Blog 16-18 maart

Blog dinsdag 16 - donderdag 18 maart

Ik zit nu in een luxe zakenhotel, buiten een conferentieruimte, binnen is een vergadering bezig over water en sanitatie met afgevaardigden van allerlei organisaties, waaronder Unicef, de Nederlandse ambassade, USAid, een hele hoop Ghanese water- en ontwikkelingsorganisaties en pers. Het eerste deel heb ik zelf binnen in de zaal gezeten (en een beetje secretaresse gespeeld, rondgerend met een microfoon zodat alle sprekers verstaanbaar waren enzo), nu zit ik dus weer buiten. Ik kan wel nog alles verstaan, maar om eerlijk te zijn heb ik een hoop al gehoord; er wordt zo ontzettend veel gepraat, dat ik denk, genoeg gepraat, kom nou in actie!

Maar goed. Het is een luxe hotel, en dus hebben ze hier geweldige toiletten: ze zijn schoon, spoelen door, ik kon er zelfs mijn handen wassen met warm water en zeep! Gek hoor, hoe die dingen zo ineens een opmerking waardig kunnen worden... maar vannacht heb ik gehoord hoe de latrine bij ons thuis werd geleegd, en dat is dus echt een situatie waar ik liever geen beeld bij vorm in mijn hoofd – BAH!!! Het leegmaken van latrines is hier in Ghana ook een apart beroep, dat vooral wordt uitgeoefend door niet-Ghanezen die geen andere mogelijkheden hebben om aan geld te komen om te kunnen overleven. Ik zou er niet aan moeten denken...
Hier in dit hotel dus niks van dat alles. Net tijdens de pauze hebben we lekker gesnackt met verse jus en cake, en zo meteen na afloop volgt een lunch in het restaurant hier. En voor ik vertrek, zal ik zeker zorgen dat ik nog weer even gebruik maak van die hemelse wc hier! ;)

Ik schreef eerder al dat een vergadering werd geopend met een gebed, en dat ik niet wist of dat standaard was, of alleen door de aanwezigheid van een bisschop. Nu weet ik dat het standaard is, er is vandaag geen geestelijke bij, maar er werd wel weer begonnen met bidden. Religie is iets enorm belangrijks voor de mensen hier, ze zijn er erg mee bezig. Ik heb al van verschillende mensen een uitnodiging gekregen om toch vooral eens een keer met ze mee te gaan naar hun kerk, en dat wil ik ook zeker een keertje doen, gewoon voor de ervaring. Ook heb ik van een van de ooms een boekje gekregen over wat er met een mens gebeurt na zijn dood. Heb er even snel in gebladerd, maar ik ben bang dat dergelijke lectuur toch niet echt aan mij is besteed... heeft wellicht te maken met het feit dat ik als non-believer volgens dat boek in de hel terecht kom, haha! Overigens zeg ik hier, wanneer ernaar wordt gevraagd (en dat wordt er!!), maar gewoon dat ik Christen ben; ik heb gelezen dat men zich hier niet echt kan voorstellen dat je in niks specifieks gelooft, en dat is een discussie waar ik denk ik tot nog toe niet aan toe ben! ;) En ach, ik kom uit een land met Christelijke waarden, dus helemaal in de ruimte kletsen is het ook niet...

***
Nou, we zijn weer een paar uur verder, en ik kan nu zeggen dat ik uitgebreid heb geluncht op kosten van Unicef... We zijn erachter gekomen dat die hele meeting werd bekostigd door Unicef, en goedkoop zal het zeker niet zijn geweest. Ik had dit soort verhalen al eerder gehoord toen ik bezig was met de stage bij de FAO in Rome, dat er schandalig veel geld wordt uitgegeven aan hotels, vliegtickets, restaurants enz, en nu heb ik dat dus zelf in de praktijk mogen ervaren. Echt slecht vind ik dat, dat organisaties die zich inspannen voor een betere wereld (in one way or another) zoveel geld uitgeven aan dingen die echt niet nodig zijn. Zo heb ik het vermoeden dat vandaag de hele vergadering eigenlijk nogal onnuttig was, aangezien net de genodigden die verschil zouden kunnen maken, niet waren gekomen. Wie er wel was, was dus de pers – in grote getale! Er waren 2 mensen uitgenodigd, maar uiteindelijk zijn er wel 20 op komen dagen, eentje zelfs 2 minuten voor het eind van de bijeenkomst nog! Zelf hebben we het idee dat hun komst meer te maken had met de verzorgde lunch na afloop dan met de inhoud van de dag. En zelfs al was de meeting wel nuttig zonder de aanwezigheid van de belangrijke pieten, dan nog had die lunch aan het einde echt niet gehoeven als je het mij vraagt. Want we hebben het hier niet over een broodje kaas met een glas melk, maar over een behoorlijk uitgebreid warm buffet met salades, rijst, aardappelen, groenten, 2 soorten vis, 2 soorten vlees en 3 desserts! Als de donateurs van Unicef dat wisten, zouden ze waarschijnlijk wel wat anders denken...
Ik heb er wel iets van geleerd: ik wil niet op dat praatniveau blijven hangen, waar een hoop wordt gezegd en betaald en gegeten en gedronken, maar waar uiteindelijk toch maar weinig resultaat wordt behaald. De frustratie!!

