakt en zo financieel onafhankelijk is. Wij dus richting busstation, en de juiste trotro gezocht en gevonden. Een eeuwigheid later zaten we er nog steeds in, en was het ding nog altijd maar voor de helft vol. Aangezien we niet meer zoveel zin hadden nog langer te wachten (jaja, we zijn en blijven Nederlanders natuurlijk! :P), besloten we uiteindelijk maar om Sirigu over te slaan en vrijdag al naar beneden te reizen, naar Tamale. Daarbij hadden wel flinke mazzel, want toen we in de desbetreffende trotro wilden stappen, vroeg de mate (conducteur, min of meer) of we naar Tamale gingen, en of we niet voor 5 cedi met een pick-up SUV wilden meerijden. Aangezien er nog iemand in zat en we er allebei een goed gevoel bij hadden, deden we dat maar. Was absoluut een goede beslissing, want anderhalf uur later stonden we op het busstation van Tamale – met de trotro hadden we er minimaal drie uur over gedaan. De ramen van de SUV waren vrij schoon, waardoor ik onderweg ook nog wat mooie plaatjes heb kunnen schieten. De rest van onze vrijdag hebben we wat in Tamale rondgehangen en ontzetten lekker Indiaas gegeten, helemaal prima dus. Zaterdag wilden we naar Sognaayilli, een traditioneel dorp in de buurt, maar eerst gingen we richting busstation om een kaartje voor de terugreis op zondag te kopen. We zouden eigenlijk pas maandag terugreizen, maar aangezien we nog best een hoop moesten doen in Accra, vonden we het een beter idee om onszelf daar een dagje extra de tijd voor te geven. Een dag van tevoren waren we wel mooi op tijd met de kaartjes, dus we hadden nu gewone zitplaatsen naast elkaar, beter dus.
Op het busstation raakten we aan de praat met Jason, een Ghanese jongen (van 18 maar die eruit zag als 13, haha) die ons flink aan het lachen maakte met alle Nederlandse woordjes en uitdrukkingen die hij had geleerd van Nederlandse vrijwilligers waar hij mee omging. Het toppunt was toen hij begon te zingen: Duo Penotti, twee kleuren in een pottie... we kwamen niet meer bij! Het toeval wilde dat Jason nou net in het dorpje woonde waar wij heen wilden, dus nam hij ons op sleeptouw, scheelde ons een hoop gezoek en gevraag. Hij was prettig gezelschap, vriendelijk, behulpzaam en outgoing, maar absoluut niet opdringerig. Zouden veel kerels hier in het zuiden nog wat van kunnen leren!!
Sognaayilli, het dorpje dus, was echt een mooie ervaring: een klein dorpje met allemaal lemen hutjes met rieten dak, echt de plaatjes van Afrika zoals je ze kent uit de boeken (eindelijk, haha! ;)). Jason wandelde met ons rond, introduceerde ons bij de chief (vaag mannetje was dat, maar ok... zal wellicht aan de kolanoten ofzo) en vertelde van alles over hoe het er in het dorp aan toeging. Hij stelde ons ook even voor aan de eerste en de tweede vrouw van de chief (de derde was niet thuis) en we mochten in hun hutten rondkijken. Leuk dus! Het was een mooie combi in dat dorp, want kwa leefstijl zijn ze er nog heel traditioneel, maar doordat er wel ook veel Westerse (Nederlandse) vrijwilligers komen zijn ze wel een klein beetje gewend. Ik kon dus gewoon foto’s maken, zonder dat mensen daar een probleem mee hadden. Gelukkig maar, want ik had het doodzonde gevonden als ik daar niet flink wat had kunnen knippen!
