Meer Ghanageklets

Blog 21 mei 2010
Hmm, waar te beginnen? Heb al weer even niks op papier (ok, scherm :P) gezet, dus het zal wel weer een allegaartje van verhalen door elkaar worden. Jullie doen het er maar mee... ;)
Afgelopen dinsdag (het is nu vrijdag) werd ik naar buiten geroepen door een paar nichtjes, met de mededeling “Sister Sandy is back!!!” Oftewel: Lucandy had Benjamin op het vliegtuig gegooid, en was weer terug in New Town. Was echt prima timing, want ik vond het wel weer mooi geweest met de rust, en was dus blij dat ze terug was. Wat wel sneu is, is dat ze allerlei dingen die ze van plan was niet heeft kunnen doen, doordat er allerlei drama in de familie was, waardoor ze zo’n beetje de hele tijd zonder vaste auto hebben gezeten, echt balen voor d’r! We hebben dinsdagavond tot laat (ok, tegen half één gingen we slapen, maar hier is dat echt laat) liggen bijpraten, want op woensdag zou ik ’s ochtends vertrekken richting het weeshuis in Klikor, en daar tot donderdag blijven. Ondanks het feit dat haar tijd anders is gegaan dan verwacht heeft ze wel een erg leuke tijd gehad, dus eind goed, al goed.
Woensdagochtend kwam eerst Sister Era nog even langs, een van de buurvrouwen hier. Ik had gehoord dat zij ook naaister is, en aangezien mijn kleermaker de laatste keer niet heeft geleverd waar ik om had gevraagd, wilde ik graag iemand anders proberen voor mijn volgende aanvulling van mn zomergarderobe. Ik ben eens benieuwd, hopelijk is het resultaat een beetje naar wens en kan ik haar meer laten doen, want dan snijdt het mes aan twee kanten: ik kan haar werk en daarmee inkomen verschaffen, zij maakt voor mij voor weinig geld kleren. En ze is echt een stuk goedkoper dan de kleermaker waar ik eerst was: voor een jurk zonder voering vraagt ze 6 cedi’s, met voering is het 8 (ik geef haar 12, wat zij te veel vond ik dus prima, haha.) Dus dat is ook een mooie bijkomstigheid (hoewel ook 15 cedi niet echt veel geld is om een jurk op maat te laten maken, als je het mij vraagt!). Overigens hoop ik dat al die leuke jurken wel blijven passen... ik ben hier behoorlijk afgevallen, dus misschien moet ik de volgende keer maar erbij zeggen dat ze een extra naadje erin zetten – dan kan ik hem eruit halen en de jurk groter maken mocht dat weer nodig zijn, haha!
Woensdag in de loop van de ochtend ging ik dan toch eindelijk op weg naar Klikor (http://www.friendshome-klikor.nl), een dorpje helemaal in het oosten van Ghana, vlak bij de grens met Togo. Ik had instructies gekregen om naar een bepaald station in Accra te gaan, en daar aangekomen werd me al meteen gevraagd of ik naar Aflao ging; daar moest ik idd een wagen naartoe nemen, dus ik zei ja. Werd ik leuk naar een deeltaxi geloodst, waar al iemand in zat. Nou ja, ook goed, dacht ik bij mezelf. Achteraf had ik even verder moeten kijken, want er zijn ook gewone trotro’s, die goedkoper zijn, en zelfs net even wat comfortabeler (3 uur met 3 volwassenen op de achterbank van een niet al te grote auto is niet bepaald prettig zitten). Nou ja, op de terugweg had ik die wel, en nu weet ik het voor de volgende keer.
In Klikor werd ik opgehaald door de zoon van David, de oprichter van het weeshuis waar ik heen ging. Hij is er al bijna 20 jaar mee bezig, het is dus echt zijn levenswerk geworden. Overigens heb ik het over het weeshuis, maar dat is maar een klein gedeelte van het geheel: er is ook een lagere school, en naast de 700 kinderen die daarheen gaan zijn de 33 kids in het weeshuis geen groot aantal natuurlijk. David vertelde me ook (wat ik overal al wist) dat de Ghanese overheid weeshuizen eigenlijk liever niet heeft en ze dan ook zeker niet stimuleert, aangezien het in de cultuur traditie is dat wanneer een kind geen ouders meer heeft of deze niet voor hem kunnen zorgen, de familie inspringt en overneemt. Het bestaan van weeshuizen werkt dan alleen maar uitnodigend om je kind te dumpen, zo meent de overheid. Nou ja, ik weet natuurlijk ook niet wat de waarheid is, wel weet ik dat het David een hoop extra werk bezorgt, aangezien hij probeert toch zoveel mogelijk aan de wensen van de overheid te voldoen.
