Ghana-verhalen 9-12 maart

Blog 9 – 12 maart

Dinsdag – Weer verder met de verhalen... we beginnen inmiddels aardig gesetteld te raken hier in New Town, Accra, ons huisje voelt al heel aardig als thuis. We worden (nog steeds) constant voorgesteld aan nieuwe familieleden, ooms, tantes, neven, nichten, stief-familieleden en ga zo maar door. Ik heb inmiddels werkelijk geen flauw idee wie wie is, wie bij wie hoort, met wie ik gesproken heb en wat er dan is gezegd... en dan met name de neven, die allemaal (in mijn ogen) op elkaar lijken met hetzelfde korte kroeskapsel, dezelfde slanke postuur en dezelfde prodent-smile. Wat het er ook niet makkelijker op maakt, is dat het hier niet ongewoon is voor een man om meerdere vrouwen te hebben, als dan niet tegelijkertijd. Daardoor worden de familiestructuren erg ingewikkeld, want de een is dan de zus van de ander, en die tweede heeft dan nog een zus, maar dat is dan weer geen familie van de eerste zus. Ik vraag me af of ik er ooit wijs uit ga worden!

Wat we ook wel al hebben gemerkt, is dat iedereen wel een graantje probeert mee te pikken van onze aanwezigheid. Van het weekend zijn we dus twee keer naar het strand geweest, en beide keren waren we met een man of negen, voor wie wij het grootste deel hebben betaald. Prima natuurlijk, maar op die manier zijn er altijd mensen die zich benadeeld voelen, dan krijg je van die reacties achteraf als ‘maar ik had ook wel meegewild!’. Alsof wij er hier ook maar enige invloed op uitoefenen wie er meegaat! Naar aanleiding daarvan hebben Lucandy en ik besloten om maandelijks een bedrag te geven aan de oma van Sarah, traditiegetrouw is dat hier de beste optie, want die zorgt dan dat het eerlijk wordt verdeeld en iedereen zo zijn deel krijgt. Ook uit financieel oogpunt is dat verstandiger, aangezien er tijdens zo’n dagje strand vrolijk op los wordt besteld op onze kosten, en 40 euro voor een dagje strand is ook voor mij als ‘rijke’ westerling duur! Sowieso is dat wel iets waar we merken dat er wel verkeerde ideeën over bestaan. Wanneer we uitleggen dat deze hele Ghana-onderneming voor ons ook niet zomaar iets is, dat we deze tijd in feite zonder inkomen zitten en dat we ook hard hebben moeten sparen om dit te kunnen doen, dan wordt daar behoorlijk verbaasd op gereageerd. Lucandy zat gister met een van Sarah’s neven te kletsen, en toen vroeg hij doodleuk waarom ze geen auto mee had genomen naar Ghana! Het feit dat we geen rijbewijs hebben, dus ook geen auto, en dat als student ook helemaal niet zouden kunnen betalen, dat was absoluut niet bij hem opgekomen.

Overigens valt het nog best wel tegen met de prijzen hier, Accra is helemaal niet zo goedkoop. Vooral huisvesting was een prijzige grap geworden als we hier niet waren ingetrokken. Maar misschien komt dat ook wel doordat Heba (schoonbroer van Lucandy) zo ongeveer alle hostels en guesthouses die wij als optie zagen, compleet afschoot omdat het niet veilig zou zijn. Ik had daarbij wel het idee dat hij daarin erg extreem was, aangezien bij een heleboel van die guesthouses ook gewoon buitenlandse vrijwilligers wonen, zonder problemen en met veel plezier.

