Dinsdag 30 maart - vrijdag 2 april

Eén van de dingen die hier nog niet echt in ons systeem willen komen, is op de tijd letten voordat we in een trotro stappen. En dat heeft ons inmiddels al een paar aardig indrukwekkende filemomenten opgeleverd. Zo ook gisteren: we wilden naar een winkel met huishoudartikelen, in het centrum van Accra, om nog wat dingetjes te kopen voor ons huisje (blikken openmaken gaat toch makkelijker met een blikopener dan met een mes!), dus we stapten vrolijk in de trotro met de juiste bestemming – dat blijft overigens wel een kick geven, dat ik dat gebeuren inmiddels wel een beetje heb uitgevogeld; de eerste dagen dacht ik echt dat ik me er nooit zelfstandig mee zou kunnen redden, haha! Goed, we zaten dus in de trotro richting Makola Market, en het schoot lekker op. Maar uiteraard ging de winkel om vijf uur dicht, en was het drie minuten over vijf toen we er voor de deuren stonden... en dan zijn Afrikanen dus ineens wel stipt! Nou ja, dus maar weer huiswaarts. Alleen was dat makkelijker gezegd dan gedaan. We hadden vanaf dat punt al eens eerder een trotro naar New Town genomen, zonder problemen, dus die hadden we nu ook niet echt voorzien. Waar we echter niet aan hadden gedacht, was dat het dus inmiddels volop avondspits is, en de hele markt leegstroomde en iedereen naar huis wilde. We waren dus bepaald niet de enigen die graag een plaatsje in een trotro wilden bemachtigen, er werd nog net niet om gevochten! Aangezien de busjes naar New Town telkens al grotendeels volzaten toen ze langs kwamen, lukte het ons niet om erin te komen. Dus besloten we om dan maar een trotro naar Kwame Nkrumah Circle te nemen, een van de grote transportknooppunten van Accra, waar heel veel trotroritten beginnen en/of eindigen. Van daaruit is het 20-30 minuten lopen naar huis, prima te doen dus.
Nou, het was een onderneming... ik denk dat de afstand vanaf het punt waar we instapten tot aan Circle misschien 2 kilometer was, en volgens mij hebben we er bijna 2 uur over gedaan, haha! Werkelijk de hele stad stond moervast, dan konden we 50 meter rijden, dan stonden we weer een kwartier ofzo stil. Het schoot echt niet op. En dan zou je kunnen denken, waarom zijn jullie dan niet meteen gaan lopen, ja, dat is mogelijk, maar dan moet je wel de weg weten. En op de meeste stukken weten we die echt niet, aangezien de trotro’s telkens weer andere routes nemen in pogingen de verkeersdrukte te mijden. Daardoor is het echt lastig om te weten waar je zit. Uiteindelijk was het lang en breed donker tegen de tijd dat we thuiskwamen, we zijn in totaal drie uur van huis geweest en hebben niks gedaan. Afrika! ;)
Zo meteen gaan we dus maar een nieuwe poging wagen, in loop van de ochtend moet het wel te doen zijn, denken we. Hopen we!

Vanmiddag gaan we weer even naar onze home base, oftewel Accra Mall. Uiteraard weer even genieten van de doorspoelende toiletten, maar dit keer ook eens gebruik maken van een internetcafé daar. Als het goed is hebben ze er een verbinding die snel genoeg is om te kunnen skypen, dus dat ga ik maar eens proberen – heb mijn nicht al veel te lang niet gezien, en aangezien het lastig is een telefoongesprek te voeren met een nog-geen-2-jarige, proberen we skype maar eens, kan ik haar in ieder geval even zien.

