willekeurige verhalen uit Ghana

Blog 29 maart

Nou, we zijn weer een weekje verder, en gelukkig ben ik weer helemaal beter. Het viel uiteindelijk allemaal wel mee, ben maar één dag echt ziek geweest, dus ik mag niet klagen – het hoort er hier nou eenmaal bij. Maar vervelend was het wel, dat zijn toch de momenten dat je denkt, ‘wat doe ik hier, waarom moest ik ook zo nodig?’

Afgelopen week hebben we verder niet veel bijzonders gedaan, daarom wijk ik maar even af van mijn dagboekvorm... anders wordt het wel erg saai, ben ik bang. Dus maar even een paar willekeurige dingen waarvan ik op een of ander moment dacht, dit wil ik opschrijven.

Straatverkopers
Als je in een taxi of trotro zit, zijn er altijd wel mensen in de buurt die met dingen op hun hoofd rond zeulen die ze je willen verkopen. Ik heb een kleine dag bijgehouden wat me zoal werd aangeboden, tijdens twee trotro-ritten. Een lijstje:

- Drinkwater (‘pure water’ ofwel ‘pjeeuuuu wohtaaaaa!’)
- Frisdrank (alle mogelijke soorten)
- Yoghurt
- IJs
- Bananen
- Donuts
- Pinda’s
- Cashews
- Plataan
- Riemen
- Meloen
- Snoep
- Kauwgom
- Brood
- Handveger
- Koekjes
- Katoenen zakdoek
- Handdoek
- Sokken
- Modelvliegtuig
- Weegschaal
- Beltegoed
- Katapult
- Speelgoed
- Manchetknopen
- Uien
- Voetbal
- Pasteitjes
- Oorbellen
- Krant
- Lijn
- Posters
- Vlag
- Petje
- Zeep
- Sleutelkoord
- Adapter
- Koptelefoon
- Radio
- Verrekijker
- Wandelstok
- Autootje
- Mokken
- Kapstok
- Kleerhanger
- Stekkerdoos
- Waaier
- Aktetas
- Masker
- Zeep
- Koeltas
- Lamp
- Pennen
- Sap
- Sinaasappels
- Popcorn
- Sleutelhangers
- Suikerriet
- Antenne
- Koffer
- Kokosnoot
- Lucifers
- Eieren
- Zoutjes
- Tandpasta
- Scheermes
- Wattenstaafjes
- Puzzel
- T-shirt
- Spijkerbroek
- Bijbel
- Teenslippers

Je zou in een trotro kunnen wonen en niet omkomen van honger of dorst, nieuwe kleren kunnen kopen, en nog wat dingen ter vermaak ook!

Huwelijksaanzoeken
Ik heb er al heel wat te horen gekregen, en inmiddels heb ik een min of meer standaard antwoord. Hier een conversatie zoals ik die van de week had met een meneer op een vuilnisbelt in Ashaiman (stadje een uur van Accra vandaan) toen ik even snel wat ging weggooien.
Man: Good morning
Ik: Good morning
Man: You’re nice
Ik: Thank you
Man: I like you. I want to marry you.
Ik: Well sir, that’s fine, I already have 17 husbands, but if you don’t mind, you
can be number 18.
Man: Oh ok, that will be fine.
Ik: Yeah, but you do have to wait until the other 17 are dead first!

Hierop wordt altijd hard gelachen, en over het algemeen is het gevolg dat ik weg kan lopen zonder dat ik word gevolgd of dat men dringend om mijn telefoonnummer vraagt (wat ik uiteraard nooit geef, ik kijk wel uit). Prima tactiek dus!

Eten
Het Ghanese eten is heel erg eenzijdig, en allesbehalve voedzaam: een maaltijd bestaat uit een maaltijdbasis, dat kan rijst zijn, maar Ghanezen eten zelf dus veel fufu en banku enzo – die meuk is heel zwaar, vult enorm, maar er zitten totaal geen voedingsstoffen in. Bij die basis wordt dan meestal iets van soep of stew (stoofpotje) gegeten, 99 van de 100 keer op basis van tomaat; tomaten zijn hier zo ongeveer als enige groente in overvloed te krijgen... en de grap? Hier eet men geen rauwe tomaat! Lucandy en ik hadden laatst pasta gemaakt, en om wat vitaminen toe te voegen hadden we er tomatensalade bij gedaan, en toen we Lucy lieten proeven vielen we zowat van onze stoel toen bleek dat dat voor het eerst wat dat ze tomaat rauw at!! Echt heel vreemd, want de tomaten zijn hier superlekker, vol van smaak enzo.