Als we thuis zijn, zitten we vaak op onze eigen kamer of op die van Sarah en Yaw (haar broer dus), waar airco is (volgens mij de enige slaapkamer hier in de wijde omtrek). Zij hebben ook een TV op hun kamer staan, met een handjevol zenders, en een DVD-speler met een stapel films erbij. Die films hebben bij Lucandy en mij al voor heel wat entertainment gezorgd, want het gaat om ‘Nollywood’ en ‘Ghallywood’ films: Nigeriaanse en Ghanese producties dus, en hoewel Sarah het er zeker niet mee eens is, vinden wij tweeën de acteerprestaties echt lachwekkend slecht: zo fake en overdreven, denk aan een Latijns-Amerikaanse telenovella en dan nog erger. Maar goed, wij kunnen er prima om lachen, dus vooralsnog is het wel ok. Maar ik denk toch dat we op den duur ook wel zo onze eigen niet-Afrikaanse filmpjes zullen gaan kijken...

TV kijken kan dus, maar alleen als er stroom is. En dat is niet altijd het geval. In het deel van de stad waar wij zitten is zo ongeveer om de dag wel een stroomstoring. Gisteravond was de langste tot nu toe, toen hebben we iets van 30-45 minuten zonder stroom gezeten. De lengte valt dus heel erg mee, en achteraf moest ik er heel erg om lachen, maar op het moment dat de stroom wegvalt kan het heel irritant zijn, vooral omdat je nooit weet hoe lang het gaat duren tot er weer elektriciteit is. Ach ja, het hoort bij het leven in een ontwikkelingsland, en ergens heeft het ook wel weer zijn charme.

Vandaag zijn we voor het eerst echt op onze stageplek geweest, en hebben we uitgebreid gesproken met Mr. Kweku Quansah, onze begeleider daar. Hij heeft ons verteld over sanitatie in Ghana in het algemeen, en we hebben het een beetje over onze specifieke opdrachten gehad. Ook heeft hij ons een hele hoop documenten meegegeven op onze USB, zodat we al een hoop informatie kunnen gaan bekijken. Dat vind ik een enorme meevaller, aangezien ik van genoeg mensen op stage heb gehoord dat dat ook heel anders kan... Mr. Quansah is een heel vriendelijke man, en ik heb wel het idee dat hij iemand is bij wie we terecht kunnen met problemen. Erg prettig dus. We hebben het ook gehad over de tijdsindeling, en ook daarin is hij erg relaxed: hij vroeg ons hoeveel uren per dag we dachten te kunnen werken, haha! Hij gaf ook aan dat we vooral onze familie moesten uitnodigen, en dat we zelf ook zeker de tijd moeten nemen om het land door te reizen en er veel van te zien. Hij ziet het ook als een belangrijk onderdeel van onze tijd in Ghana, want, zo zei hij, als we een band opbouwen met het land, dan komen we hier later ook weer terug om er ons geld uit te geven, haha! (heeft hij natuurlijk ergens ook zeker gelijk in)
Over familie uitnodigen gesproken, mam, ik heb verteld dat jij misschien aan het eind van de rit naar Ghana komt, en daarop wordt overal erg enthousiast gereageerd. Hier in huis ben je van harte uitgenodigd, om zelf te ervaren hoe ik hier woon! Denk je dat je dat aandurft?! ;)

Overigens kan ik op de het ministerie gewoon met mn laptop op internet, en voor daarbuiten ga ik toch zo’n dongel aanschaffen... geen stromend water in je douche en toilet is één ding, maar geen internet gaat toch wel ver, hahaha! ;) Vreemd hoe prioriteiten zich kunnen ontwikkelen... maar douchen en naar de wc gaan kan ik hier ook prima zonder een kraan die ik open kan draaien, terwijl voor internet niet echt een alternatief is, en ik dat dus meer mis.