Na ons bezoek aan Sognaayilli, weer terug in Tamale, hebben we nog wat door het cultural center gelopen, leuke souvenirs gekocht (heb weer een leuke tas ter vervanging van die uit Guatemala ;)) en gewoon lekker de sfeer opgesnoven. Conclusie: wij zijn fan van het noorden! Wat wel grappig was, ik had verwacht dat het landschap best wel anders zou zijn, maar dat viel heel erg mee (of tegen, afhankelijk van hoe je het bekijkt :P). Normaal is het noorden veel heter en dus droger dan het zuiden, maar ook daar is inmiddels het regenseizoen begonnen; het was er dus behoorlijk groen, en gelukkig niet zo bloedheet als in het droge seizoen daar.
Op de terugweg in de bus kwam ik tot mijn grote schrik tot de ontdekking dat mijn MP3-speler/usb-stick geen data meer kon lezen, en ik dus geen muziek kon luisteren... en ik dus de hele busrit lang overgeleverd was aan de schreeuwerige Ghanese en Nigeriaanse films, en de schreeuwerige preken op de radio waarmee ze werden afgewisseld... heerlijk dus. Gelukkig had ik mijn oordoppen bij me en kon ik de herrie nog een beetje dempen, maar die films staan altijd zo hard dat je alleen met je eigen muziek flink hard eraan kunt ontkomen.
En zo stonden we maandagochtend om zes uur weer thuis op de stoep in Accra. De familie was helemaal blij om ons weer te zien. Opgelucht ook, want het noorden is slecht en ver weg en gevaarlijk en weet ik wat. Nou ja, het enige wat klopt, is dat het ver is. Ik had het niet willen missen!
Gister, dinsdag, was het onze missie om eindelijk Kweku Quansah eens op te sporen, zodat we hem onze rapporten konden geven en hij de nodige formulieren zou kunnen ondertekenen die we in Den Haag nodig hebben om de studiepunten te krijgen (detail!). We hadden hem al een paar weken niet meer gezien, en de laatste tijd ook niet telefonisch kunnen bereiken, zijn telefoons stonden altijd uit of hij nam niet op. Op kantoor was ons verteld dat hij voor een workshop naar Cape Coast was gegaan, men wist ons niet te vertellen wanneer hij terug zou zijn. Ok, whatever. Wij vorige week dus telkens bellen, smsjes sturen, maar niks geen reactie. Gisterochtend lukte het dan toch eindelijk en nam hij op toen Lucandy belde. Wat bleek tot onze enorme verbazing? Hij was al weken met verlof, zou pas in juli weer terug komen, wij zouden hem niet meer zien en we moesten maar bij Auntie Vida (iemand op kantoor) terecht om onze regeldingen af te handelen... echt hoor, we wisten niet wat we hoorden! Het was blijkbaar te veel moeite geweest om ons daar van tevoren even over te informeren. Vage gast, echt waar. Maar goed, wij dus naar kantoor om dingen uit te printen en alles te regelen, en uitgerekend vandaag was Auntie Vida, die er normaal altijd is, niet aanwezig. Fijn dus. We hebben wel haar telefoonnummer, dus morgen bellen we haar om wat af te spreken, ik heb er vertrouwen in dat dat wel goed komt.
Morgen heb ik ook weer een afspraak met David, van de school in Klikor, want hoera, het Hopjesfonds is goedgekeurd! We gaan dus Accra in om spullen te kopen die nodig zijn voor de aanleg van elektriciteit, en wellicht ook meteen al wat boeken. Ben echt blij dat het allemaal lijkt te lukken! De uitvoering kan ik verder niet echt meemaken, aangezien ik daar geen tijd meer voor heb, maar als het goed is, is alles af voor ik vertrek en kan ik aan het eind wel nog even langs gaan om het eindresultaat te zien. En de bonnetjes te verzamelen zodat ik de Haagse Hogeschool straks geen €1500 hoef terug te betalen, ook wel een fijn punt.
