Ghana-update

Blog 1 mei

We zijn inmiddels weer een paar dagen verder, en er is weer nogal wat gebeurd. Halverwege de week is er een hoop drama geweest met Sarah, met als toppunt de beslissing van Lucandy en mij om onze spullen te pakken en te vertrekken... Nou ja, dat is dus uiteindelijk niet gebeurd (hoewel het zo ver ging dat we zelfs al een guesthouse hadden gereserveerd), nadat de familie ons zo ongeveer heeft gesmeekt om niet weg te gaan en Sarah volgens mij flink op haar sodemieter heeft gekregen (terecht). Gelukkig is de rust inmiddels wel weer weergekeerd en gaat alles weer zo zijn gangetje, Sarah doet weer gewoon en de sfeer is weer goed. Daar ben ik heel blij om, want we hebben het hier echt naar onze zin en hadden het heel erg gevonden om dit achter ons te laten. En de manier waarop de familie ons probeerde over te halen om toch vooral te blijven was bijna hartverwarmend, ze wilden ons gewoon echt niet laten gaan!

Donderdagavond kwam Benjamin, de vriend van Lucandy, aan (hij heeft nieuwe kaas voor me meegenomen!! Perfect op tijd want de mijne was net op :D) en zijn zij samen naar een hotel vertrokken. Gister, vrijdag, zijn ze nog in Accra gebleven, en vanmorgen zijn ze vertrokken naar Benjamins familie in Kumasi. Daar blijven ze een paar dagen, en dan is het plan om rond te gaan reizen door het land. Benjamin blijft in totaal drie weken, dus ik heb drie weken het rijk alleen. En het is echt heel vreemd, normaal gesproken zou ik het heerlijk hebben gevonden om de kamer hier voor mezelf te hebben, zeker omdat Lucandy en ik nagenoeg constant op elkaar lip zitten, maar de grap is dat ik haar nu al mis! Nou ja, in de tussentijd komt onze favoriete nicht Lucy hier slapen om me gezelschap te houden, daar ben ik wel blij mee. En nu zit ik hier met een groepje meiden om me heen, buurmeisjes en nichtjes, die me even gezelschap zijn komen houden, dus alleen hoef ik zeker niet te zijn als ik dat niet wil. (Volgens mij vinden ze het wel spannend om er hier bij te mogen zitten, haha, bij Sarah mogen ze dat niet.)


Gister was het Koninginnedag, en dus ook hier feest. Ter gelegenheid daarvan was er eerst een officiële receptie van de ambassadeur, en daarna op een andere locatie een oranjefeest. Voor het feest hadden we per email de uitnodiging gehad, en daarvan wisten we dus waar het was. Maar de uitnodigingen voor de receptie worden per post verstuurd door de ambassade, en aangezien wij hier geen postadres hebben, hadden wij ook niet zo’n uitnodiging gehad en wisten we dus ook niet waar het was. Ik dus maar even googelen, maar zonder resultaat. Toen een beetje rond gaan bellen, en er gelukkig wel nog net op tijd achter gekomen waar we heen moesten. En ik was blij dat ik even had gegoogeld, want daardoor had ik allemaal verhalen gelezen van mensen die er in voorgaande jaren heen zijn geweest, en wist ik dus dat het een behoorlijk sjieke bedoening zou worden, met veel hotemetoten en dat het wel handig was ons een beetje op te tutten als we ons ook maar enigszins op ons gemak wilden kunnen voelen.

Nou, op weg naar de residentie stonden we flink vast in het verkeer (what else is new?!), eerst om New Town uit te komen, en vervolgens in Cantonments, waar de receptie was – volgens mij stond er gewoon haast file alleen door de bezoekers van de receptie, haha!
Het hele gebeuren was in de tuin van de ambassadeur, en omdat we vloeiend Nederlands spraken, konden we bij de poort zo doorlopen naar binnen (de tuin dan, in huis zijn we uiteraard niet geweest). Het was een heel grote, mooie tuin, heel groen, met rotspartijen, mooie bloemen en natuurlijk een zwembad. Door de file waren we wat later dan gepland, maar gelukkig waren we er wel voor het officiële gedeelte: toespraak van de ambassadeur, toespraak van een Ghanese minister namens de president, vervolgens een toost, het Ghanese volkslied en ten slotte het Nederlands volkslied – in een erg, zullen we zeggen, aparte versie gespeeld op traditionele Afrikaanse instrumenten. Was wel geinig, de hele tuin zong mee, met het Wilhelmus tussen de palmbomen, gespeeld op traditionele Afrikaanse instrumenten, best bijzonder. (En nu kwam het eindelijk eens van pas dat ik zowel couplet 1 en 6 ken, hihi!)
Ondertussen wemelde het natuurlijk van de bediening, en we hebben ons dus rond gegeten aan blokjes kaas, bitterballen, frikandellen en sateetjes – LEKKER!!!! :D In haar speech vermeldde de ambassadeur ook maar even dat dit alles speciaal voor de gelegenheid gratis door KLM was ingevlogen... KLM zal ieder jaar in april dus een aardige hoeveelheid kaas rond de wereld vliegen, want deze recepties worden door alle ambassades gehouden. Waar ik heel erg om moest lachen, was dat een paar mensen van de bediening waren uitgedost in ouderwets Hollandsche klederdracht, compleet met houten klompen. Op zich niet heel gek natuurlijk, alleen waren de obers en serveersters allemaal Afrikaans... en dan ziet het geheel er toch net even wat anders uit!
Verder hebben we, net als de andere studenten en vrijwilligers, ons gewoon lekker geïntimideerd gevoeld, onze ogen uitgekeken en waren we heel blij dat we nog op tijd hadden uitgevogeld waar we heen moesten, ik had dit echt niet willen missen!