******

Gister, woensdag, was dag nummer twee op het ministerie, en vooralsnog mogen we niet klagen over onze werktijden: we moesten er om half tien zijn (dat werd natuurlijk, op zn Westers-Afrikaans, meer richting kwart voor tien, tien uur) om even kennis te maken met de directeur van de afdeling van het ministerie waar we werken, en vervolgens reden we met onze begeleider naar een vergadering over ’s werelds langste toiletwachtrij, die 22 maart hier in Ghana wordt georganiseerd om aandacht te vragen voor en bewustwording te creëren van de gebrekkige sanitatievoorzieningen. Bij de vergadering waren afgevaardigden van verschillende organisaties aanwezig die betrokken zijn bij de organisatie van het event, waaronder een bisschop van de kerk waarbij het allemaal plaatsvindt. En ik weet niet of dus door zijn aanwezigheid kwam of dat het standaardprocedure is, maar de vergadering werd geopend en afgesloten met een gebed, waarin werd gevraagd om de kracht om deze onderneming tot een goed einde te brengen en zo.
Wat ons inmiddels wel al duidelijk is geworden, is dat het grote obstakel in de ontwikkeling van het land de politiek is. Het is namelijk zo dat de nationale overheid zich voornamelijk bezighoudt met het maken van beleid, en dat beleid moet dan op lokaal niveau worden uitgevoerd. Het probleem hierbij is dat het niet mogelijk is om de lokale overheden, de assembly (zeg maar gemeenteraad), te dwingen het beleid ook daadwerkelijk uit te voeren, en in de praktijk gebeurt dat dus vaak ook niet. Er zijn plannen voor een grondwetswijziging waardoor de nationale overheid de lokale overheid in de toekomst wel kan dwingen, maar dat gaat sowieso nog een paar jaar duren en het is ook nog maar de vraag of dat echt gaat lukken.

Gisteravond ben ik met Sarah, haar broer en een van de neven (geloof ik) naar haar zus geweest, die hier een eindje vandaag woont. De zus (ik weet haar naam even niet meer) en Sarah hadden elkaar al twee jaar niet gezien, dus ze waren blij elkaar weer te zien, nog meer omdat de zus een half jaar geleden een dochtertje heeft gekregen dat Sarah ook nog niet had gezien. Was echt een heel schattig meisje, en uiteraard werd ze ook al snel bij mij op schoot gedropt, onder het mom van ‘zo, nu zie je ook voor het eerst een obruni!’
Verder is er nog een nicht die zwanger is en volgende maand moet bevallen, en hoewel ze eigenlijk niet direct hier in de buurt woont, blijft ze vanaf nu tot na haar bevalling hier bij de familie. Ben eens benieuwd hoe dat hier verder in zn werk gaat. Naast de zwangere nicht is er ook een nicht die binnenkort gaat trouwen, en dat mogen we dus waarschijnlijk ook meemaken. Bijzondere dingen dus, die het zeker de moeite waard maken om hier zo bij de familie te wonen!

*****
Donderdag – Lucandy en ik zijn vandaag (onder begeleiding van Sarah’s broer) naar Accra Mall geweest: een nieuw, modern, strak, koel winkelcentrum net buiten de stad. Voelde even alsof we niet in Ghana zaten! Daar heb ik een dongel gehaald om te kunnen internetten hier thuis, hebben we een hap gegeten en hebben we dankbaar gebruik gemaakt van het goed bijgehouden, doorspoelende, SCHONE toilet dat daar is (en die zijn buitengewoon schaars hier, zijn we inmiddels achter... zelfs op bv. het ministerie is het niet al te fris – wanneer we er een aantreffen is dat dus stiekem toch wel een beetje een verademing!). Thuis aangekomen bleek helaas dat de ‘light off’ die net was begonnen toen we van huis weggingen, nog steeds gaande was, waardoor ik pas later (toen na zes uur wachten de stroom weer terug was) met mn internet kon gaan spelen. En toen kwam ik tot de ontdekking dat de beloofde Mac-software die ik nodig heb voor gebruik van de dongel niet op het ding stond, zoals wel werd beloofd in de handleiding... morgen dus maar weer terug richting mall! De light-off van vandaag was dus best lang, ik heb dan ook even een huppeldansje gemaakt toen we ergens na vijven weer elektriciteit hadden, haha! Sja, het maakt me er wel weer even erg van bewust hoe goed we het hebben (verwend we zijn...) in Nederland. Niks mis mee dus! Inmiddels is de stroom wel weer terug, maar nu merk ik wel duidelijk hoe instabiel de stroomvoorziening hier is, ook wanneer hij niet uitvalt: mijn stroomstabilisator (ben toch echt blij dat ik dat lompe ding heb meegezeuld) begint telkens weer te piepen als teken dat de stroomtoevoer niet is zoals hij moet zijn. ***Ja hoor, terwijl ik dit zit te typen, valt de stroom weer helemaal uit... dus ik sla nu maar even alles op en ga mn laptop afsluiten. Hopelijk duurt het dit keer geen uren, want dat zou slapen zonder ventilator betekenen... en daar wil ik liever niet aan denken, haha!