En dan komt mam morgenavond aan en begint het laatste deel van mijn tijd hier. Heer erg raar, Lucandy en Sarah vliegen dit weekend naar huis, ik ga Lucandy echt heel erg missen. Maar aangezien we inmiddels constant hetzelfde denken of zeggen op hetzelfde moment, is het misschien ook wel weer mooi geweest, haha! ;) Nee, zonder gekheid, de afgelopen 4 maanden zijn echt voorbij gevlogen, en ik ben blij dat ik het allemaal samen met Lucandy heb kunnen meemaken, ik had het niet beter kunnen treffen.
Nou, ik ga nog even wat foto’s online zetten, en dan hou ik het weer voor gezien. Wanneer het volgende bericht komt, is even afwachten, aangezien mam en ik een aardig volle planning hebben, en ik wellicht dus pas na afloop weer tijd (en zin) heb om te schrijven.
Update: mijnalbum.nl doet moeilijk en laat me niet uploaden, daarom nu alleen nog even op facebook... hopelijk doet deze link het (evt. selecteren, kopiëren, plakken!): http://www.facebook.com/album.php?aid=151956&id=689656615&l=5abce1c076
De mazzel!! ;)
Zo, we zijn sinds maandagochtend terug van het noorden, dus het wordt de hoogste tijd dat ik daar eens wat over schrijf – voor ik alles weer vergeten ben...
Vorige week woensdag gingen we richting busstation, op de gok, in de hoop dat er nog kaartjes waren voor de bestemming Bolgatanga. We hadden mazzel: er waren nog precies twee zitplaatsen over, eentje helemaal achterin (middelste stoel van een rij van vijf) en de klapstoel voorin... we hadden dus de keus, of deze stoelen of pas een dag later vertrekken. Aangezien we niet heel ruim in de tijd zitten deze dagen, besloten we toch maar deze stoelen te nemen en er het beste van te maken. Lucandy ging achterin, ik nam de stoel voorin, maar ik kon pas gaan zitten als iedereen aan boord van de bus was, omdat ik anders de ingang zou blokkeren en er niemand meer langs kon. Dus was ik even tijdelijk op de voorste gewone stoel gaan zitten, naast een ander Obruni meisje, Liza, met wie ik al snel aan de praat raakte. Het klikte prima, we hadden een hoop om over te praten, en toen vervolgens de man voor me stond op wiens plek ik zat, vond ik dat best jammer. Maar, zei hij, ik kon nog wel even blijven zitten want hij ging toch nog even buiten wat doen. Ook goed, Liza en ik kletsten vrolijk verder. Een tijdje later kwam hij weer binnen en mengde hij zich in ons gesprek, vroeg waar ik vandaan kwam, wat ik in Ghana deed, kortom de standaardvragen die iedereen me hier stelt. Ik verteld, wat vragen terug gesteld enz, en het was wel een aardige gast. Vraagt hij op een gegeven moment waar ik zat, en ik wees richting klapstoel. ‘Are you happy with your seat?’ Nou ja, zei ik, ik had natuurlijk liever een gewone stoel gehad, maar ik was al lang blij dat ik nog een kaartje had kunnen krijgen, en ik zou het wel overleven. En toen liet Magamadu (zo heette hij) maar weer even zien waarom Ghanezen bekend staan als erg vriendelijke mensen, want hij bood me zijn stoel aan, dan zou hij wel de klapstoel nemen! Oh, wat was ik daar blij mee, zeg, ik had er (achteraf gezien) echt niet aan moeten denken om 15 uur lang op die plek te moeten zitten... hij was echt mn reddende engel tijdens die busreis, het heeft mijn reis een heel stuk minder oncomfortabel gemaakt.