Na afloop van de vergadering hebben we op het ministerie het programma voor morgen besproken, en dat is nogal wat: we gaan alle drie op eigen houtje het veld in... en ik heb de (twijfelachtige!) eer dat ik best een eind weg ga, ruim een uur buiten Accra. Ben eens benieuwd hoe dat gaat uitpakken.

Ik heb de vraag gekregen om wat meer te vertellen over de stage, dus dat zal ik eens even doen. Het grote overkoepelende onderwerp waar we ons mee bezighouden is dus het Engelse begrip sanitation, en als Nederlander denk je dan waarschijnlijk vooral aan sanitaire voorzieningen. Die vallen er ook zeker onder, maar het begrip is veel breder dan dat. Volgens Van Dale omvat sanitation ‘bevordering van de volksgezondheid, afvalverwerking en rioolwaterverwerking/zuivering’. Alle drie hebben we opdrachten die hieraan zijn gerelateerd: Sarah gaat kijken naar de afvalverwerking bij ziekenhuizen (in de praktijk is het nu zo dat medisch afval uiteindelijk doodleuk wordt gedumpt bij het gewone afval!) en Lucandy houdt zich bezig met de invloed van sanitaire voorzieningen op de schoolprestaties van meisjes (veel scholen hebben geen of geen goede sanitaire voorzieningen, en gender-issues zorgen daardoor voor veel uitval, omdat de meisjes geen privacy hebben t.o.v. de jongens gaan ze niet meer naar school). Zelf ga ik dus kijken naar het monitoren en evalueren van sanitatieprojecten op districtsniveau. Daarvoor ga ik me verdiepen in het beleid dat door de nationale overheid wordt gemaakt. Vervolgens ga ik een aantal districten bezoeken, om zelf te zien wat er in de praktijk terecht komt van dat beleid. Want daar zit een groot probleem: er zijn ontelbare beleidsstukken, plannen, guidelines, noem maar op, maar in de praktijk wordt er maar weinig daadwerkelijk van uitgevoerd.

Overigens zijn we er ook al achter dat wat wij hier doen, eigenlijk overbodig is: alles is al bekend en staat al op papier, maar er gebeurt gewoon niks! De mensen zijn verschrikkelijk onverschillig, men ziet het allemaal als ver-van-hun-bed en mensen zien niet in dat verbetering gewoon keihard nodig is voor de toekomst. Triest om te zien wel.

Anyway. Morgen ga ik dus voor een eerste verkenning het veld in, en dat is best wel spannend! Wat ik ook wel spannend vind, is dat ik dan eigenlijk voor het eerst buiten Accra kom, en dan meteen op eigen houtje... maar ik heb een contactpersoon die ik kan bellen en die me van de trotro komt halen, en daarnaast heb ik een mond om dingen te vragen, dus het komt vast goed.

***
Nou, het is goedgekomen, ik heb gister (woensdag) mijn weg weten te vinden en ben goed opgevangen in Nsawam. Dit plaatsje lag 35 km buiten Accra, en de trotro kostte me welgeteld 50 eurocent.
Ik heb er gesproken met de district environmental health officer, hij heeft me verteld over wat ze zoal doen en hij heeft me een aantal plaatsen laten zien. Was interessant. Het idee van afvalverwerking omvat hier weinig meer dan het dumpen op een grote hoop, iedere week vergif sproeien tegen het ongedierte, een keer in de zoveel tijd een bulldozer eroverheen, een laag latriet erop en dan weer vrolijk opnieuw beginnen... niet normaal! Ze moeten hier echt geld gaan stoppen in het daadwerkelijk verwerken van afval, want op deze manier wordt het land een nog grotere vuilnisbelt dan het nu al is (Accra in het bijzonder, echt bizar, de zooi hier overal).

