Ghana-update deel zoveel

Blog 18 april

Het is nu zondagavond, en vandaag zijn we vanuit Ko-Sa teruggekomen naar Accra – we hadden echt geen zin om te vertrekken!

Elmina was gister zeker de moeite waard, het fort is erg mooi en nog in heel goede staat. Maar om de een of andere reden heeft het minder indruk op me gemaakt dan ik had verwacht, geen idee waarom. Ik denk dat ik het donkerder, benauwender had verwacht ofzo... We kregen een rondleiding die op het laagste niveau begon, in de slavenkerkers dus, en met elke trap omhoog kwam je als het ware bij een hogere rang, met helemaal op de bovenste verdieping de vertrekken van de gouverneur.
In één van de slavenkerkers van de vrouwen heeft men de oorspronkelijke vloer laten zitten, met als gevolg dat je de stank van 300 jaar lang slavendrijverij nog goed ruikt: in één kleine ruimte zaten 2 tot 3 maanden lang 300 mensen opgesloten, zonder enige vorm van sanitaire voorzieningen... met andere woorden ik mag hier zeker niet klagen over onze latrine!

Na afloop van de rondleiding hebben we nog een klein rondje door Elmina gelopen, wat best een leuk dorpje is. Het heeft nog een erg authentieke uitstraling, en echt zijn eigen karakter. Vooral in de haven kijk je je ogen uit, met alle vissersbootjes enzo, heel kleurrijk.

Om van ons resort naar Elmina te komen wilden we een taxi nemen, en de Nederlandse eigenaren hadden ons de avond van tevoren gezegd dat we bij het ontbijt gewoon even konden vragen, dan zou er een taxi geregeld worden. Wij dat dus gedaan, toen was er dus al iemand ter plekke die zijn taxi wel even voor zou komen rijden. Prima, dachten wij. Toen hij dat vervolgens gedaan had, gingen we maar eens een prijs bespreken, en daarbij zakte onze broek haast af! De taxichauffeur vroeg namelijk in eerste instantie doodleuk 20 cedi voor een ritje van een paar kilometer, terwijl we vanuit Cape Coast (wat een stuk verder ligt) maar 9 hadden betaald. Wij hem dus voor gek verklaard en gezegd ok, jammer genoeg voor jou hebben wij inmiddels redelijk wat taxi-ervaring, daar trappen we dus niet in. Na lang praten bleek dat hij gewoon niet voor minder dan 10 cedi’s wilde rijden, die verwende gast! Daar gingen wij zeker niet mee akkoord, dus hebben we hem gezegd maar fijn een andere klant te zoeken. Ik was benieuwd wat de mensen van het resort ervan zouden zeggen, dus ik vroeg aan hen wat zij een normale prijs vonden, en daarbij gaven ze aan dat 10 het absolute minimum was. En het waren echt wel sympathieke en behulpzame mensen, van wie ik niet de indruk had dat ze onder één hoedje speelden met de taxichauffeurs. Ik vraag me dus af: zijn zij, na 2,5 jaar in Ghana, werkelijk nog zo naïef dat ze dat reële prijzen vinden? Toen ik ook vertelde dat we voor 9 cedi uit Cape waren gekomen, gaf een eigenaresse vol bewondering aan dat we dan wel goede onderhandelaars zouden zijn, want dat lukt bijna niemand, volgens haar. Terwijl het bij ons de tweede chauffeur was die hier wel voor wilde rijden, de eerste hadden we nog laten gaan in de hoop een nog lagere prijs te kunnen regelen, wat niet lukte.
Nou ja, om in Elmina te komen zijn we uiteindelijk maar een paar honderd meter over het strand naar het naburige dorpje gelopen, waar we zonder veel problemen een taxi voor 5 cedi vonden. Datzelfde hebben we ook op de terugweg betaald.
Ik vind het vreemd, ik had echt niet het idee dat de mensen van het resort ons besodemieterden (ze waren steeds erg behulpzaam en dachten graag mee als we iets wilden), maar ik kan me ook totaal niet voorstellen dat je na 2,5 jaar hier wonen nog steeds niet weet wat de werkelijke prijzen zijn... Maar ik denk toch dat dat laatste bij hen het geval is, want ik had ook een gesprek gehoord tussen een eigenaresse en onze twee Engelse buurmeiden. Die meiden wilden graag een motorbootje charteren om naar het volgende dorpje te varen. Iemand van de staf van het resort (een Ghanees dus) had een bootje, en was wel bereid om te gaan, dus ze probeerden een prijs overeen te komen. Hij vroeg 40 cedi voor een paar uurtjes, waarvan 8 voor benzine – 32 cedi loon dus. De meiden vonden dat te veel, en probeerden af te dingen naar 30 totaal. Toen gaf de eigenaresse aan dat 35 in haar ogen wel redelijk was... wat ik dus echt niet zo vind: 27 cedi is een half maandloon, en dat voor een uur of drie! Ik kon ze dus ook geen ongelijk geven dat ze dat niet wilden betalen en toen iets anders hebben bedacht om te gaan doen.
Het zou mij dus niks verbazen als die mensen van het resort al 2,5 jaar lang worden bedonderd door de locals, en nog altijd belachelijk hoge prijzen betalen!