Omdat we dus snel uitgekeken zijn geraakt op de Ghanese keuken maken we nu gewoon lekker onze eigen dingen, dat moet ook wel, want anders kom je gewoon echt niet aan de nodige voedingsstoffen voor je lijf. De eerste dagen hebben we alleen Ghanees gegeten, ik dan nog een redelijke hoeveelheid, Lucandy wat minder, en zij kreeg daar echt last van: ze had constant hoofdpijn, was duizelig etc. Toen kwam ik op het idee dat het misschien aan het eenzijdige eten zou kunnen liggen (ze dronk genoeg, dus dat kon het niet zijn), is ze erop gaan letten dat ze meer gevarieerd eet en voldoende vitaminen binnenkrijgt, en ja hoor, de klachten verdwenen als sneeuw voor de zon! Overigens is dat nog best een beetje tricky, fruit is er in overvloed, dat eten we dus ook veel, maar variatie in groenten is echt ver te zoeken: tomaten dus, en cassave en aanverwante artikelen, hier en daar eens wat paprika of sperziebonen (en dan een handjevol in een hele pan stew), en dar houdt het wel zo ongeveer op. We zijn dus zelf echt naar alternatieven gaan zoeken om te eten. En ja, uiteraard heb ik ook hier een Chinese supermarkt weten te vinden, haha!! Ik ben helemaal blij, want ze verkopen er dezelfde zakjes Thaise currypasta die ik thuis ook altijd gebruik, dus ik kan hier lekker Thais koken! :D (Gister voor het eerst dus gele curry gemaakt, en oh wat smaakte dat goed!!)
Toen we in die Chinese winkel liepen, werd ik ineens aangesproken door een Chinees, in het Engels, of we soms Nederlands waren. Ja dus. Bleek dat hij een Chinees was wiens ouders hier in Ghana wonen, maar die zelf nu in Nederland studeert, in Tilburg. Echt grappig! Hij vertelde me dat hij altijd zijn inkopen doet bij Lotus in Eindhoven, waarop ik zei dat ik altijd lekker ga shoppen in Chinatown (of wat er voor door moet gaan) in Den Haag, haha. En ik was nog heel blij met mezelf, want ik kwam op het briljante idee om hem te vragen waar de Chinezen altijd heengaan voor groenten om te wokken – ze moeten ze toch ergens vandaan halen! En hij had inderdaad een adres waar ze volgens hem allemaal naartoe gaan, dus dat ga ik een dezer dagen ook zeker eens uitproberen. Hopelijk voegt dat weer een beetje toe aan ons groentenassortiment.

Familie
Ja, we wonen hier dus bij de familie, en daar zitten natuurlijk ook minder handige kanten aan. Afgelopen week waren Lucandy en ik uitgenodigd om na het werk te komen eten bij Marilyn, die Canadese vrouw die Lucandy via haar project heeft leren kennen en met wie het goed klikt. Wij daarheen. Rond zes uur word ik als eerste gebeld, door Nana Kwame, een van de neven, ietsje jonger dan wij, met de vraag waar ik ben. Ik leg uit dat we bij een kennis eten, dat zij ons heeft uitgenodigd, dat we dus later thuis zullen zijn, dat we ons prima redden en na afloop rechtstreeks met een taxi naar huis zullen komen en dat men zich echt geen zorgen hoeft te maken.
Een halve minuut nadat mijn telefoon gaat, gaat ook die van Lucandy: Sarah om te vragen waar we zijn. Ook weer uitgelegd hoe en wat, prima, dachten wij. Tegen 9 uur hebben we een taxi gepakt naar huis. Op weg in de taxi wordt Lucandy weer gebeld. Dit keer is het Frederic, een andere neef van 22: “Where are you? Who are you with? A man or a woman?” Lucandy was echt woest, dat hij het lef had om zo’n vragen te stellen op zo’n toon! Thuis aangekomen bleek dat oma en tante zich erg zorgen maakten om ons – de uitleg was blijkbaar niet duidelijk genoeg geweest ofzo. Het stomme is, de familie acht zichzelf voor ons verantwoordelijk. En dan kunnen je zeggen wat je wilt, dat ik al bijna 8 jaar op mezelf woon en prima voor mezelf kan zorgen, het maakt allemaal niks uit. Want nee, zij zijn verantwoordelijk, want wat zouden onze ouders wel niet zeggen als ons iets zou overkomen?! Mijn reactie dat mijn ouders op de vraag wie er hier voor mij verantwoordelijk is altijd zullen zeggen dat ik dat gewoon lekker zelf ben, had weinig effect... dat ga ik dus toch nog maar een paar keer herhalen!
Ik stond hier overigens niet van te kijken, ik wist dat het er zo aan toe gaat bij Ghanezen, zo werkt het hier gewoon. Tegelijkertijd heb ik natuurlijk ook geen zin om om die reden maar altijd iedere avond thuis te zitten of onder escorte door heren van de familie erop uit te gaan. Ik hoop dus dat het een volgende keer beter begrepen wordt als we het van tevoren duidelijk aankondigen en uitleggen wat we gaan doen, met wie, hoe laat we thuis zullen zijn en dat ze zich geen zorgen moeten maken. Hopelijk kunnen we zo een compromis vinden!

Eind deze week is Pasen, hier een grote feestdag natuurlijk, en donderdag ga ik met Lucandy mee naar Kumasi, een andere grote stad in Ghana, 6 uur rijden van Accra, naar haar schoonfamilie. Ben eens benieuwd, dan gaan we dus zien hoe een andere familie leeft. Ben benieuwd naar de verschillen die we gaan merken!