De buschauffeur wist het gas aardig te vinden, dus we schoten aardig op – beetje jammer was alleen dat hij door die snelheid de gaten in de weg af en toe een beetje laat opmerkte, waardoor we daar keihard doorheen knalden. Dat alle banden het hebben overleefd mag een wonder heten, ik zag ons al staan, midden in de nacht in the middle of nowhere... Maar goed, het ging allemaal goed, ook geen berovingen ofzo (Marilyn vertelde vrolijk aan de telefoon dat de zondag ervoor de bus van een kennis van haar op hetzelfde stuk was overvallen en de passagiers midden in de nacht twee uur hadden moeten rennen ofzoiets – heel fijn om dat te horen aan het begin van je trip! :S) Toen we aankwamen in Bolgatanga waren wel welgeteld 14 uur verder, en dat voor een reis waar normaal 15 tot 18 uur voor staan. En het was 4 uur ’s ochtends. Gelukkig had ik de avond ervoor nog even een hotel gebeld, dus we konden direct door daarnaartoe. Liza, een meisje van de Philipijnen dat vrijwilligerswerk doet in het noorden, moest nog verder met een andere bus richting Bawku, maar haar eerste aansluiting was pas om 8 uur. Ze had eerst gedacht om op het busstation te blijven wachten, maar bij aankomst leek ons dat toch niet zo veilig, dus we hebben haar maar meegenomen naar ons hotel voor die paar uurtjes. Was ze wel erg blij mee (alsof we haar zo hadden laten staan in dr uppie in een verlaten busstation!!).
En toen zaten we dus in Bolga. Na een paar uurtjes slaap (Liza was alweer vertrokken) en een typisch Ghanees hotelontbijtje (brood, omelet met ui, en thee of nescafé) gingen we maar eens het stadje in. Bolga is de hoofdstad van de Upper East Region, maar als je erdoorheen loopt heb je echt niet het idee dat het 70.000 inwoners heeft. Het was zó’n verademing na de hectiek en drukte van Accra! Het was er heerlijk rustig, amper verkeer, geen mensen die je constant naroepen of aan je arm proberen te trekken (wel zo handig, want in Twi weet ik ‘raak me niet aan’ te zeggen, maar in Hausa of Frafra, de talen van daar, wist ik dat dus niet ;)), de mensen waren ontzettend vriendelijk en best nieuwsgierig, op een leuke manier. Die donderdag hebben we uiteindelijk fietsen gehuurd en hebben we lekker een beetje rondgefietst en de sfeer opgesnoven, allebei nog een typische Bolga Basket gekocht, een typische rieten mand waar de regio om bekend staat, en nog zo wat souvenirs. Wat ook wel lekker was, was dat de kooplui niet de hele tijd achterlijk hoge prijzen vroegen, wat het onderhandelen een stuk relaxter maakte. Ook hebben we nog even over de markt gestruind (ook veel meer ontspannen dan in Accra!!), waar we een zak groundnuts (pinda’s) hebben gekocht voor grandma, en shea butter voor Lucy.
Vrijdag wilden we oorspronkelijk naar Sirigu, een dorpje redelijk in de buurt waar een groep vrouwen potten bakt en manden maakt en zo financieel onafhankelijk is. Wij dus richting busstation, en de juiste trotro gezocht en gevonden. Een eeuwigheid later zaten we er nog steeds in, en was het ding nog altijd maar voor de helft vol. Aangezien we niet meer zoveel zin hadden nog langer te wachten (jaja, we zijn en blijven Nederlanders natuurlijk! :P), besloten we uiteindelijk maar om Sirigu over te slaan en vrijdag al naar beneden te reizen, naar Tamale. Daarbij hadden wel flinke mazzel, want toen we in de desbetreffende trotro wilden stappen, vroeg de mate (conducteur, min of meer) of we naar Tamale gingen, en of we niet voor 5 cedi met een pick-up SUV wilden meerijden. Aangezien er nog iemand in zat en we er allebei een goed gevoel bij hadden, deden we dat maar. Was absoluut een goede beslissing, want anderhalf uur later stonden we op het busstation van Tamale – met de trotro hadden we er minimaal drie uur over gedaan. De ramen van de SUV waren vrij schoon, waardoor ik onderweg ook nog wat mooie plaatjes heb kunnen schieten. De rest van onze vrijdag hebben we wat in Tamale rondgehangen en ontzetten lekker Indiaas gegeten, helemaal prima dus. Zaterdag wilden we naar Sognaayilli, een traditioneel dorp in de buurt, maar eerst gingen we richting busstation om een kaartje voor de terugreis op zondag te kopen. We zouden eigenlijk pas maandag terugreizen, maar aangezien we nog best een hoop moesten doen in Accra, vonden we het een beter idee om onszelf daar een dagje extra de tijd voor te geven. Een dag van tevoren waren we wel mooi op tijd met de kaartjes, dus we hadden nu gewone zitplaatsen naast elkaar, beter dus.
