Ghanapraat once again

Blog 5 juni

Afgelopen week zijn we lekker actief geweest. Maandagavond zijn we samen met Bridgitt en Eve een avondje naar de bios geweest, we hebben lekker een meidenavondje gedaan met Sex and the City, haha! De bios is nog best nieuw en heel modern, als je er binnen zit heb je echt niet het idee dat je in Afrika zit. Wat dan wel weer lekker Afrikaans is, is dat de film eigenlijk om zes uur zou beginnen, maar in de praktijk was het bijna half zeven. Voor ons was dat stiekem alleen maar mooi, want we hadden gigantisch vast gestaan in het verkeer en kwamen daardoor pas om half zeven de bioscoop binnenrennen. Toen bleek dat de film echt net pas was begonnen en we alleen het intro hadden gemist, dus hebben we gewoon nog een kaartje gekocht en de film kunnen kijken.

Toen was dinsdag de grote dag waarop voor het eerst in jaren een voetbalwedstrijd tussen Oranje en het Ghanese voetbalteam, dus dat was wel grappig. We waren naar een expat sports bar gegaan om te kijken, aangezien we niet zoveel zin hadden om alleen tussen de Afrikanen te zitten en we uiteraard wel dachten dat Nederland zou winnen haha (4-1, voor wie het heeft gemist :P). Bridgitt, Eve en nog wat mensen kwamen ook nog langs, dus het was echt gezellig. We hadden Frederic meegenomen, en die heeft zich zo geamuseerd dat hij na afloop niet meer naar huis wilde, haha! Maar goed, waarschijnlijk gaan we de WK-wedstrijden van Oranje ook wel daar kijken, dus dan nemen we hem nog wel een keer mee ofzo.

Sarah is woensdag voor een week vertrokken naar de familie van haar vaders kant in Kumasi, dus sinds dat moment hebben we het heerlijk rustig! ;) Ze gedraagt zich wel ok nu, maar ik vertrouw haar gewoon voor geen meter en heb bij haar altijd het gevoel dat ik op mijn hoede moet blijven... dus ik vond het prima dat ze even vertrok!

Bij het voetbal kijken hebben we weer wat nieuwe mensen leren kennen, o.a. PK, een vriend van Eve, en die nodigde ons gister (vrijdag) uit om mee te gaan naar Rhapsody’s, het sjieke restaurant in Accra Mall, om wat te eten, drinken en het gewoon leuk te hebben. Wij wisten dat het wel een sjieke (en dus dure) tent was, dus we twijfelden wel, maar toen bleef hij maar zeggen dat hij graag wilde trakteren enzo, en ok, hij is bankdirecteur ofzo, dus hij kan het zich ook wel permitteren, maar toch... bij zo’n aanbod kan ik het niet helpen, dan denk ik toch altijd dat er meer achter zit dan alleen vrijgevigheid. Maar omdat het in de Mall was, en we het daar goed kennen en ook precies weten hoe we weer zelf thuis moeten komen enzo, hadden we zoiets van ach, waarom niet, voor een keer. En gelukkig maar, want het was een heel gezellige avond met zn allen, en het was echt het soort tent waar ik hier zelf anders niet gauw heen zou gaan, iig niet om te eten of drinken, daar is het echt te duur voor haha!

Ergens in de loop van de week had Lucandy nog een berichtje gekregen van Marilyn, dat ze deze zaterdag (vandaag dus) weer naar de Volta regio zouden gaan. Ze zou naar een school gaan, Lucandy is helemaal aan het begin van onze tijd hier ook al eens met haar naartoe geweest, en aanvankelijk hoopte ze er het Hopjesfonds in te gaan zetten voor (een deel van) de bouw van een nieuw schoolgebouw. De vraag was of we mee wilden, maar Lucandy had daar niet echt een beslissing over genomen, dus vanmorgen om half acht kwam er weer een berichtje met de mededeling dat ze om 9 uur de bus zouden nemen. En aangezien we nog anderhalf uur hadden, besloten we spontaan toch ook maar mee te gaan. Toen waren Lucandy en ik als eerste op het station, en toen stond de laatste grote, comfortabele bus klaar om te vertrekken; als we die niet namen zouden we een oncomfortabele trotro moeten nemen. Alleen waren Marilyn en Bridgitt er nog niet, die zouden er 5 minuten later zijn, dus wij de bus lekker vertragen tot ze er waren, snel een kaartje gekocht en op weg. We gingen dus naar Ada Foah, waar een schooltje is waar ook vaak buitenlandse vrijwilligers werken. Lucandy, Bridgitt en Marilyn waren er dus al eerder geweest, en hadden afgesproken met de mensen van de school dat die een begroting zouden opstellen zodat ze nu zouden kunnen bekijken wat er precies gedaan zou kunnen worden. Alleen bleek vandaag dat er nog steeds geen begroting was, er was zelfs niet echt een duidelijk plan voor wat de bedoeling was, er was niks. Toen hoorden we ook nog eens van twee Nederlandse meiden die er de afgelopen 5 maanden hebben gewerkt dat de financiële situatie niet bepaald rooskleurig is, dat er nogal wat schulden zijn, en dat geld vaak niet wordt ingezet zoals beloofd aan de gulle gevers. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat het hele project tijdelijk is stilgelegd... zonde, want er is echt enorme behoefte aan een nieuw gebouw voor de schoolkinderen, maar er is gewoon veel te weinig kennis over projectmanagement om erop te kunnen vertrouwen dat het geld goed wordt gebruikt. En aangezien we voor het Hopjesfonds precies moeten kunnen verantwoorden dat het geld is gebruikt zoals bedoeld, wilde Lucandy dat risico niet nemen.