Een onderwerp waar ik ook nog over wilde schrijven, zijn de kinderen hier in de buurt. Het is grappig om te merken, de kids die hier in de huisjes om ons heen wonen zijn inmiddels wel aan onze aanwezigheid gewend, we kennen ze inmiddels bij naam, en nu mag ik zelfs mijn lege emmer of boodschappen niet meer zelf naar onze kamer dragen, die worden nu vaak door little Diana, Sandra of Asabia uit onze handen genomen. Uiteraard alleen de meisjes, de jongens hoeven niks te doen. Zo werkt het hier. Het is af en toe heel erg om te zien hoe er met de kinderen wordt omgegaan, want er wordt regelmatig op los geslagen. Hard, met vuisten. Use your words, denk ik dan, maar dat zal wel mijn culturele roze bril zijn vanuit het Westen... er is één moeder in het bijzonder die wat mij betreft zo mag deelnemen aan een cursus anger management. Haar dochter loenst, en Lucandy en ik hebben het vermoeden dat dat de reden is waarom moeder nogal de pik heeft op dochterlief, en dat maar al te graag laat merken. (Die moeder heeft bij ons overigens inmiddels de bijnaam van heks verdiend.) Eén keer toen er weer eens flink op los getimmerd werd, vroegen we naderhand aan iemand waarom het meisje zo’n pak slaag had gekregen (de begeleidende woorden zijn altijd in Twi, en dus voor ons onverstaanbaar). Het antwoord was dat ze te veel met haar heupen draaide... een kind van misschien 9 jaar oud!

De kinderen hier hebben overigens niks. He-le-maal NIKS. Volgens mij vervelen ze zich de halve tijd (als ze er niet op uit worden gestuurd om iets te doen) echt te pletter. Ik ben van plan om een dezer dagen kleurpotloden en tekenpapier te kopen, om ze iets leuks te doen te geven. Mag best, want het leven hier is hard, zeker ook voor kinderen.

Ik schreef net over little Diana (spreek uit Dajna). We noemen haar little, want ze is niet de enige Diana hier. In het kringetje huisjes hier op het binnenplaatsje wonen er sowieso nog twee. Er zijn ook twee Nana Kwames. Originaliteit bij het verzinnen van een naam voor je kind heeft hier blijkbaar weinig betekenis, haha! Wat wel grappig is (en soms verwarrend, vooral in het begin), is dat iedereen in Ghana twee voornamen heeft, die afzonderlijk van elkaar gebruikt worden. Iedereen krijgt een naam voor de dag van de week waarop hij of zij geboren is. Ik ben vrouw en geboren op maandag, daarom is mijn Ghanese naam Adjoa. Ik reageer hier inmiddels dan ook op Céline, Adjoa en, de eerste helft van de dag wanneer het nog leuk is, obruni.
Naast de naam op basis van de geboortedag krijgt iedereen dus nog een andere naam, vaak een klassieke Engelse naam, maar dat kan ook een Afrikaanse naam zijn.

***
Het is nu alweer vrijdag, en we zitten inmiddels in Kumasi, bij Lucandy’s schoonfamilie. Ze had de familie van haar Ghanese vriend, Benjamin, nog nooit ontmoet, dit was de eerste keer, en dus best spannend. De familie is heel lief en gastvrij, en ze hebben heel erg hun best gedaan om ons een goede kamer te geven hier, wat zeker is gelukt: de hele kamer is opnieuw geverfd, er ligt nieuw zeil, en we hebben een echte badkamer!!! Met douche! En toilet! Dat doorspoelt! En stromend water om handen te wassen! We zijn helemaal blij dus, haha.

Om in Kumasi te komen hebben we de bus gepakt, erg comfortabel, denk aan NS 1e klas, een rit van bijna 6 uur voor nog geen 8 euro. Ik hoop echt dat dit busbedrijf meer bestemmingen heeft, want dit was echt een prettige reis. Overigens ben ik heel blij dat mijn ANWB-armbandjes tegen reisziekte erg goed werken, wie zich mijn verhalen uit Guatemala herinnert zal begrijpen waarom. (Voor wie dat niet heeft gelezen of niet meer weet: ik had daar het genoegen bij elke auto- of busrit ongeveer 25 keer over mijn nek te gaan... was echt verschrikkelijk!!) Ik heb zelfs kunnen lezen en emailen zonder ziek te worden, dus dat was fijn. Ik heb verder weinig meegekregen van het verkeer om ons heen, heb ook niet gelet op de kant van de weg (waar je veel uitgebrande autowrakken ziet) en heb dus geen idee van hoe veilig (of onveilig) de reis is geweest, maar dat is misschien ook maar beter zo. Er wordt gezegd dat als je naar Ghana gaat, je grootste risico niet malaria is, of een andere enge tropische ziekte ofzo, maar het verkeer. De wegen zijn niet altijd even goed, en waar ze wel goed genoeg zijn wordt veel te hard en onverantwoord gereden. In onze bus zaten veiligheidsgordels, en volgens mij vonden de mensen om me heen het maar raar dat ik hem vastmaakte (ik denk als enige in de hele bus), maar het gaf mij echt wel een veiliger gevoel!

