Groeten uit de rimboe! ;)

Blog 11 april
Soms trappen we er toch nog in...
Zaterdagochtend begon lekker. Neef Nana Kwame had ons gezegd dat we tussen 7 en half 8 (’s ochtends!) moesten vertrekken naar de verloving, omdat we anders te laat zouden komen. En dus sleepten wij ons even voor half zeven uit bed, richting koude douche, en zaten we keurig netjes even na zeven klaar om te gaan. Om vervolgens tot na negen uur (!) te mogen wachten op de rest van de familie! Echt superirritant, vooral ook omdat Lucandy en ik allebei een paar nachten slecht/kort hadden geslapen en we doodmoe waren. Wij chagrijnig dus, maar uiteindelijk dan toch onderweg. Op mijn aankondiging in het vervolg dus maar op te staan op het tijdstip dat wordt genoemd om te vertrekken kwam hevig commentaar, maar ik ga niet nog eens twee uur wachten terwijl ik die net zo goed slapend door had kunnen brengen... Uiteindelijk kwamen we ergens na tien uur aan op de plek waar de verlovingsceremonie plaats zou vinden, en toen een kwartier later ook de overige gasten waren gearriveerd, kon het beginnen. Jammer genoeg heb ik er niet heel veel van mee kunnen krijgen omdat het meeste in Twi was, maar desondanks was het een bijzondere ervaring! Lucy zat naast ons en kon hier en daar wel snel even uitleg geven, dus helemaal onduidelijk was het ook weer niet. Franca, de nicht die gaat trouwen, hebben we een paar keer ontmoet (zij heeft die ontelbare vlechtjes in mijn haar gezet ook), dus haar kennen we inmiddels een beetje, en dat maakte het wel zo leuk.
Lucy vertelde me dat de verloving in de traditionele Ghanese cultuur eigenlijk belangrijker is dan de trouwerij zelf, aangezien dit het moment is waarop aan de ouders officieel toestemming voor het huwelijk wordt gevraagd. In eerste instantie waren de toekomstige bruid en bruidegom er ook nog niet bij; was er alleen de familie van twee kanten. Het gebruik is dat de familie van de man cadeaus geeft aan de vrouw, die cadeaus staan op een lijst die de vrouw zelf van tevoren samenstelt. Alle cadeaus werden gepresenteerd, met een heel verhaal erbij, waar ik dus niks van verstond, op een paar woorden na – af en toe kwam er een woordje Engels tussendoor fietsen. Bij de cadeaus moet je denken aan dingen als kookspullen en koffers.
Na een tijdje kwamen ook Franca en haar verloofde erbij, en kreeg ze haar verlovingsring. Vervolgens deelde, ook volgens de traditie, de familie van de bruid eten en drinken uit, eerst aan de familie van de man, en vervolgens aan de familie van de vrouw (waar wij dus bij hoorden). Aan het eind ging de muziek aan en werd er nog wat gedanst, en rond één uur ’s middags was het gebeuren afgelopen. De bruiloft is over twee weken, en ook daar zijn we voor uitgenodigd, dus wordt vervolgd! ;)