De school bestaat momenteel uit twee delen: de oude school, in het dorp zelf, en de nieuwe school net erbuiten. Ze zitten op dit moment midden in de verhuizing, dus een paar klassen hadden al les in de nieuwe gebouwen, maar de meeste klassen zaten nog in het dorp – vandaag zouden weer drie klassen overgaan naar de nieuwe locatie, dus iedereen was blij en gespannen.
Even voor de mensen die het verhaal rondom Klikor niet hebben meegekregen: de Haagse Hogeschool heeft het zogenaamde Hopjesfonds, dat is een fonds dat studenten aan kunnen vragen om kleine ontwikkelingsprojecten in het buitenland financieel te ondersteunen, en daar wilde ik graag gebruik van maken als de gelegenheid zich voordeed. Toen was er een oud-collega van mijn werk op Schiphol, Inge, die al sinds een paar jaar veel in Ghana komt, en die een paar jaar geleden in Klikor een aantal maanden lang vrijwilligerswerk heeft gedaan, en sindsdien steeds terug gaat wanneer ze de kans krijgt. Ik had voor het eerst over het Friends Home in Klikor gelezen op haar blog: ingie.waarbenjij.nu – ze vertrekt in augustus naar Nigeria voor een paar maanden en het belooft een interessante reis te worden... en grappig genoeg gaat Myrthe, die nu in mijn huisje zit, dan in haar appartementje in de Pelikaanhof wonen! It’s a small world indeed. Maar goed, Inges verhalen over Klikor waren me bijgebleven, en toen het Hopjesfonds in beeld kwam, moet ik meteen daaraan denken.
Mijn bezoek deze week was vooral om even kennis te maken en wat concrete informatie te krijgen die ik nodig heb voor de aanvraag van het fonds. Het plan is om het geld (dat ons dus nog niet is toegezegd, hopelijk gaat dat wel gebeuren!) te gebruiken om boeken te kopen voor de nu nog lege bibliotheek, en om een begin te maken met de aanleg van een computerlokaal: de ruimte geschikt maken voor gebruik van apparatuur en de aanschaf van een eerste paar computers. Beide onderdelen zijn dingen waar ik wel affiniteit mee heb, dus ik hoop echt dat we het geld krijgen en een mooie bijdrage kunnen leveren aan de ontwikkeling van de school!
Ik had nog een heel grappig moment gistermiddag. Ik was na de lunch even over het schoolplein gelopen om wat weg te gooien, en toen had ik binnen de kortste keren een stuk of 10, 15 kleine kinderen om me heen staan die allemaal ‘yevu, yevu’ riepen (de Ewe-variant van obruni), mn hand vast wilden houden en een beetje aan me gingen trekken. Toen bedacht ik me dat ik een potje bellenblaas in mijn rugzak had gedaan, dus ging ik even terug naar kantoor om dat te halen. Toen ik vervolgens weer terugliep het schoolplein op, hadden de kinderen al geen oog meer voor me – tot het moment waarop ik bellen begon te blazen: ineens was ik omringd door een hele meute schreeuwende, uitbundige kinderen, het waren er zeker een stuk of 50! En iedereen probeerde maar bij me in de buurt te komen, en bij elke bel die ik blies klonk er luid gejuich en geschreeuw, echt heel grappig. Alleen werd er in die menigte ook aardig geduwd en getrokken, en gingen de kinderen ook aan mijn armen en benen hangen, en probeer dan nog maar eens bellen te blazen: dat lukt niet. Dus heb ik maar mooi het potje bellenblaas aan een van de grotere kinderen om me heen gegeven en gezegd dat hij maar verder moest blazen, en toen ben ik weer lekker naar het kantoor gegaan, haha! Maar het was erg geinig om mee te maken, ik moest er wel erg om lachen. David trouwens ook. Wat het me wel heeft laten zien, is dat ik de stapel voetbalplaatjes die jullie allemaal voor me hebben verzameld, niet zelf ga uitdelen; dat wordt volgens mij echt een lynchpartij! De volgende keer dat ik langs ga, zal ik ze denk ik aan David geven met het verzoek of hij ervoor kan zorgen dat ze eerlijk verdeeld worden, want mij gaat dat zeker niet lukken...
