Ghana-verhalen 20-23 maart

Blog zaterdag 20 maart

Ik heb het rijk vandaag voor mij alleen, of iig onze kamer. Lucandy is vandaag naar een schooltje bij de Volta regio, een uur of twee hier vandaan. Lekker, even die rust! Overigens gaat het echt super tussen Lucandy en mij, het klikt enorm goed en we zitten erg op één lijn, heel prettig. Ik had het niet beter kunnen treffen, hopelijk blijft dat zo.

Gisteren heb ik eerst nog een paar uurtjes op het ministerie gezeten, rond de lunch kwam Lucandy terug van haar afspraak in het veld, samen met een Canadese vrouw die ze had ontmoet, met de vraag of ik zin had mee te gaan lunchen. We zijn voor het eerst eens lekker naar een toeristenspot geweest, waar ze erg goede salades serveren voor weinig geld, heerlijk! Over het algemeen moet je hier met salade en rauwkost erg voorzichtig zijn (zoals in ieder land waar men het niet te nauw neemt met voedselhygiëne e.d.), maar dit tentje wordt door de verschillende reisgidsen erg aangeraden. Terecht ook, want de salade was echt lekker en nu, een dag later, heb ik nergens last van, dus ik denk dat het wel goed is gegaan. Voor herhaling vatbaar dus!

Die Canadese, Marilyn, werkt hier voor een jaar als vrijwilliger, doet min of meer het zelfde onderzoek als Lucandy, maar dan op grote schaal. Ze had allerlei tips voor ons, erg handig. Daarnaast hebben we enorm met haar gelachen, aangezien ze werkelijk geen blad voor de mond neemt en dus alles zegt wat in haar opkomt. Zitten we in een taxi die voor Ghanese begrippen nog vrij netjes rijdt, is het ‘You’re not allowed to kill us, OK?’ Een paar minuten later, als er een oudere man oversteekt waar de chauffeur met een bochtje omheen gaat, volgt ‘rule number 2, you’re also not allowed to kill any other people!’ Ook met afdingen is ze erg recht voor z’n raap, ze zegt gewoon hoeveel ze wil betalen, take it or leave it! Dat is het voordeel hier als je ouder bent (generatie mijn ouders, schat ik zo in), dan kom je hier met een hoop weg. Op kantoor kwam Mr. Quansah er gister ineens mee aanzetten dat er ’s middags een vergadering was waar we wel mee naartoe konden, en daarop heeft Marilyn dat heel handig weten te omzeilen zodat we met haar mee konden spullen kopen voor een schooltje. Betere deal dus!! Vandaag is Lucandy ook met haar op stap, en ze heeft aangekondigd ons komende week bij haar thuis uit te willen nodigen om te komen eten. Wij vinden het wel lekker, even een niet-Ghanees contact, want het praat toch makkelijker!

Zo meteen komt een nicht van Sarah mijn haar vlechten, als het goed is compleet met nephaar in mijn kleur, dus ik ben eens benieuwd. Hoop alleen dat ze het niet al te strak doet, want ik heb weinig zin in 3 dagen hoofdpijn!

Langzaamaan beginnen we Lucandy en ik hier overigens ons eigen huishouden te creëren, haha! Telkens komen er kleine dingetjes bij, een stuk servies, afwasteiltjes, noem maar op. We zijn ook serieus aan het overwegen een gasstel te kopen (nieuw voor 25 cedi) en een gasfles (8 cedi), zodat we gewoon lekker zelf kunnen koken zonder daarin afhankelijk te zijn van de anderen. Donderdag hebben we zelf pastasalade gemaakt, en daar hebben we dubbel van genoten: enerzijds was het heerlijk om even gewoon Westers te eten zoals ik dat thuis ook zou doen, en tegelijkertijd was het ook ontzettend lekker om met een minimum aan hulp van buitenaf zelf ons eten te kunnen verzorgen. En Lucandy heeft het er al zo ongeveer vanaf het begin over dat ze zoveel zin heeft om zelf kip te gaan braden enzo, waardoor ik vermoed dat het gasstel niet al te lang op zich zal laten wachten!!