***
Vandaag was weer een enorm intensieve dag op het ministerie: ik heb zitten kijken wat voor jurk ik wilde laten naaien... ik heb in Cape Coast wat stof gekocht, en aangezien ik graag iets anders aan wil naar de bruiloft komende zaterdag, heeft Lucy me vanmiddag meegenomen naar haar kleermaker. En als het goed is kan ik dus vrijdagmiddag een op maat gemaakt zomerjurkje gaan ophalen. Ik ben eens benieuwd!!

***
Toen ik vanmorgen (woensdag) wakker werd, lag op de bank een meisje, de dochter van Aba (de tante die ziek is). Zij woont niet bij de familie, maar bij haar vader, maar was bij haar zieke moeder op bezoek. Blijkbaar was er gisteravond nogal wat commotie geweest, Lucandy en ik hebben geen idee wat er allemaal aan de hand is, en niemand die vooralsnog bereid is ons iets te vertellen. We krijgen dan weer dit, dan weer dat te horen, iedereen zegt wat anders maar niks van dat alles is de waarheid, hebben we het idee. We hebben nu onze hoop gevestigd op Lucy, hopelijk wil zij ons wél vertellen wat er allemaal speelt.
Ondertussen gaat het overigens echt niet goed met Aba, ze heeft in een stiekem moment tegen Lucandy gezegd dat ze nog heel ziek is, dat ze een virus in haar bloed heeft en doodgaat, en geen geld heeft voor behandeling. Meer kreeg Lucandy er op dat moment niet uit, want toen kwam er iemand anders binnen en wilde Aba niks meer zeggen... het is een vreemde situatie. Als het probleem is dat men ons niks wil zeggen omdat het een familiezaak is, prima, daar hebben we uiteraard alle begrip en respect voor, maar zeg dat dan gewoon, in plaats van allerlei uitvluchten en smoezen te verzinnen.

***
Het is alweer vrijdag, en over Aba weten we eigenlijk nog steeds niet veel meer. Lucy vertelde me vandaag dat het ziekenhuis voor de tweede keer op rij de testresultaten is kwijtgeraakt, en dat ze komende week weer terug moet. Ik weet niet wat ik er allemaal van moet denken...

