Ghanageklets

Blog 8 mei 2010

Zojuist werd ik door een buurman naar buiten geroepen, want ze wilden me iets laten zien. Bleek dat er twee dames stonden, één met een hesje aan waarop in grote letters ‘vaccinator’ stond en het WHO-logo, die bezig waren met de uitvoering van een soort inentingscampagne tegen de olifantsziekte (Maartje, de officiële naam mag jij aanvullen :P). Of ik even het foldertje wilde lezen en of ik geïnteresseerd was in de medicijnen die ertegen beschermen. Toen heb ik maar even uitgelegd dat we in het westen, voor we op reis gaan naar verre bestemmingen, sowieso al een hele serie vaccinaties krijgen, en dat ik dus DTP, hepatitis A&B, buiktyfus, gele koorts en malaria (de pillen dan) heb gehad, en dat dat voor mij de belangrijke inentingen zijn. Voor een pil tegen olifantsziekte heb ik dus vriendelijk bedankt. Ik wil eens rondvragen later, kijken voor welke ziektes dit soort campagnes nog meer worden gehouden. Want goed, olifantsziekte mag heel vervelend zijn en weet ik wat allemaal, maar het is nou niet de eerste ziekte die in me opkomt als ik me afvraag wat de echt gevaarlijke, levensbedreigende ziektes zijn die hier voorkomen op grote schaal.
Nou ja, in ieder geval wel aardig om te hebben gezien, natuurlijk!

De laatste paar dagen hebben we veel light-off gehad, erg irritant. Gistermiddag- en avond ook weer een heel aantal uur, en dan ben ik telkens weer blij met het vriesvak in onze koelkast, en de enorme ijsvorming rondom dat ding: het zorgt er namelijk voor dat alles heel goed koud blijft, zolang we de deur maar dichthouden. Wat we dus trouw doen. Het enige is dat ingevroren vlees wel deels ontdooit en dan weer opnieuw wordt ingevroren, maar daar valt weinig aan te doen, helaas.
Gister tijdens de light off ben ik bij de meiden buiten gaan zitten, en om zichzelf bezig te houden, gingen ze zingen, met z’n tienen ofzo. Allemaal liedjes die ik niet kende natuurlijk, met een hoop ‘praise the lord’ en hallelujah. Eén uitzondering, die ik wel kende: By the rivers of babylon... ze gingen echt stuk toen ik daarvan ineens een paar regels kon meezingen, haha! :D

Marilyn gaf me van de week een paar kinderboeken mee, voor de kids hier, maar dat werkt niet helemaal zoals ze dat gedacht had. Het is een Engels sprookjesboek, over feeën, elfen, reuzen en geesten enzo, op zich heel leuk met mooie plaatjes ook. Maar in de eerste plaats is het in het Engels, en voor de kinderen die op een goede leeftijd zijn voor deze verhalen, is dat nog te moeilijk: ze spreken vooral hun Afrikaanse taal, en maar heel beperkt Engels. Hoe slecht hun Engels is, merkte ik toen Grace (17, is net geslaagd van de middelbare school) een verhaal ging voorlezen... ze las zoals bij ons wellicht een 10-jarige zou lezen. Wat het verder moeilijk maakt, is het feit dat mensen hier (en dan zeker de kinderen) een totaal ander referentiekader hebben dan wij. En ook al was het een sprookje en dus een fantasieverhaal, ze snapte er niks van. Ze had natuurlijk ook net een verhaal uitgekozen dat ging over de winter, en sneeuw en ijs enzo, dus ja, dat is hier ook lastig voor te stellen. Ik heb een aantal mensen hier foto’s laten zien van onze sneeuw in Nederland afgelopen winter (o.a. Ugor in de sneeuw, Annie!! ;)), maar ze kunnen er maar weinig van maken.
Nou ja, het was een leuke poging en plaatjes kijken kunnen ze wel, en dat vinden ze ook wel leuk, dus prima zo. Sowieso merk ik dat het fenomeen lezen ze tamelijk vreemd is: ze vinden het ook maar heel raar dat ik veel boeken lees hier (heb een hele stapel e-boeken op mn laptop staan inmiddels :D), denken dan meteen dat ik ziek ben ofzo. Verklaarbaar is het overigens wel: er is hier amper geld om te voorzien in de eerste levensbehoeften, dus geld voor boeken is er al helemaal niet! En de boeken die ze dan wel hebben, gaan standaard over god, jezus en andere geloofsgerelateerde dingen. Gewoon lekker een verhaal lezen is er dus niet bij.

