Ghana-verhalen 8 april alweer, de tijd vliegt!

Blog 8 april
Wauw, ik heb gewoon al 5 dagen niks geschreven... hoe is het mogelijk! En we zitten inmiddels alweer ruim een maand hier. Gaat snel!!
Zaterdag zijn we dus teruggekomen uit Kumasi, en hoewel ons dat volgens mij niet echt in dank werd afgenomen (ze hadden denk ik verwacht dat we langer daar zouden blijven – wijzelf oorspronkelijk ook), waren we echt heel blij om weer terug naar Accra te komen. Accra is echt thuis inmiddels! :D Eén van de eerste dingen die ik heb gedaan toen we terug waren, was de vlechtjes uit mijn haar halen. Ik had ze er twee weken in zitten, en op zich kunnen ze er best langer in blijven zitten, maar het probleem is dat je je haar niet kunt wassen met die vlechtjes. Nou ja, wassen kan wel, maar drogen is nagenoeg onmogelijk, en dan gaat het stinken. Dus houden we droog en wassen we maar niet. Maar goed, hier in die hitte zweet je wel gigantisch, dus je kunt je wel voorstellen hoe lekker dat voelt! Ik voelde me echt heel vies, dus het was heerlijk om na twee weken weer gewoon lekker mijn haar te kunnen wassen!
Zondag hebben we niet veel bijzonders gedaan... om niet te zeggen helemaal niks. Nou ja, ik dan. Lucandy is, heel actief, om 4 uur opgestaan om om 5 uur te vertrekken: naar het strand joggen en daar dan voetballen, ochtendgymnastiek en zwemmen, samen met neef Frederic en een paar honderd anderen. Liever zij dan ik, haha! Ik ben lekker lui om huis gebleven, heb liggen lezen en was gewoon blij om weer in Accra te zijn.
Maandag was het tweede paasdag, en dus ook nog vrij. We hadden zin om even lekker ertussenuit te gaan, en hadden met Marilyn afgesproken, we gingen zwemmen bij het Golden Tulip hotel. Superdeluxe dus, en lekker rustig in de zin dat er alleen mensen komen die veel meer geld hebben dan wij en we er dus niet worden lastig gevallen door aasgierende Ghanezen. Ok, daar betaal je dan wel ook 15 cedi voor, maar het was het echt waard, lekker de hele dag op een ligbedje onder een parasol aan het zwembad gelegen met een boek! Het beviel ons zo goed, dat we dit zeker vaker gaan doen; het is niet ver, maar het geeft wel echt even het gevoel er helemaal uit te zijn.
Vanaf dinsdag zijn we weer naar het ministerie gegaan, aan het werk. Ofzoiets. Vandaag gingen we weer eens mee naar een vergadering, die dit keer de hele dag duurde, van 9 uur vanmorgen tot 4 uur vanmiddag... gelukkig had ik mijn laptop bij me en was er gratis wireless, dus ik ben de dag wel doorgekomen (heb ook nog weer even lekker een aflevering TV kunnen downloaden, yay!), maar ik was blij toen we er weg konden. Nou ja. We hebben wel weer goed te eten gekregen (dit project wordt gesteund door de Nederlandse ambassade – vraag me dus af of zij het eten ook hebben betaald), buffet met rijst, yam, vlees, vis, salade en fruit en brownie toe. We mogen dus zeker niet klagen!
Nu mogen we deze dagen kwa eten eigenlijk sowieso niet klagen. Dinsdag zijn we weer een lekkere salade gaan eten bij een restaurantje in Tourist Central oftewel Osu (de toeristenbuurt van Accra dus), gister heb ik verse pastasaus gemaakt (kwam geen blikje puree of gezeefde tomaten bij kijken, erg lekker!) en vandaag hebben we Indiase Tikka curry gegeten, ook erg lekker en dus zeker weer voor herhaling vatbaar. Vanavond was Marilyn ook meegekomen om bij ons te komen eten, was erg gezellig, en ze had superlekkere cake meegenomen waarvan het (grote!) restant nu in onze koelkast staat – yummie! Dat blijft wel grappig, we moeten telkens uitleggen aan de mensen hier dat dat in Europa en Noord-Amerika heel normaal is, dat je bij elkaar gaat eten, dat dat gezellig is, en een belangrijk deel van ons sociaal leven. Hier kent men dat verschijnsel namelijk helemaal niet!
Vanavond met Marilyn hebben we ook reisplannen gemaakt, voor het volgend weekend: we gaan met z’n drieën (misschien vieren, als een vriendin van Marilyn nog mee zou willen) richting Cape Coast en Elmina, naar een beach resort Ko-Sa, gerund door Nederlanders, gelegen aan zo ongeveer de enige baai van Ghana waar je veilig kunt zwemmen. Heerlijk, heb er nu al zin in! Lekker even genieten van zon, zee, strand, rust en een eigen badkamer! :D
Oh, nog een paar dingen die ik om me heen heb gezien die me opvielen. Als je hier iets gaan bouwen, of het nou een huis (of een nieuwe verdieping op je bestaande huis) is of een kleine keet die moet dienen als winkel, heb je ook hier een bouwvergunning nodig om dat te mogen doen. De grap is alleen dat de procedure verder iets anders in elkaar lijkt te zitten dan thuis: als ergens iets zonder vergunning wordt gebouwd, dan worden er geen brieven gestuurd, want dat is lastig: adressen heeft men hier immers niet. Daarom schildert de gemeente de boodschap maar op de muur van het desbetreffende bouwwerk: “Last warning! Stop all work and produce permit before [datum]! A.M.A” (Accra Metropolitan Area). Ik vind het zo grappig, je ziet het echt op veel plekken hier! Ach ja, het systeem hoeft maar te werken...