Ondertussen zijn we bezig met wat regeldingen. Over een week verloopt ons visum, en voor die tijd moet dat dus verlengd zijn. Aan het begin van de stage hebben we meneer Quansah, onze begeleider, gevraagd wat we daarvoor moesten doen, en daarop zei hij dat we hem een week of twee vóór het verlopen eraan moesten herinneren, dan zou hij het voor ons regelen. Ok, prima. Twee weken geleden nog maar eens gevraagd, voor de zekerheid, en hij zou er even achteraan bellen, zei hij. Toen vorige week weer gevraagd, en toen bleek dat hij niet had gebeld, en dat we zelf maar even zijn contactpersoon bij het Immigration Office moesten bellen. Wij dat deze week gedaan, en een afspraak met hem gemaakt voor vanochtend. So far, so good. Dachten we. Komt die vent vanochtend aan de telefoon ineens met de opmerking dat we onze brief van het ministerie wel mee moeten nemen. Uhm, pardon, brief? Welke brief? Ons was helemaal niks verteld of gevraagd, en omdat Quansah had gezegd dat hij het zou regelen, gingen wij ervan uit dat het wel goed zou komen. En ondertussen zit meneer lekker in Washington voor een of andere grote vergadering! Echt bloedirritant, dit soort dingen (maar dan met minder belangrijke zaken dan een visum) is al vaker voorgekomen, en steeds weer blijkt dat die gast gewoon zo onbetrouwbaar als de pest is, hij zegt steeds dat hij iets doet, maar hij doet het uiteindelijk allemaal niet. Vind ik op zich allemaal prima, ik kan het zelf ook best regelen, maar doe dan niet van die loze beloften. Nou ja, gelukkig is de Director van de afdeling er maandag zelf wel, en dan kan hij onze brief (die we ook gewoon leuk zelf schrijven) ondertekenen, en dan moet het wel goedkomen. Gaan we maar vanuit... we hebben nog een week!

Vanmiddag ben ik met Lucy terug geweest naar de kleermaker, om mijn jurkje op te halen. Hij is helemaal leuk, ben er echt blij mee! Toen ik het ding thuis paste was hij eerst echt te breed, het ding zat veel te wijd bij mn taille, dus wij weer terug. Gelukkig was het geen probleem, en heeft de kleermaker in 5 minuten even mijn jurk vermaakt, en nu zit hij helemaal goed. Yay! :D Was trouwens grappig om te zien, toen we de eerste keer aankwamen, was hij nog met mijn jurk bezig, dus ik kon even leuk toekijken. Knipje hier, steekje daar, even onder de naaimachine... ik heb er geen kopspeld aan te pas zien komen, alles gaat op het oog en uit de losse hand, maar ze zijn er wel echt goed in! Heb gevraagd wat voor kleren hij nog zoal maakt, het antwoord was ‘alles’. Ok, das handig. Wellicht dat ik hier nog een broekpak laat maken, kan ik straks op Schiphol weer even vooruit, en hier is het echt veel goedkoper en het wordt nog op maat gemaakt ook. Om een indicatie te geven: mijn zomerjurkje nu heeft alles bij elkaar nog geen 15 euro gekost, daarvoor heb ik stof gekocht, en heeft de kleermaker het gemaakt met rits, voering en alles. Ik ga mijn garderobe hier de komende maanden dus nog wel even aanvullen!

Overigens is het inmiddels ook zeker dat mam deze kant op komt, ze heeft haar ticket geboekt! Op 23 juni ga ik haar ’s avonds ophalen hier van het vliegveld, dan is het idee dat we een dag of wat in Accra/ New Town blijven, en dan lekker samen rond gaan reizen. En dan vliegen we 10 juli gezellig samen weer terug naar Nederland. Heb er zin in! Ja, zowel het rondreizen als het terugkomen naar Nederland... in dat opzicht is mijn tijd hier echt totaal anders dan mijn half jaar in Japan. Ik heb het hier erg goed naar mijn zin, vind het nog steeds een heel bijzondere ervaring en heb er ook absoluut geen spijt van, maar tegelijkertijd is het ook gewoon zwaar en kijk ik er wel al naar uit om weer naar huis te gaan en van alle gemakken voorzien te zijn. Ik heb wel weer zin om lekker makkelijk in de trein of bus te stappen en dan bij aankomst niet helemaal bezweet te zijn, of even snel een boodschap te doen bij Albert Heijn of een echte keuken (met aanrecht!) ter beschikking te hebben. Maar ik klaag niet, ik heb hier zelf voor gekozen, en zoals ik al zei, ik heb er ook absoluut geen spijt van.

Maar goed, zo ver is het allemaal nog niet, eerst nog twee maanden stage, we zijn al op de helft. De tijd gaat toch wel snel! Morgen is de bruiloft, ben eens benieuwd weer.

Ik voeg nog even wat fotootjes toe aan mn album, hier te vinden (zoals gebruikelijk niet direct klikbaar natuurlijk, sorry daarvoor): http://www.mijnalbum.nl/Album=PKN38BHA