Op de terugweg hadden we met de hele familie een trotro gecharterd, het ding zat echt helemaal volgepakt. Wat ik hier wel leuk aan vond, is dat ik een heel aantal filmpjes heb kunnen maken. Dat wilde ik al langer doen, maar in een trotro vol vreemden voel ik me tamelijk oncomfortabel om mijn camera te pakken – nu kende ik iedereen, iedereen hier weet dat ik een camera heb, dus er werd vooral om gelachen. De filmpjes kan ik waarschijnlijk pas online zetten als ik weer thuis ben, de verbinding hier trekt het echt niet, maar ze geven wel een aardig idee van een trotro-rit en van het straatbeeld hier in Accra.
Op een gegeven moment in de trotro stonden we weer eens vast in de file (what else is new?!), maar ineens merkte ik dat we op aardige snelheid zo ongeveer als enige konden doorrijden. Ook hoorde ik constant getoeter, en zag ik door de voorruit af en toe een glimp van een motoragent (ik zat achterin, dus kon verder niet zien wat er zich allemaal voor ons afspeelde). Later thuis vertelde Lucandy wat er was gebeurd: in de auto voor ons zat iemand die ernstig ziek was, en die dus snel naar een ziekenhuis vervoerd moest worden. Deze auto werd voorgegaan door de motoragent, om ervoor te zorgen dat hij makkelijk door het verkeer heen kwam, en die auto was dus constant aan het toeteren om te laten weten dat hij eraan kwam. En de chauffeur van onze trotro was zo slim om daar achteraan te plakken, en te doen alsof we erbij hoorden, haha! Heeft ons heel wat tijd in de file en hitte gescheeld. Moeten we in Nederland maar niet proberen...
Verder hebben we vrijdag even grote schoonmaak gehouden, aangezien Lucandy een beetje neat-freak is en gek werd van alle stof, haha. We hebben alles van zijn plek gehad, en alles is helemaal schoon. Voor zolang het duurt... want er zit zoveel stof en zooi in de lucht, dat alles binnen de kortste keren weer smerig is, dat hoort er hier gewoon bij.
Halverwege de schoonmaak kwam een man bij de huisjes vragen of hij voor 2 cedi het afval weg moest brengen, prima, dachten wij. Dus zette Lucandy meteen ook al ons spul erbij – jammer genoeg kwam ze er later achter dat ze ook de plastic zak met veel van haar (en een paar van mijn) toiletspullen erbij had gezet... dus nu zat zij zonder tandenborstel, tandpasta, zeep, shampoo, spiegel, noem maar op! (En ik zonder pincet en haarborstel – ben eens benieuwd of ik iets ga vinden wat met mijn gladde Europese haar een beetje werkt, haha!) Handige actie dus... ;)

***

Vandaag (zondag) heb ik weer wat nieuws voor elkaar gekregen: het is me gelukt mee te gaan om water te halen. Met grote regelmaat is de kraan dicht, m.a.w. dan is er hier bij huis geen stromend water, en dan moet er vlakbij (of als het lang duurt en de voorraad opraakt verder weg) water worden gehaald, in emmers en jerrycans. We hadden al vaker aangeboden mee te gaan om te helpen, maar dat werd ons telkens verboden; stel je voor, de mensen zouden kunnen denken dat de familie hier niet eens water haalt voor haar gasten (want dat blijven we!). Maar vanmorgen is het me dus gelukt, volgens mij vooral omdat Grandma en Auntie Aba ons niet zagen weglopen, haha. Ik was samen met kleine Lucy (een andere dan over wie ik eerder schreef, dit is een meisje van 15 en volgens mij geen familie maar een buurmeisje) gegaan, zij met een grote jerrycan op haar hoofd, en ik met een kleine jerrycan (10 liter ofzo?) in elke hand. Was prima te doen, dus ik ga wel vaker mee, als het aan mij ligt. Toen we terugliepen kreeg ik hier en daar wel commentaar, haha, ‘that’s Africa for you!’ Zeker weten! :D
Thuis aangekomen zagen Grandma en Aba me wel, en waren helemaal verontwaardigd, dus ik heb snel uitgelegd dat ik zelf had aangegeven mee te willen gaan, dat niemand mijn hulp had gevraagd ofzo. Ik had al eerder van Lucy gehoord dat Grandma me Asantua had genoemd, een dappere Ashanti strijdster uit de geschiedenis, omdat ik hier eigenlijk altijd vrolijk ben en niet loop te klagen en graag mijn dingen zelf doe, en dat vond ik een hele eer... en toen had ik nog niet eens zelf mijn water gehaald, haha! :D
Wat Lucandy en mij trouwens erg verbaast, is dat men hier helemaal niet zuinig omgaat met water; er wordt echt niet op een halve emmer meer of minder gekeken, en dat terwijl water hier toch echt niet zo vanzelfsprekend is; mijn verhaal over water halen zegt genoeg, lijkt me. Heel vreemd. We merken echt dat wij er zo ongeveer als enigen een beetje spaarzaam mee omgaan. Laatst kreeg ik zelfs de opmerking dat ik niet graag veel water had om te douchen, omdat ik altijd aangeef dat een halve emmer voldoende is. Toen heb ik dus maar snel even uitgelegd dat het niet is dat ik het niet lekker vind, maar dat ik het gewoon niet nodig vind om meer water te gebruiken dan nodig is, aangezien er vaak nogal wat moeite gedaan moet worden voor dat water. Ik blijf het mooi vinden om te merken hoe dingen die in Nederland zo normaal zijn, hier echt iets worden om bij stil te staan.
Op de een of andere manier doet dit gepraat over water me denken aan brandstof (vraag me niet waarom – Floor, mag jij lekker even over associëren! :P), ik las dat de benzineprijzen weer richting recordhoogten aan het stijgen zijn, dus ik wilde jullie even melden dat een liter benzine hier ongeveer 60 eurocent kost, omgerekend. Denk daar maar aan tijdens het volgende bezoek aan het tankstation! ;)