Dit hele gedoe heeft mij maar weer even doen inzien hoe blij ik mag zijn dat David in Klikor (van de school waarvoor ik zelf het fonds heb aangevraagd) inmiddels een opleiding achter de rug heeft, en daardoor wat weet over projectmanagement en wel degelijk het belang inziet van een goede planning en begroting. Als dat niet zo was geweest, was er een aardige kans geweest dat ik in een vergelijkbare situatie terecht was gekomen, en dat zou toch zonde zijn geweest!

Op de terugweg namen we een trotro terug naar Accra, en daarin ontstond nog heel wat commotie. Marilyn wilde niet met 4 man opgekropt op een rij zitten, en had van tevoren aangegeven dat ze de stoel naast haar daarom vrij wilde laten en daar ook voor wilde betalen. Op een gegeven moment had een andere vrouw, die tot dan toe haar kleine kind op schoot had, het kind (klein, maximaal een jaar of twee en dus kwa ruimte geen probleem) op die lege stoel gezet. En toen wilde Marilyn niet meer betalen, want de stoel was niet meer leeg (even ter verduidelijking, kleine kinderen krijgen hier *nooit* een eigen plek in een trotro, ze gaan altijd op schoot). Toen zei de moeder van het kind ok, dan neem ik hem wel weer op schoot. Maar toen gaf Marilyn aan dat ze alsnog niet wilde betalen, ‘want er was niemand geweigerd voor die stoel en hij had dus anders toch niet vol gezeten’. Dit was onzin, want de chauffeur heeft domweg niet gestopt voor de mensen die aan de kant van de weg stonden te wachten, ik heb er genoeg zien staan. Echt waar, gezeik in de bus!! Lucandy verstond flarden van wat er zoal in Twi werd gezegd, en het was verre van positief: Marilyn werd flink uitgescholden door de hele bus, en daar kwamen ook wat dreigementen bij kijken. Toen zette de chauffeur de trotro stil aan de kant, en wilde hij Marilyn zowaar de bus uitzetten. En nog steeds weigerde Marilyn te betalen... uiteindelijk heeft Lucandy, die er vlakbij zat, besloten stiekem voor de stoel te betalen, omdat ze bang was dat men Marilyn wat aan zou doen als er niks zou gebeuren. Daar heeft Marilyn mazzel mee gehad, want wat mij betreft hadden ze haar zo de bus uit mogen zetten – dit was niet de eerste keer dat ze van die achterlijke kapsones liet zien, en blijkbaar moet het een keer goed fout gaan voordat ze inziet dat ze zich misschien eens wat minder als verwende blanke moet gedragen als ze het land ook op een positieve manier wil leren kennen...

En dat was niet de enige consternatie, een vrouw in de trotro had krab gekocht. Levende. En die zaten in een plastic zak, die op de grond was gezet. Ineens sprong Bridgitt een halve meter de lucht in. Wat bleek? Een van de krabben had blijkbaar uit de zak weten te ontsnappen en was aan de wandel gegaan door de trotro. En had daarbij heel mooi Bridgitt dr voet tussen zn scharen genomen! Niks aan de hand verder, ze was niet gewond ofzo, maar grappig was het wel, haha. Vooral ook omdat er even gekeken werd of iemand het beest toevallig te pakken kon krijgen. Nee? Ok, dan niet, we rijden gewoon lekker verder, met of zonder krab. Ach ja, het is weer eens wat anders dan een kip op de schoot naast je of een geit onder je bank...