Toen de receptie langzamerhand leeg begon te lopen, besloten wij ook maar te vertrekken, om richting het oranjefeest te gaan. We hadden een gezellig Ghanees-Nederlands meisje leren kennen, en samen met haar namen we dus een taxi. Daar aangekomen viel me dat eigenlijk een beetje tegen – het was op zich wel aardig (alles oranje, een bandje, dansvloer, bars en een buffet met friet, frikandel, bitterballen en rookworst), maar het bleef best wel leeg, jammer genoeg. Op een gegeven moment zag ik ineens een paar bekende gezichten, en het bleken een paar van de andere studenten van de Haagse Hogeschool te zijn die in Ghana hun stage doen, met wie ik het voorbereidingstraject heb gevolgd. Ik vond het leuk om ze even te spreken, ook zij hebben het allemaal erg naar hun zin. Het eerste wat ze zeiden toen ze me zagen (in het donker) was ‘wow, wat ben jij bruin geworden!’, en dat gaf me best wel voldoening, haha! :D (Hier bij de familie maakt het niet uit wat voor lekker kleurtje ik krijg, ik blijf natuurlijk een bleekscheet vergeleken met de rest) We hebben even staan kletsen en wat foto’s gemaakt (waarop ik vanmorgen zag dat zij zelf ook superbruin zijn allemaal ), en toen kwamen Sarah en dat andere meisje alweer aan dat we weg moesten, al best vroeg. Ik vond het heel jammer, maar we konden een lift naar huis krijgen van de oom van dat meisje, en dat was toch wel handig aangezien het laat op de avond vaak lastig is om een taxi te vinden die nog naar New Town wil rijden... het heeft schijnbaar nogal een reputatie! Overigens merk ik daar echt helemaal niks van, ik voel me hier absoluut veilig en je kunt gewoon over straat lopen, geen enkel probleem.

Nou ja, alles bij elkaar genomen hebben we in ieder geval een erg leuke avond gehad! :D

***
Het is inmiddels 6 mei, gister was Bevrijdingsdag – in dat kader heb ik neef Frederic een minilesje Europese geschiedenis gegeven: Eerste Wereldoorlog, Tweede Wereldoorlog, Hitler, hem zegt het allemaal niks... net als namen als Elvis of de Beatles, trouwens. Het is hier dus echt een andere planeet! ;)

De afgelopen dagen heb ik niet heel veel bijzonders gedaan, ik heb even moeten wennen aan het feit dat Lucandy nu niet in de buurt is, dat was de eerste paar dagen echt heel vreemd. Maar nu heb ik ook in mijn eentje mijn draai wel gevonden, en vind ik het ergens ook wel lekker om deze dagen gewoon helemaal mijn eigen gang te kunnen gaan. Lucandy spreek ik wel zo ongeveer dagelijks, en zij amuseert zich ook prima, dus dat is mooi.

Gister en vandaag is Adelaide op bezoek, zij is de nicht die zwanger was. Was inderdaad, want inmiddels is ze bevallen van een dochter: een piepklein meisje met nu al een flinke bos zwarte kroeskrulletjes, echt schattig! Ze is ook al duidelijk herkenbaar als meisje: ze heeft al oorbellen in en draagt al de traditionele kralenketting om haar heupen (wat ik daarvan moet vinden weet ik niet echt, aangezien die kralen symbool zijn voor vrouwelijkheid, vruchtbaarheid en seksualiteit – het kind is twee weken oud!)
Mij is verteld dat het hele gebeuren wat anders is verlopen dan normaal. Volgens de traditie komt een vrouw namelijk voor haar bevalling terug naar haar eigen familie, en blijft ze daar ook de eerste tijd na de geboorte van haar kind. Een kraamhulp is er hier natuurlijk niet (nou ja, misschien bij de verwesterde rijke elite, maar iig niet waar ik woon), hier is de gewoonte dat de oudere vrouwen in de familie de nieuwe moeder leren hoe ze met haar kind om moet gaan. Ik heb vanmorgen even erbij gezeten toen grandma het meisje waste en aankleedde, en het enige dat ik er eigenlijk van kan zeggen is dat ze hier een stuk minder pietluttig en voorzichtig doen met zo’n kleintje dan wij in het Westen!

***
Vanmiddag ga ik weer eens even richting kleermaker, ik heb namelijk weer een mooie, felgekleurde lap stof gekocht voor een aanvulling op mijn garderobe, haha! Wil er graag een lange zomerjurk van laten maken, maar verder weet ik nog niet precies wat ik wil – kom ik hopelijk wel uit bij de kleermaker.

Verder ga ik dit weekend wellicht eens naar de bioscoop, er zit er een in Accra Mall waar je even niet door hebt dat je in Afrika zit, haha! Wat wel grappig is, deze week is in Accra ‘EU Week 2010’, met verschillende Europa-gerelateerde activiteiten op een aantal plekken in de stad, waaronder een aantal films. En wat zag ik tot mijn grote verbazing? Zaterdagmiddag draaien ze in dat kader De Scheepsjongens van Bontekoe, haha!

Ik heb weer een paar fotootjes toegevoegd aan mn album, van Koninginnedag en van wat stof. ;) De onklikbare link is nog altijd http://www.mijnalbum.nl/Album=PKN38BHA, maar al deze foto’s staan inmiddels ook op Facebook, voor wie dat makkelijker te vinden vindt.