***
Nou, we zijn inmiddels ineens een paar dagen verder, het is alweer dinsdag. Zaterdag heb ik mijn haar laten vlechten, ik heb nu dus een gigantische bos vlechtjes, het zijn er volgens mij richting 200! Heb er ook even 4 uur voor mogen zitten, haha. Was wel echt spotgoedkoop, het meisje vroeg er 20 cedi voor (10 euro), inclusief nephaar. Leuk om eens te doen dus. En wat ik er ook heel fijn aan vind, is dat ik nu weer gewoon lekker met één elastiekje al mijn haar uit mijn gezicht kan halen, geen gedoe met klemmetjes en speldjes... wel zo handig met de warmte.

Zaterdagmiddag ben ik met Sarah meegeweest naar de 70e verjaardag van een nicht van haar oma, en dat was erg leuk om mee te maken. Het was behoorlijk groots opgezet, er waren zeker meer dan 100 man. Ik werd door de hele familie uitbundig begroet en hartelijk welkom geheten, helemaal leuk dus! We deden er alleen bizar lang over om op de plek van bestemming te komen, aangezien het zaterdagmiddag enorm ging regenen, echte tropische buien dus, en in dit geval op sommige plekken zo heftig dat hele straten en kruispunten 30 cm onder water stonden!

Zondag ben ik samen met Lucy naar de markt geweest, want... we kunnen zelf koken!! Volgens mij had onze wens om te kunnen koken zich een beetje verspreid, want ineens stond er een mooi Eurogas 4-pits gasplaat in onze voorkamer. Yay! Lucy wilde me graag leren hoe ik de stew die we hier vaak eten, zelf kon maken. Dus dat heb ik zondag samen met haar gedaan. De stew smaakte prima, alleen liep het jammer genoeg toch niet helemaal goed af. Zondagavond (trouwens ook weer 4 uur lang light off) kreeg ik last van gerommel in mijn buik, en in de loop van de nacht moest ik naar de wc rennen en was ik flink aan de diarree. Maandagochtend voelde ik me belabberd, maar ik wilde wel naar het werk, aangezien we naar de ‘World’s longest toilet queue’ (langste toiletrij) zouden gaan in een plaatsje Ashaiman, ongeveer een uurtje buiten Accra. Daar zouden ruim 2000 schoolkinderen samen komen om aandacht te vragen voor schoon drinkwater en sanitair. Was een leuke bijeenkomst om te zien!
Rond half een maandag (gister dus) waren we weer terug op het ministerie, en ik voelde me echt ellendig en wilde alleen maar naar huis, naar de wc en liggen, dus dat heb ik ook gedaan. Ik had inmiddels behoorlijke koorts en werkelijk iedere slok water die erin ging, kwam er tien minuten laten weer uit, zo erg was de diarree, ik ben letterlijk ieder uur naar de wc geweest. Ik denk dat ik de pech heb gehad met de kip in de stew, maar ik zal er nooit achterkomen. Gelukkig was vanochtend toen ik wakker werd de koorts helemaal weg, en voelde ik me een stuk beter. Diarree heb ik wel nog, maar ik kan mijn toiletgebruik beperken tot 1 of 2 keer per dag, en ik merk dat mijn lijf nu wel weer wat binnenkrijgt. Ik voel me alleen nog superslap, ik heb wel echt een optater gekregen, moet alle energie weer opbouwen. De komende dagen doe ik dus rustig aan, ik ga wel gewoon naar het ministerie, maar nog even niet het veld in tot ik me weer wat sterker voel. Echt stom, dat één dagje ziek zijn zoveel energie op kan slurpen!

Net heb ik wel weer mijn eerste eten in twee dagen gehad, cup-a-soup en een gekookt eitje, dus we komen er wel!
(Sja, sorry voor alle toiletverhalen, maar zoals eerder gezegd: dat maakt voor ons gewoon een groot deel uit van het leven hier, haha!)