Inmiddels ben ik trouwens weer uitgenodigd voor een bruiloft, maar dit keer in een totaal andere context: Nadine, een Canadese die ik via Marilyn heb leren kennen, gaat aan het eind van de maand met haar Ghanese vriend trouwen, zodat ze kunnen beginnen met het papierwerk om hem naar Canada te krijgen. En aangezien ze hier zelf weinig mensen kent, heeft ze de mensen die ze wel kent maar meteen allemaal uitgenodigd, haha!
Ben eens benieuwd hoe het ze vergaat, dit soort dingen gebeuren vaak, en van wat ik heb gehoord gaat het vaker niet goed dan wel, op de (semi-)lange termijn... Nadine lijkt er wel heel realistisch in te zijn, ze is zich heel goed bewust van de moeilijkheden die ze tegen zullen komen en dat er gewoon een grote kans is dat het niet positief uitpakt, dus dat is in ieder geval iets. De tijd zal het dan wel leren!

Gister heb ik ook weer eens even een internetcafé opgezocht om met Serge, Hanneke en Kirstin te skypen, en Kirstin heeft me vrolijk haar pop en (herriemakende) kinderwagen laten zien, haha. Helemaal leuk! :D

***
Inmiddels is het alweer maandag, het weekend is weer achter de rug. Heb niet heel veel bijzonders gedaan, maar ben gisteravond samen met Bridget, een Canadees meisje dat ik ook ken via Marilyn (die werkelijk een bizar uitgebreid social life heeft hier, haha) naar de bioscoop geweest in Accra Mall. Zaterdag draaide dus, zoals ik al schreef, De Scheepsjongens van Bontekoe, maar daar ben ik uiteindelijk niet meer heen geweest, gisteren was er een vertoning van een Spaanse film, Habana Blues. Was best een aardige film, dus we waren blij dat we erheen zijn gegaan! Een bios-bezoekje daar is ook zeker leuk om vaker te doen, het was een mooie mix van westerse luxe en Afrikaans gerommel, haha: de bioscoop zelf, de zalen enzo zouden zo in de Pathé-keten kunnen, alleen weet niemand van het personeel welke film waar draait, en werden we van de ene zaal naar de andere gestuurd (terwijl daar nog films bezig waren)... Nou ja, uiteindelijk zaten we 20 minuten nadat de film eigenlijk zou beginnen, dan toch in de juiste zaal en begon de film. Van een DVD-tje overigens, we konden aan het begin leuk meekijken hoe de taal en ondertitels werden geselecteerd.

Ik schreef trouwens over de kinderboeken die Marilyn me had gegeven, en hoe de kinderen er niet zoveel interesse in hebben. Daarop is één grote uitzondering: buurmeisje Lucy van 15 vindt het wel leuk, haha! Ze komt me nu telkens vragen of ze het boek mag en of ik samen met haar wil lezen – het gaat namelijk niet heel vloeiend, veel woorden kent ze niet of kan ze niet lezen, ze heeft er dus wel wat hulp bij nodig. Ik vraag me af waar hem dat in zit, of ze naar een andere, minder goede school gaat dan de jongere kinderen die wel vrij goed kunnen lezen, of dat er iets anders speelt, dyslexie of iets in die richting; zoiets kent men hier helemaal niet, volgens mij... kinderen die moeite hebben met leren, worden (zoals in nog veel landen) automatisch als ‘dom’ bestempeld. Ik ben ook even best pissig geworden toen de jongere kinderen moesten lachen als Lucy een woord niet kon lezen terwijl zij dat wel konden, toen was ik heel even blij met de cultuur hier waar je, als je ouder bent dan een ander, automatisch meer kunt zeggen en maken en het daardoor niet ongepast was dat ik er wat van zei.