***

Vandaag (maandag) waren Loes en ik weer naar het ministerie gegaan, en ik heb zowaar wat nuttigs gedaan, ik heb een beginnetje aan mijn rapport gemaakt. Een beetje een opzet, inhoudsopgave enzo, dan kan ik vanaf nu kopje voor kopje in gaan vullen. Voor de verandering hadden we op het ministerie weer eens internet, en dit keer was het zelfs best snel (50kb/s – is hier echt snel!!) dus dat was lekker. Heb dus weer even een afleveringetje Grey’s Anatomy binnengehaald, loop er nog maar anderhalve achter, haha!

***

Het is alweer dinsdag, en alweer hebben we een goede daad weten te verrichten – we worden nog eens engeltjes hier! Zonder gekheid, tante Aba, die bij Grandma woont en min of meer voor haar zorgt (iig heel veel voor haar doet) is ziek, ze heeft malaria. En dat klinkt heel simpel, maar de realiteit is dat malaria hier nog altijd doodsoorzaak nummer één is onder de bevolking... en daarmee komt het ineens toch wel erg dichtbij. Aba is normaal altijd bezig, de hele dag aan het koken enzo, en nu ligt ze er echt uitgeput bij, helemaal suf, zo slap als een vaatdoek. We hadden gevraagd of er iets was wat we voor haar konden doen, maar daar gaf ze in eerste instantie niet echt antwoord op. Toen hebben we Lucy gevraagd of die haar alsjeblieft wilde vragen hoe we konden helpen, wat ze nodig had om beter te worden, en gelukkig heeft dat wel gewerkt. Vanavond kwam ze dus weer lekker even langs voor een praatje, en toen ik ernaar vroeg vertelde ze dat Aba naar het ziekenhuis moet, maar dat dat best wel veel geld kost. Toen ik vroeg hoeveel wilde ze dat niet zeggen; ze zei dat we moesten geven wat goed voelde, en dat ze met alles blij zouden zijn, dat alles zou helpen. Ik gaf aan dat ik dat begreep, maar dat ik geen idee heb van ziekenhuiskosten hier, en dus ook totaal geen inschatting kan maken van wat een reëel bedrag is om te geven waar ze wat aan heeft. Toen gaf Lucy gelukkig toe, en vertelde ze dat het totaal op zo’n 100 cedi zou neerkomen – 50 euro dus. 50 euro om van doodziek naar beter te gaan! En dat geld heeft ze dus gewoon niet! Lucandy en ik hebben haar het geld gegeven, zodat ze morgen naar het ziekenhuis kan gaan. Lucy en Aba werden er zo blij van, zo dankbaar, Aba (die dus voor pampus op een kleedje op de grond lag) probeerde helemaal op te staan om ons te bedanken (waarop wij haar vooral zeiden dat ze moest blijven liggen!).
Alle mensen die vragen om geld of telefoons of computers of wat dan ook, dat is zo irritant, en daar doe ik ook zeker niet aan mee. Maar dit soort bijdrages (Lucy’s school, Aba’s ziekenhuiskosten) maken gewoon echt een verschil, hiermee dragen we echt een steentje bij om hun leven net wat makkelijker te maken. En dat voelt heel goed. Wat ik ook prettig vind, is dat het net de mensen zijn in de underdog-positie in de familie die we nu kunnen helpen, het zijn de mensen die normaal telkens aan het kortste eind trekken. We weten absoluut zeker dat het geld gebruikt wordt zoals bedoeld, en dat het heel erg gewaardeerd wordt; dat kan niet van iedereen in de familie gezegd worden...