Een ander leuk verschijnsel blijven de trotro’s. Voor de mensen die zich niet echt een beeld kunnen vormen bij trotro’s, het zijn kleine busjes waar in Nederland maximaal 11 mensen in zouden gaan, waar er hier zeker een stuk of 15 in “passen”. Heel gezellig dus! Voor plaatjes (want het beeld dat een westerling zich er anders bij voorstelt komt gewoon echt niet in de buurt ;)): http://images.google.nl/images?hl=nl&q=trotro+ghana&um=1&ie=UTF-8&ei=mUe-S7jQNIny0gTbxqWTCQ&sa=X&oi=image_result_group&ct=title&resnum=4&ved=0CCQQsAQwAw
Wat ook leuk blijft, zijn de opschriften op de trotro’s. Ik had al eerder geschreven dat het allemaal afgedankte bestelbusjes uit het westen zijn (deze week kwamen we weer een mooie tegen: Piet Patat, das pas lekker!), maar ze worden d.m.v. plakletters wel met allerlei teksten opgeleukt in Ghanese stijl. Veelal gaat het de religieuze kant op: Fear God, en alle mogelijke variaties. Maar ook dingen als Respcet the police (inclusief typfout dus, haha!). Erg grappig!
Verder hebben we nu min of meer weekend, want vrijdag is geen goede dag om te werken vanwege het verkeer (niet mijn verzinsel, dat waren de woorden van onze begeleider hier!). Ik vind het prima! Zaterdag is het verlovingsfeest van de nicht die gaat trouwen, ben eens benieuwd. Van de nicht die zwanger is heb ik niks meer gehoord of gezien, blijkbaar had Sarah het verkeerd dat ze hier zou blijven tot haar bevalling.
Oja, Serge, je vroeg nog hoe het zit met vlees hier, of je ook lekkere malse dingen kunt krijgen of alleen taaie kip enzo. Dat ligt eraan waar je je boodschappen doet. Maar wij zijn verwende westerlingen, dus wij gaan lekker naar Shoprite, de dure supermarkt, waar ik voor min of meer Nederlandse prijzen van alles kan kopen. Toch wel fijn hoor, vlees zonder half bottenstelsel eraan! Een drumstick trek ik nog wel, maar een ribbenkas toch echt minder... :D Ook biefstukjes enzo zijn er te krijgen, en het ziet er daar allemaal prima uit. De mensen zelf gaan hier naar de markt (nou ja, of ze slachten de geit uit de achtertuin natuurlijk), maar daar waag ik me echt niet meer aan, aangezien ik denk dat ik daarvan ziek ben geworden. Heb gezien hoe die kip en vis enzo daar worden behandeld, en ik werd er bijna spontaan ziek van, vond het echt onfris. Dan geef ik liever wat meer uit!
Overigens hebben Lucandy en ik ook nog een goede daad verricht. Lucy, het nichtje dat veel voor ons doet hier, kwam gisteravond na haar werk even bij ons zitten kletsen (doet ze dagelijks), en ze was verdrietig. Ze wil namelijk twee vakken gaan volgen op school, die ze nog niet gehaald heeft, maar die ze wel moet hebben gehaald om toegelaten te kunnen worden op de universiteit. En hoewel er op dit moment voor de uni geen geld is, wil ze wel haar school afmaken, begrijpelijkerwijs. Ze was gaan kijken of ze zich voor die twee vakken kon inschrijven, maar toen bleek dat het 60 cedi per maand kost, tot en met augustus. En ze had maar 40 cedi op haar bankrekening staan (zij was het meisje dat nog geen 60 cedi per maand verdient). Lucandy en ik gingen toen even rekenen, en kwamen tot de conclusie dat het ons per persoon 75 euro zou kosten om Lucy haar school af te kunnen laten maken – welgeteld één dagje werken voor ons dus. En we kunnen het ons dan misschien niet permitteren om haar meer toekomst te geven (mag blij zijn als ik mn eigen collegegeld telkens kan betalen), maar dit kunnen we wel doen. Dus hebben we haar toegezegd dat wij dit voor haar willen betalen, en ze was door het dolle heen. Vanavond kwam ze weer langs, helemaal blij, om te vertellen dat ze vandaag alweer voor het eerst naar school was geweest, en ze ging nu thuis samen met een vriend van school zitten studeren. Echt mooi om te zien, ze is enorm gemotiveerd en wil zo graag, dus Lucandy en ik zijn blij dat we haar op deze manier hebben kunnen helpen. Noem het ontwikkelingshulp op kleine schaal... ;)