***
We zijn weer een week verder! Vandaag was het zondag, en ik ben met Bridget en wat van haar vrienden gaan picknicken in Aburi Garden, een botanische tuin ongeveer een uur buiten Accra. Een van de anderen had ook een bbq meegenomen, dus we hebben lekker vlees zitten grillen, fruit zitten eten en sangria zitten drinken. Lekker relaxed dagje dus! Het was ook echt even prettig om uit de drukte van de stad weg te zijn, als je zo rustig tussen al het groen zit, merk je pas echt hoeveel energie die constante hectiek om je heen kost.

Overigens had ik dit weekend een typisch American soccer-mom momentje: ik had een stapel limoenen in de koelkast liggen waarvan ik niet goed wist wat ik er mee aan moest, dus toen ben ik maar zelf lemonade gaan maken – in mijn ogen iets heel erg Amerikaans, haha! Moet zeggen, was nog erg lekker ook, dus ik heb prompt weer een nieuwe hoeveelheid limoenen gekocht op de markt, waarmee ik wel even vooruit kan! Had het spul ook meegenomen naar de picknick, waar ik van alle Canadezen de complimenten kreeg, dus het was een geslaagd experiment.

Ik schreef hierboven over Nadine die ons had uitgenodigd voor haar bruiloft, maar dat feest gaat al niet meer door, er komt geen bruiloft, Nadine zit sinds gister weer in Canada... ze had gehoord dat haar vriend absoluut niet in aanmerking zou komen voor een visum als ze nu zouden trouwen en een aanvraag indienen, aangezien ze nog niet lang genoeg samen waren, en dat hij beter kon proberen om als student binnen te komen, dat dat zeer waarschijnlijk wel zou lukken. En toen ging die vriend van haar ineens allerlei rare beschuldigingen maken, dat ze zich niet voor hem inzette, dat ze telkens met dingen kwam waardoor ze niet konden trouwen, en dat hij niet geloofde dat ze het beste met hem voorhad, in feite. Nu heb ik natuurlijk maar weinig van haar meegekregen, maar ik had echt wel de indruk dat ze oprecht was, en dat is ook wat ik hoorde van Bridget en Marilyn. Nadine was er echt helemaal kapot van, en heeft toen besloten er direct een punt achter te zetten en terug te gaan naar Canada; zo’n basis van wantrouwen is nou niet echt een geweldig voorteken voor een leuke toekomst samen, dus uiteindelijk denk ik dat ze nu beter af is. Maar het was wel heel sneu, ze was er zo verdrietig om.

Ik vind het erg jammer dat ze weg is, ze had namelijk weinig te doen en dus veel vrije tijd, en had er wel oren naar om samen met mij in het noorden van het land te gaan reizen. Want dat is iets wat ik eigenlijk graag in de komende weken wil gaan doen, richting Tamale en daarboven. Eindelijk wat meer zien dan alleen het zuiden van Ghana... Ik moet even kijken wat ik nu ga doen, ik weet niet of Lucandy het eventueel ziet zitten om mee te gaan (kan het haar nu nog niet vragen want ze is nog met Benjamin weg, komt donderdag ofzo ergens terug), maar misschien ga ik ook wel gewoon lekker alleen.

Ondertussen ben ik ook een beetje aan het puzzelen om een reisschemaatje voor mam en mij in elkaar te zetten, maar dat is nog makkelijker gezegd dan gedaan: er zijn zoveel dingen die ons de moeite waard lijken! En het probleem is dat het allemaal ver uit elkaar ligt, en je hier heel erg veel tijd kwijt bent als je met openbaar vervoer reist – aangezien we maar tweeëneenhalve week hebben, hebben we die tijd niet echt. De komende dagen wil ik dus eens op onderzoek uit gaan naar alternatieven, een auto huren met chauffeur (zelf rijden is echt geen optie hier!), of misschien een taxi charteren voor een paar dagen ofzo... ik hoop dat ik iets vind, want we willen natuurlijk zo veel mogelijk doen en zien!