Ghana-update

Blog 24 april

Vandaag was weer een volle dag, waar best een hoop over te schrijven valt. Het begon vanmorgen met weer een nieuw hoofdstuk over Aba, die nog steeds heel ziek is. Ik heb Lucy gister gevraagd hoe het nou zat, en het antwoord was dat het ziekenhuis voor de tweede keer de testresultaten was kwijtgeraakt – erg vaag dus. Ondertussen hebben we ook hier en daar wat verhalen opgevangen (Lucandy begint steeds meer Twi te verstaan, heel handig; ik niet, daarover later meer) dat Aba altijd heel koppig en eigenwijs is, nooit haar medicijnen inneemt, niet naar de dokter gaat als ze ziek is, niks voor anderen doet, alleen met zichzelf bezig is en weet ik wat nog meer. Aangezien we het van verschillende mensen hebben gehoord, zal er vast wel een kern van waarheid inzitten, maar ik vind het wel vreemd; op ons is ze nooit zo overgekomen, is ze altijd heel gastvrij en behulpzaam geweest. Ik heb dus het idee dat er meer achter zit, een uitgebreider verhaal.

Goed, er speelt van alles dus, sommige dingen weten we, andere dingen niet, ik schrijf ook niet alles hier op, maar het komt erop neer dat het een ingewikkelde en onduidelijke situatie is.

Vanochtend voordat we naar de bruiloft gingen, liepen we even bij Aba langs om haar goeiedag te zeggen, aangezien ze zelf te ziek is om ook nog maar iets te kunnen doen. Ik had haar een paar dagen niet gezien, en ik schrok behoorlijk. Het was al een mager vrouwtje, maar zoals ze er nu bij ligt is echt heel erg: compleet vel over been, uitgemergeld, volgens mij zou ze met gemak twee keer in mijn kleren passen (en zo groot zijn die toch ook weer niet).

Grandma was dit weekend weg, naar een begrafenis ergens buiten Accra, en het oorspronkelijke plan was dat ze maandag of dinsdag pas terug zou komen. Maar vanmiddag hoorde ik dat ze vanavond al terug zou komen, omdat het echt slecht gaat met Aba – ze zou op sterven liggen (en me haar voor ogen neem zoals ze er vanmorgen bij lag, kan ik me daar wel wat bij voorstellen). Heftig dus.

Wat voor Lucandy en mij echt een ver-van-mijn-bed-show is, is een deel van de ‘uitleg’ die hier inmiddels aan haar ziekte wordt gegeven: voodoo. Men is hier christelijk, maar daar tussendoor worden nog heel wat elementen van traditionele godsdiensten gemixt. Voodoo is daar min of meer onderdeel van. Lucy vertelde ons dat er een vloek op Aba rust, uitgesproken door de moeder van haar ex-man. Een gewone dokter of ziekenhuisbezoek zal daarom geen verschil voor haar maken, het enige wat ze nu nog kunnen doen is een pastoor bezoeken en voor haar bidden. Ik ben veel te nuchter voor dit soort dingen, het spijt me zeer, maar ik geloof gewoon niet in vervloekingen enzo. Uiteraard hou ik die mening mooi voor mezelf, aangezien ik de familie niet wil beledigen in hun geloof, maar eigenlijk vind ik het stom: ze is hartstikke ziek en moet gewoon naar een goede dokter, dat is haar enige kans. Maar goed, dat is natuurlijk mijn westerse perspectief. Ik heb een beetje het idee dat een vloek wellicht als verklaring wordt gezien op het moment dat dokters niks meer voor een patiënt kunnen doen; ik heb sterk het vermoeden dat dat namelijk het geval is voor Aba.

Nou ja. Wordt vervolgd, zullen we maar zeggen...

***

Vanmiddag was dus de bruiloft van Francisca en Chris, wat echt leuk was om mee te maken. Eerst natuurlijk een dienst in de kerk. We waren te laat (of course) en kwamen net binnen toen ze de huwelijkseed gingen afleggen, goede timing dus. Het was wel mooi om te zien hoe het publiek in de kerk helemaal meeging, veel uitbundiger deelnam aan de dienst dan je in Nederland zult zien. Wat ook wel grappig is, is dat iedereen gewoon gebeld blijft worden, telefoons niet op stil worden gezet tijdens de kerkdienst en er ook gewoon opgenomen wordt als er gebeld wordt. De grap is dat je er eigenlijk niks van meekrijgt als je niet direct voor, naast of achter iemand zit die wordt gebeld, aangezien de dienst zelf dusdanig veel lawaai produceert dat een telefoongesprek makkelijk wordt overstemd, haha! Die herrie werd in eerste instantie gemaakt door een keyboard waar orgelklanken uit kwamen (met zo nu en dan even een behoorlijk foute noot ertussen) en gezang (ook daar gaat iedereen volledig in mee: men zingt echt mee uit volle borst), later stond er bij de deuren van de zaal een soort fanfare die behoorlijk slecht en vals speelde, leek wel meer een erg slechte ‘zaate hermenie’, haha! (Niet-Limbolanders: zoek die maar op!) ;)

Na afloop van de kerkdienst ging iedereen naar buiten, waar eerst wat door de jeugdbrigade werd gemarcheerd en vervolgens de officiële foto’s gemaakt werden. Wat ik hier heel grappig aan vond, was dat in het programmaboekje een hele lijst stond met de volgorde van wie wanneer met het bruidspaar op de foto ging. Wij vielen vandaag in de categorieën ‘bridal party with bride’s family’, ‘with friends of the groom’ en ‘friends of the bride’! Lachen hoor, heb je ineens een obruni in je familiefoto’s zitten. Overigens zijn er ook heel veel foto’s gemaakt met mijn camera, dus ik heb er ook wat leuke plaatjes aan overgehouden (een heel deel met mensen van wie ik geen idee heb wie ze zijn, but whatever...).