Terwijl ik in Klikor was, belde Marilyn me, met de vraag of ik soms zin had dit weekend mee te gaan naar Togo en Benin. Togo schijnt niet bijzonder boeiend te zijn, maar van Benin heb ik gehoord dat het wel de moeite waard is, en het lijkt me ook wel leuk om iets mee te pikken van een van de Franse oud-kolonies in Afrika. En iedere nieuwe stempel in mijn paspoort is natuurlijk ook mooi meegenomen, haha! We waren al helemaal leuk dingen aan het afspreken, Lucandy en ik zouden vandaag naar de Togolese ambassade gaan om een visum te regelen (dat kan in een paar uur daar) en hadden er al helemaal zin in. En toen werd ik vanmorgen wakker en realiseerde ik me dat wij tweeën helemaal niet weg konden: we hebben voor Ghana een single entry visum, en dat betekent dat we, als we het land eenmaal uit zijn, niet meer binnen kunnen komen zonder nieuw visum. En dat hadden we dus niet. En dat is ook niet binnen één dag te regelen... ik heb nog gebeld met de mevrouw van immigration die ons heeft geholpen met de verlenging van onze verblijfsvergunning, en gekeken of het misschien mogelijk zou zijn een visum aan de grens te krijgen, maar de uitkomst wat eenduidig: als we eruit gingen, zouden we er niet meer in komen... Dus helaas pindakaas, maar geen trip naar Togo en Benin voor ons dit weekend! Jammer. Maar ach, ook zonder buitenlandtripjes hoef ik me niet te vervelen, er is namelijk nog meer dan genoeg interessants in Ghana zelf wat ik graag wil zien en doen, dus zo heel erg vind ik het ook niet. Alleen die paspoortstempels he... ;)
Overigens is een van de mensen die wel naar Togo gaan Nadine, de Canadese over wie ik in mijn vorige blog heb geschreven. Ze is dus uiteindelijk toch niet terug gegaan naar Canada, maar het hoe en wat precies weet ik nog niet – zodra ze terug is in Ghana ga ik weer even met haar afspreken, want ik ben nu wel erg nieuwsgierig!
Morgenochtend ga ik naar de markt met een paar van de meiden hier, weer even wat dingen inslaan. Ik ben inmiddels eindelijk achter de echte prijzen van bepaalde dingen hier: een ananas is 35 cent, een mango 25 cent en een kleine watermeloen is een halve euro... we worden echt knetterhard afgezet met zn allen als westerlingen, en we hebben het meestal niet eens door! Het is echt door de hulp van de familie dat wij wel weten hoe enorm de prijzen verhoogd worden. En een beetje vind ik niet erg, ik heb immers ook meer te besteden dan de mensen hier, maar prijzen moeten niet spontaan verdubbeld worden, dat gaat me te ver.
Morgenmiddag nemen Lucandy en ik Lucy mee shoppen, nog voor haar verjaardag drie weken geleden. We hadden haar gevraagd wat ze graag wilde, en toen gaf ze aan dat ze heel graag nieuwe (gebruikte) kleren wilde, dus hebben we dat beloofd. Het komt er nu pas van omdat Lucandy in de tussentijd weg was, maar morgen gaat het dan toch eindelijk gebeuren. En Lucy is door het dolle heen bij het vooruitzicht. Leuk!

Oh trouwens, in een internetcafé met snelle verbinding is het me ook eindelijk gelukt om een paar filmpjes te uploaden, die vinden jullie hier: http://www.youtube.com/user/juupke1984
Het zijn er drie, eentje van een trotroritje, waar je wel een aardig idee krijgt van het straatbeeld in de buitenwijken van Accra (het wiebelende beeld komt door het gehobbel van de bus, dus ook de kwaliteit van de weg wordt wel duidelijk ;)), en twee filmpjes hier thuis.