Lucy was net weer even bij ons, en ook over haar heb ik nog wat te vertellen. Het was ons opgevallen dat ze de laatste tijd minder vrolijk en energiek was, en ze had aangegeven dat ze zich vaak niet goed voelde. Toen is ze uiteindelijk, op ons aandringen, naar een lab gegaan om haar bloed te laten onderzoeken, aangezien Frederic immers buiktyfus had en haar symptomen er aardig op leken. Resultaten van het bloedonderzoek: ze had buiktyfus, malaria en bloedarmoede. Ze had ook nog eens een erg hoog aantal parasieten in haar bloed. En bleef ondertussen gewoon 6 dagen per week werken, naar school gaan, schoonmaken enz enz enz. Echt, hoe ze dat heeft volgehouden, ik heb geen idee, telkens wanneer ik eraan denk sta ik gewoon paf dat iemand zo sterk kan zijn... Maar inmiddels heeft ze dus medicijnen, en gelukkig voelt ze zich alweer een heel stuk beter. Hopelijk zet dat even goed door, en is ze snel weer de vrolijke, energieke Lucy zoals we haar kennen!

***
Het is nu zondagochtend, en we hebben al sinds gisteravond 9 uur light off, is voor het eerst in lange tijd dat het weer goed raak is. Hopelijk gaat het niet te lang meer duren... Gelukkig is het inmiddels iets minder warm, en hebben we wel goed kunnen slapen zonder fan. Ik hoorde gister dat men zegt dat het regenseizoen nu toch eindelijk echt is begonnen: vrijdag was de eerste keer dat het de hele dag heeft geregend! Het was echt heerlijk koel.

We waren gisteravond even voor achten thuisgekomen van Ada Foah, en omdat het al laat was en we honger hadden, besloten we niet meer te gaan koken maar iemand te vragen om even fried rice voor ons te gaan halen. Hadden we Lucy gevraagd, maar die was net voor iemand anders op pad, en we wilden haar niet twee keer laten lopen. Dus belde Lucandy Frederic, die zei dat hij op weg naar huis was en bijna thuis was en dus wel iets voor ons kon halen. Zei hij. Ruim anderhalf uur later (het was toen al tien uur) was hij nog steeds niet verschenen, en was ik echt boos (en moe en rammelend van de honger en ik moest lariam nemen dus ja, ik was echt heel boos!). Hij had gewoon moeten zeggen dat het nog bijna twee uur zou duren, dan hadden wij simpelweg iemand anders gevraagd! Heel irritant, het is best een slimme jongen, maar nadenken voor hij iets doet of zegt is niet zijn sterkste kant... en nu is het nog steeds light off, kunnen we nog steeds niet in de koelkast en heb ik nog steeds honger, haha! Ach ja, eigenlijk mag ik ook niet klagen, aangezien dit voor de mensen hier met regelmaat realiteit is, domweg omdat ze geen geld hebben.

De vorige keer dat ik naar de Volta regio was geweest voor mijn eigen project, had grandma me gevraagd om ‘adode’ mee te nemen, ofwel een of ander schelpdier waar de Volta om bekend staat. Alleen waar ik toen was, was te ver van de rivier, en kon ik die beesten dus niet krijgen. Nu zaten we wel aan de rivier, en wonder boven wonder had ik de naam onthouden – en kon ik op de terugweg op de markt een flink aantal kopen. Grandma was helemaal blij, en volgens mij erg verrast dat ik er nog aan had gedacht, dus dat was leuk. Uiteraard werd ik meteen uitgenodigd, en toen heb ik maar heel fijn gezegd dat ze voor haar waren en ze ze dus maar lekker zelf moest opeten. Aan mij zijn die dingen echt niet besteed...

Vanmiddag komt Bridgitt hierheen, gaan we met zn drieën lekker een filmavondje doen, wordt vast gezellig!

Komende week of begin volgende week hoop ik mijn rapport af te schrijven, zodat ik dan, voordat mam komt, nog even naar het noorden kan reizen om daar het een en ander te zien. Nog genoeg te doen dus! Ik merk wel echt dat ik nu heel erg aan het aftellen ben, en dan vooral het moment waarop de routine hier in New Town tot zn eind komt en ik kan gaan reizen. Ach , de tijd gaat snel, over minder dan 5 weken ben ik alweer thuis!!

Ik heb zo met en met nog een paar foto's en filmpjes online gezet, hier te vinden: http://www.youtube.com/user/juupke1984 en http://www.mijnalbum.nl/Album=PKN38BHA.