Daarna gingen we weer naar binnen, een andere zaal, waar iedereen een drankje en een snack kreeg (overigens alleen frisdrank!) en waar even later de taart werd aangesneden en uitgedeeld en champagne (volgens mij was het cider) werd geopend. De muziek ging aan, en toen was het eigenlijk gewoon een receptie zoals we die in Nederland ook kennen: beetje dansen, beetje praten en het bruidspaar een handje geven.

Tegen het eind van de middag waren we weer thuis, en we waren er nog geen half uur, en toen begon het flink te regenen. Lucandy trok een plastic zak over haar haar om te voorkomen dat het nat werd, en we zijn vrolijk in de regen gaan staan, heerlijk! Was echt lekker verfrissend, die bui. Ik kreeg het zelfs een beetje koud, na een tijdje – ik heb het al zo ongeveer twee maanden niet meer koud gehad!! :P De mensen hier verklaarden ons natuurlijk helemaal voor gek, want wie gaat er nou vrijwillig in keiharde regen staan?! Maar we hadden het leuk! (Overigens was de temperatuur gezakt tot een graadje of 24 ofzo denk ik, erg lekker dus, en de Ghanezen om ons heen stonden letterlijk te klappertanden...)

Oja, ik schreef hierboven dat Lucandy inmiddels steeds meer Twi begint te verstaan, en ik niet. Ik merk dat ik echt geen stap verder kom, en heb het opgegeven; ik red me wel met Engels. Het probleem is namelijk dat hier in de buurt 4 (of 5 als je Engels meetelt) talen door elkaar worden gesproken: Twi natuurlijk, maar daarnaast ook Fanti (wat erg op Twi lijkt maar toch net even anders is), Ga (de taal van de oorspronkelijke stam van Accra) en Hausa (de taal van de moslims hier). Word daar maar eens wijs uit als je probeert iets te leren!! Wat het daarnaast erg lastig maakt, is dat mensen de hele tijd willen dat ik iets nazeg (“when I say this, you say that”), maar daarbij dan geen vertaling geven van wat het is dat ik dan zeg... heel handig dus. Gevolg is dus dat ik het wel goed vind, en het gewoon lekker doe met de tien woordjes Twi die ik wel ken; buiten de familie vindt men het al geweldig als ik in het Twi zeg dat ik geen Twi versta, haha!
De reden dat Lucandy wel een heel eind komt, is dat zij al redelijk wat woordjes kon herkennen vanaf het begin, en ook hoort wanneer iemand Twi spreekt en wanneer een andere taal (dat heb ik meestal niet door). Toch handig dus, zo’n Ghanese vriend, haha! ;)

***
Benjamin, de vriend van Lucandy, komt morgenavond (donderdag), en blijft dan voor (volgens mij, hij is niet zo duidelijk in zijn plannen) 3 weken. Het plan is dat hij na een kort bezoekje Accra eerst zelf doorgaat naar zijn familie in Kumasi, en dat Lucandy hem dan later in of na het weekend achterna reist, en dat ze dan samen rond gaan reizen. In ieder geval heb ik dus het rijk dan even alleen. En vreemd genoeg is dat niet eens echt iets waar ik naar uitkijk; het gaat nog steeds zo goed tussen ons, ondanks het feit dat we constant bij elkaar op de lip zitten. Het scheelt dat we allebei heel open zijn, en we dingen uitspreken als ons iets dwarszit, waardoor het niet groter kan worden dan het is. En dat werkt dus prima, vooralsnog!

Ik heb overigens zin in vrijdag, dan is het namelijk ook hier Koninginnedag. Nou ja, voor ons dan. De grap is dat ik er in Nederland nooit zo veel mee heb, maar nu vind ik het toch wel erg leuk. Aan het eind van de middag is er eerst een receptie bij de ambassadeur (klinkt sjiek toch?!), en vervolgens is er in een van de beste buurten het jaarlijkse Oranjefeest. Entreeprijs voor dit all-inclusive gebeuren is 30 cedi, dus ik verwacht toch op zijn minst een bitterbal of twee, haha! :D

Oh, en jullie mogen me heel hard uitlachen, maar ik ben nog steeds bezig met de kaas die ik uit Nederland heb meegenomen, en als het goed is brengt Benjamin nieuwe mee, morgen. Yay! Ik blijf het zo lekker vinden om ’s ochtends gewoon mijn broodje Goudse kaas te kunnen eten – ik ben echt een kaaskop! Ik heb trouwens ook Goudse kaas zien liggen in de supermarkt... product of South Africa. Juist ja. Geef mij dan toch maar de echte variant hoor!

Inmiddels staan trouwens ook foto's van de verloving en bruiloft online, zoals altijd hier te vinden: http://www.mijnalbum.nl/Album=PKN38BHA (En zoals altijd niet direct klikbaar)