Op het busstation raakten we aan de praat met Jason, een Ghanese jongen (van 18 maar die eruit zag als 13, haha) die ons flink aan het lachen maakte met alle Nederlandse woordjes en uitdrukkingen die hij had geleerd van Nederlandse vrijwilligers waar hij mee omging. Het toppunt was toen hij begon te zingen: Duo Penotti, twee kleuren in een pottie... we kwamen niet meer bij! Het toeval wilde dat Jason nou net in het dorpje woonde waar wij heen wilden, dus nam hij ons op sleeptouw, scheelde ons een hoop gezoek en gevraag. Hij was prettig gezelschap, vriendelijk, behulpzaam en outgoing, maar absoluut niet opdringerig. Zouden veel kerels hier in het zuiden nog wat van kunnen leren!!
Sognaayilli, het dorpje dus, was echt een mooie ervaring: een klein dorpje met allemaal lemen hutjes met rieten dak, echt de plaatjes van Afrika zoals je ze kent uit de boeken (eindelijk, haha! ;)). Jason wandelde met ons rond, introduceerde ons bij de chief (vaag mannetje was dat, maar ok... zal wellicht aan de kolanoten ofzo) en vertelde van alles over hoe het er in het dorp aan toeging. Hij stelde ons ook even voor aan de eerste en de tweede vrouw van de chief (de derde was niet thuis) en we mochten in hun hutten rondkijken. Leuk dus! Het was een mooie combi in dat dorp, want kwa leefstijl zijn ze er nog heel traditioneel, maar doordat er wel ook veel Westerse (Nederlandse) vrijwilligers komen zijn ze wel een klein beetje gewend. Ik kon dus gewoon foto’s maken, zonder dat mensen daar een probleem mee hadden. Gelukkig maar, want ik had het doodzonde gevonden als ik daar niet flink wat had kunnen knippen!
Na ons bezoek aan Sognaayilli, weer terug in Tamale, hebben we nog wat door het cultural center gelopen, leuke souvenirs gekocht (heb weer een leuke tas ter vervanging van die uit Guatemala ;)) en gewoon lekker de sfeer opgesnoven. Conclusie: wij zijn fan van het noorden! Wat wel grappig was, ik had verwacht dat het landschap best wel anders zou zijn, maar dat viel heel erg mee (of tegen, afhankelijk van hoe je het bekijkt :P). Normaal is het noorden veel heter en dus droger dan het zuiden, maar ook daar is inmiddels het regenseizoen begonnen; het was er dus behoorlijk groen, en gelukkig niet zo bloedheet als in het droge seizoen daar.
Op de terugweg in de bus kwam ik tot mijn grote schrik tot de ontdekking dat mijn MP3-speler/usb-stick geen data meer kon lezen, en ik dus geen muziek kon luisteren... en ik dus de hele busrit lang overgeleverd was aan de schreeuwerige Ghanese en Nigeriaanse films, en de schreeuwerige preken op de radio waarmee ze werden afgewisseld... heerlijk dus. Gelukkig had ik mijn oordoppen bij me en kon ik de herrie nog een beetje dempen, maar die films staan altijd zo hard dat je alleen met je eigen muziek flink hard eraan kunt ontkomen.