Nu zitten we dus in Kumasi, de tweede stad van Ghana, en ik heb gelezen dat de stad zelf (we zitten hier aan de buitenrand) veel drukker en overweldigender is dan Accra (wat ik de eerste dagen al aardig overweldigend vond...), dus ik ben eens benieuwd. Het is de bedoeling dat we vanmiddag naar de Kejetia markt hier gaan, die bekend staat als de grootste open air markt van West-Afrika. Dat wordt dus goed op onze spullen passen! Lucandy had verteld dat Benjamin er altijd zijn souvenirs haalt, dat hij dan met zijn zus gaat om aan te wijzen wat hij wil, en dat zijn zus dan later terug gaat zonder hem, omdat ze dan een betere prijs kan bedingen. Zou leuk zijn als we zelf vandaag ook zoiets zouden kunnen regelen! Het wordt namelijk best wel vervelend om constant veel meer te moeten betalen, alleen omdat we westerling zijn. En als de prijsverhoging nou redelijk was, zou ik het nog niet zo erg vinden – ik heb hier nou eenmaal meer te besteden dan de gemiddelde Ghanees – maar het punt is dat prijzen echt worden verdubbeld, en dat vind ik te ver gaan. Zo verpesten de kooplui het ook voor zichzelf, als je het mij vraagt, want ik ben best bereid om een paar procent meer te betalen, maar het dubbele zeker niet. En dus gaan we manieren verzinnen om wel een gunstige prijs te krijgen, zoals anderen sturen om te kopen wat we graag willen hebben.

***
We zijn inmiddels bijna 24 uur in Kumasi, en we vervelen ons gigantisch!! De familie is heel vriendelijk, maar we hebben elkaar eigenlijk niks te vertellen, dus dan ben je snel uitgepraat. Vanmorgen zijn we naar de markt geweest, maar omdat het vandaag Goede Vrijdag is, was het er vrij rustig en hebben we eigenlijk niet echt geshopt – ik heb alleen een paar armbandjes gekocht, gemaakt van typisch Ghanese kralen. En oh ja, ik ben ook nog bijna van mijn camera beroofd... bijna, maar dus net niet, gelukkig. We hadden met opzet geen tas meegenomen, aangezien dat bij dit soort markten vragen is om problemen, maar ik wilde wel mijn camera en geld meenemen. We hadden onze spullen dus maar in onze broekzakken gedaan, maar we waren amper de taxi uit, en ik voelde een man op een vreemde manier tegen me aanlopen. Gelukkig had Heba (Lucandy’s schoonbroer) hem door en kon hij de kerel bij me weghalen voor hij iets te pakken had, maar het scheelde niet veel, want ik voelde zijn hand wel bij mn broekzak! Heel sneaky, ik voelde het gebeuren, maar die gast was zo snel dat ik echt te langzaam was geweest met reageren als Heba niet was ingesprongen.

Nu liggen we een beetje op bed gaar te zijn (met op de achtergrond knetterhard kerstmuziek, Silent Night en Joy To The World enzo, want ja, het is Goede Vrijdag), en hebben besloten dat we morgen echt teruggaan naar Accra! Alleen vandaag nog even doorkomen. En dan vooral het eten vanavond: er is vandaag een geit geslacht...

***
Nou, ik zit nu dus in onze kamer toe te kijken hoe Lucandy haar geit op zit te eten... goddank wilde de familie ons het eten graag in onze kamer serveren, dus het valt niet op dat ik nu toch echt even een maaltijd oversla! Als ik een dag diarree overleef, dan overleef ik het ook wel om een dagje te teren op brood en ei (ons ontbijt vanmorgen), fruit en water. Sarah belde eerder vandaag, die is momenteel bij haar eigen familie hier in Kumasi, en die vertrekt ook morgen weer naar Accra, dus we hebben een mooi excuus om zelf dan ook te vertrekken zonder al te onbeleefd over te komen!

Ergens is het ook wel grappig om te merken dat we zo graag terug willen naar Accra: het is echt ons thuis geworden, we kennen de mensen, weten er min of meer de weg (of dan iig naar de plekken waar we heen willen haha) en kunnen er behoorlijk zelfstandig ons ding doen. Fijn dus!