Ook mijn weg terug naar Accra ging goed, alleen ging de trotro niet naar Tema station, wat dichtbij het ministerie is, maar werd ik ergens anders bij het eindstation eruit gezet, met een vage handbeweging dat Tema station ‘ergens in die richting’ was... Juist ja. Ik had niet echt een duidelijk idee van waar ik was, maar ben maar in de aangegeven richting gaan lopen. Gelukkig had ik na een tijdje het idee dat ik ongeveer wist waar ik was, dus toen heb ik met een plattegrond kunnen uitvogelen hoe terug te lopen naar het ministerie. Hoera, ook dat is dus goed gegaan! En als je dan soms denkt ‘je had toch iemand kunnen vragen om je aan te wijzen waar je was’, bedenk dan even dat de grote meerderheid van de Ghanezen geen kaart kan lezen, dat alleen de grote doorgaande wegen in Accra een naam hebben, en dat de meeste Ghanezen die naam dan wellicht ook nog eens niet weten... ik ben dus blij dat ik er zelf uit ben gekomen!

Vandaag is het de bedoeling dat ik weer op pad ga, naar Madina, maar ik heb de contactpersoon nog niet kunnen bereiken omdat zijn telefoons uitgeschakeld waren, dus ik probeer later nog een keer en anders ga ik maar gewoon met Sarah en Lucandy mee naar het ministerie.

Overigens hebben we een paar dagen geleden ook voor het eerst pech gehad met een trotro: halverwege de rit hield het ding er ineens mee op. Iedereen eruit, aan de kant van de weg staan, en de ‘mate’ (soort conducteur) ging eens vrolijk onder de motor liggen. Een minuut of tien later zat er nog steeds geen schot in de zaak, en aangezien Lucandy en ik moe waren en na een dag op het ministerie lekker naar huis wilden, hebben we maar een taxi genomen. Daarbij zijn we ook nog even lekker besodemieterd, want de taxichauffeur vroeg 4 cedi voor een ritje dat achteraf gezien nog geen 5 minuten duurde. Ach ja, dat krijg je als je niet weet waar je ergens zit. Hoort er ook bij, haha!

***
Inmiddels zitten we weer op het ministerie, ik kon de contactpersoon in Madina niet bereiken en wilde niet op de bonnefooi gaan, dus ben maar gewoon meegegaan naar kantoor. Wij zitten nu telkens in een kamer waar de secretaresses zitten, en we krijgen volgens mij wel een aardig beeld van wat zij hier doen: NIKS!!! Er wordt gepraat, gelachen, gegeten, geslapen, films gekeken, foto’s van de kinderen geshowd, onderbroeken gekocht (not kidding!!) en ga zo maar door, maar we zijn sterk onder de indruk dat er maar amper serieus werk wordt verricht... Waarschijnlijk zijn de dames allemaal vrouw/vriendin/nicht/zus van, hebben ze daardoor hun baantje gekregen, en wordt er verder niet echt op gelet wat ze zoal uitvoeren. Moesten we in Nederland eens proberen! Ondertussen staan er trouwens ook nog twee radio’s tegelijk aan (in een kamer van nog geen 20m2), m.a.w. het is een kippenhok! Ik heb maar zelf mijn eigen muziek opgezet, en doordat ik goddank een goede koptelefoon heb, kan ik de herrie redelijk verdringen.

De verdeling van werk is hier hartstikke scheef, merk ik. Waar we wonen zie ik bijna alle vrouwen de hele dag lang keihard werken: koken, schoonmaken, kleren wassen, naar de markt, water halen, voor de kinderen zorgen en vaak verkopen ze dan ook nog iets. De mannen... zijn een ander verhaal. Ik heb geen idee wat ze doen als ze geen werk hebben (en dat zijn er nogal wat). Onder een boom liggen ofzo. Echt hoor, ik zou ze wat anders vertellen, maar blijkbaar is het hier normaal.

Ik gooi het verhaal maar weer eens online, het is weer veel. ;) (Verontschuldig ik me overigens niet voor, aangezien ik toch vooral voor mezelf schrijf! :P)

Het is me trouwens eindelijk gelukt om wat foto’s te uploaden, als ik ze maar klein maak in een lage resolutie is het wel te doen.
Een paar foto’s van wat ik te zien kreeg bij mijn bezoek aan Nsawam staan nu hier op de site; foto’s van waar we wonen staan hier: http://www.mijnalbum.nl/Album=PKN38BHA


Kus, Céline