En zo stonden we maandagochtend om zes uur weer thuis op de stoep in Accra. De familie was helemaal blij om ons weer te zien. Opgelucht ook, want het noorden is slecht en ver weg en gevaarlijk en weet ik wat. Nou ja, het enige wat klopt, is dat het ver is. Ik had het niet willen missen!
Gister, dinsdag, was het onze missie om eindelijk Kweku Quansah eens op te sporen, zodat we hem onze rapporten konden geven en hij de nodige formulieren zou kunnen ondertekenen die we in Den Haag nodig hebben om de studiepunten te krijgen (detail!). We hadden hem al een paar weken niet meer gezien, en de laatste tijd ook niet telefonisch kunnen bereiken, zijn telefoons stonden altijd uit of hij nam niet op. Op kantoor was ons verteld dat hij voor een workshop naar Cape Coast was gegaan, men wist ons niet te vertellen wanneer hij terug zou zijn. Ok, whatever. Wij vorige week dus telkens bellen, smsjes sturen, maar niks geen reactie. Gisterochtend lukte het dan toch eindelijk en nam hij op toen Lucandy belde. Wat bleek tot onze enorme verbazing? Hij was al weken met verlof, zou pas in juli weer terug komen, wij zouden hem niet meer zien en we moesten maar bij Auntie Vida (iemand op kantoor) terecht om onze regeldingen af te handelen... echt hoor, we wisten niet wat we hoorden! Het was blijkbaar te veel moeite geweest om ons daar van tevoren even over te informeren. Vage gast, echt waar. Maar goed, wij dus naar kantoor om dingen uit te printen en alles te regelen, en uitgerekend vandaag was Auntie Vida, die er normaal altijd is, niet aanwezig. Fijn dus. We hebben wel haar telefoonnummer, dus morgen bellen we haar om wat af te spreken, ik heb er vertrouwen in dat dat wel goed komt.
Morgen heb ik ook weer een afspraak met David, van de school in Klikor, want hoera, het Hopjesfonds is goedgekeurd! We gaan dus Accra in om spullen te kopen die nodig zijn voor de aanleg van elektriciteit, en wellicht ook meteen al wat boeken. Ben echt blij dat het allemaal lijkt te lukken! De uitvoering kan ik verder niet echt meemaken, aangezien ik daar geen tijd meer voor heb, maar als het goed is, is alles af voor ik vertrek en kan ik aan het eind wel nog even langs gaan om het eindresultaat te zien. En de bonnetjes te verzamelen zodat ik de Haagse Hogeschool straks geen €1500 hoef terug te betalen, ook wel een fijn punt.
En dan komt mam morgenavond aan en begint het laatste deel van mijn tijd hier. Heer erg raar, Lucandy en Sarah vliegen dit weekend naar huis, ik ga Lucandy echt heel erg missen. Maar aangezien we inmiddels constant hetzelfde denken of zeggen op hetzelfde moment, is het misschien ook wel weer mooi geweest, haha! ;) Nee, zonder gekheid, de afgelopen 4 maanden zijn echt voorbij gevlogen, en ik ben blij dat ik het allemaal samen met Lucandy heb kunnen meemaken, ik had het niet beter kunnen treffen.
Nou, ik ga nog even wat foto’s online zetten, en dan hou ik het weer voor gezien. Wanneer het volgende bericht komt, is even afwachten, aangezien mam en ik een aardig volle planning hebben, en ik wellicht dus pas na afloop weer tijd (en zin) heb om te schrijven.
Update: mijnalbum.nl doet moeilijk en laat me niet uploaden, daarom nu alleen nog even op facebook... hopelijk doet deze link het (evt. selecteren, kopiëren, plakken!): http://www.facebook.com/album.php?aid=151956&id=689656615&l=5abce1c076
De mazzel!! ;)
-
23 Juni 2010 - 07:10
Inge:
Doe de groetjes aan David :)
En veel plezier nog in je laatste weekjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