******
Vrijdag – Nou, de laatste light off van gisteravond viel erg mee, een kwartiertje ofzo, en dankzij de accu in de stabilisator hebben we het zelfs niet eens zonder ventilator hoeven stellen... handig ding dus! :D
Vandaag heb ik dan eindelijk mijn internet aan de praat, hoera! Het is tamelijk langzaam, dus meer dan websites bekijken en mailen zit er denk ik niet in, maar dat is ook prima, overige dingen lukken hopelijk wel op het ministerie (foto’s uploaden bijvoorbeeld).

We zijn de afgelopen dagen ook naar verschillende supermarkten geweest om een beetje te vergelijken, want zowel in aanbod als in prijzen is er nogal wat verschil. Vandaag waren we in Shoprite, en dat is met stip de fijnste supermarkt gebleken: groot assortiment en relatief lage prijzen. Met de nadruk op relatief, want een supermarkt is hier per definitie niet echt goedkoop, aangezien veel van de producten worden geïmporteerd. De prijzen van het leven hier lopen dus erg uiteen, op straat kun je voor minder dan twee euro een vullende portie fried rice met een kippenpoot kopen, en de zakjes drinkwater die overal worden verkocht (waar wij ons nog even niet aan wagen – we laten onze magen eerst even wennen) koop je voor 5 eurocent. Op de markt kosten dingen ook echt haast niks, van de week hadden we de schoonzus van Sarah 10 cedi’s gegeven (ong. 5 euro), en de stoofpot met vis (yay :P) en spinazie hebben wij en de halve familie zo ongeveer de hele week gegeten. Ook openbaar vervoer kost echt geen drol: in de trotro hebben we nog nooit meer betaald dan 70 pesewa’s pp, wat dus ongeveer 35 eurocent is, en daarmee cross je dan echt half Accra door. Het zijn vooral de uitstapjes die de kosten opdrijven (en dan vooral doordat er zoveel mensen meegaan) en de boodschappen uit de supermarkt: een pot jam begin bij €2,50 en een literpak sap heb je ook niet voor minder dan €1,50. Maar goed, alles bij elkaar is het wel prima te doen, dus we komen wel rond en houden ook nog wat over om leuke dingen te doen.

Vanmorgen hebben we trouwens Ruud van Wezel gesproken, een docent van de Haagse Hogeschool. Hij was de coördinator van het voorbereidingstraject waar we de drie weken voor ons vertrek aan hebben deelgenomen, en hij is de afgelopen 2 weken zelf ook in Ghana geweest om dingen te regelen voor de samenwerking tussen de HHS en mogelijke stagebedrijven in Ghana. Hij had de meeste anderen van de groep van de voorbereiding ook bezocht, en vertelde dat één meisje al heel erg ziek is geworden, waarvoor ze al richting ziekenhuis heeft mogen gaan. Er werd gezegd dat het een of andere bacterie was, maar behandeling was nog niet aangeslagen en ze voelde zich dan ook nog hondsberoerd... zo blijkt wel weer, je moet toch echt wel voorzichtig zijn met wat je eet enzo, ziek worden is hier heel makkelijk!

Het is weer een half boekwerk geworden... ik gooi het maar weer eens online nu!

Oh trouwens, Serge, er wordt hier vooral gewerkt met post restante, die je dus moet gaan ophalen op het centrale postkantoor... dingen sturen is dus niet helemaal onmogelijk. De vraag is alleen of het handig is, aangezien de post er echt weeeeeeeken over kan doen...

Till next time,
Céline