***

Het is nu vrijdag, en we zitten sinds gister in Ko-Sa beach, in een schattig huisje, aan het strand, tussen heel veel groen en het is zalig! Palmbomen, hibiscus en een hoop moois waar ik de naam niet van weet. Ook zijn er veel beestjes te spotten, het wemelt van de hagedissen, best grote en mooi gekleurd ook, en we zien overal felgekleurde vlinders en vogels.
De reis hier naartoe verliep even iets anders dan gepland. We waren van plan om de luxe airco VIP bus te nemen, van hetzelfde busbedrijf als toen we naar Kumasi gingen. Dus wij weer naar dat busstation, bleek bij aankomst dat daar alleen bussen naar Kumasi vertrokken. De man aan het loket gaf me de naam van het station waar dan wel hun bussen naar Cape Coast zouden vertrekken, dus wij daarheen. Daar aangekomen bleek dat de man van het loket een beetje uit zijn nek had lopen kletsen en dat de airco bus helemaal niet van daar vertrok, maar van de richting waar we net vandaan waren gekomen... fijn dus! Wel vertrok er de Metro Mass bus, en aangezien we geen zin hadden om ons nog een stuk extra door Accra’s verkeer te moeten worstelen, besloten we maar om die te nemen. En ja, erg comfortabel was het niet, aangezien het in feite gewoon een grote versie van een trotro was vol Ghanezen, maar ergens was het ook wel grappig om mee te maken. En gelukkig duurde de reis maar een uurtje of twee, dus we konden er nog wel om lachen. Maar op de terugweg nemen we toch echt wel de luxe bus met airco!!

We zitten hier nu dus echt heel lekker, het is heerlijk rustig, geen gejank uit een naburige moskee ofzo, haha. De eigenaren van dit resort zijn Nederlanders, en we merken dat we dat ook wel echt weer even lekker vinden: een gesprek voeren met een tintje typisch Hollandse nuchterheid! We zijn hier nu met zn drieën, de Canadese Marilyn is er ook bij, en zij begint nu een beetje irritant te worden: loopt over een hoop dingen te klagen en heeft het er constant over dat het naburige resort veel meer biedt voor dezelfde prijs en dat het beter is en bladiebladiebla. Het hangt mij nu wel de keel uit, ik denk dan telkens: dan pak je spullen en verkas, niemand houdt je tegen! Ach ja, het gras is altijd groener bij de buren... Zelf ben ik het absoluut niet eens met haar kritiek, ik zit hier prima, dus ik reageer gewoon maar niet meer als ze weer eens wat te mekkeren heeft.
Morgen gaan we naar Elmina, hier vlakbij, om daar Elmina Castle te gaan bezichtigen. Het slavenfort van Elmina is één van de bekendste hier in Ghana, en een grote toeristentrekker. Het fort is gebouwd door de Portugezen, maar is vervolgens veroverd door de Hollanders die er volgens mij bijna 300 jaar hebben gezeten en van daaruit hun fijne praktijken hebben uitgevoerd. Ik ben eens benieuwd, een bezoek aan zo’n fort, en dan met name de kerkers waar de slaven gevangen werden gehouden, schijnt behoorlijk indrukwekkend te zijn. Ik las dat je in de kerkers nog in de muur gekraste ‘boodschappen’ kunt lezen die de slaven er achterlieten – lijkt me idd zeker niet iets om blij van te worden...

En op die vrolijke noot brei ik er maar weer eens een eind aan en gooi ik het verhaal weer online. Overigens ben ik momenteel errug blij dat ik hier zit en niet op Schiphol, haha, wat een toestanden allemaal zeg! (Wel een hoop inhaalvluchten volgende week... ;))
Ik heb wel weer even wat fotootjes toegevoegd online, het album kunnen jullie hier vinden http://www.mijnalbum.nl/Album=PKN38BHA - sorry, het lukt me niet om de link goed klikbaar te maken, stomme site... voor de mensen die het niet lukt om op mn fotoalbum te komen: selecteer de bovenstaande link (dus van http tot en met PKN38BHA), klik er met rechts op, kopieer, open nieuw venster of tabblad van firefox (of internet explorer of safari of chrome :P), klik met rechts in de adresbalk, kies plakken en druk enter; dit zou moeten werken. (Voor de nerds onder ons: heb geprobeerd te klooien met html code, maar dat pikt 'ie niet! :S)