Ghana, the end is near ;)

Hallo allemaal,

We zijn bijna twee weken verder en uiteraard is er weer een hoop gebeurd en heb ik van alles gedaan, dus toch nog maar even een nieuw verhaaltje om bij te blijven.

Om te beginnen bij woensdag twee weken geleden, de 23e, toen mam aankwam. Ze zou 's avonds om een uur of zeven aankomen, dus waren Lucandy, Fredrick en ik op tijd richting vliegveld gegaan, ook omdat Lucandy nog wilde kijken of ze haar vlucht nog kon veranderen naar een paar dagen eerder zodat ze wat meer tijd zou hebben om bij te komen. Alleen bleek toen bij aankomst (om zes uur ofzo) dat het KLM-kantoor waar dat moest al dicht was... en dat was dus al de derde poging om een open kantoor te vinden – overal werd verkeerde info gegeven. Lekker dus! Nou ja, in ieder geval hoefden we ons niet vervelen, aangezien die avond belangrijk WK-voetbal was: Ghana speelde tegen Duitsland... Toen mam uiteindelijk aan kwam lopen, had ze dus een mooi welkom; er hingen grote schermen, er waren heel veel mensen die naar de wedstrijd keken, uitgedost in Ghanees rood, geel en groen (ik moet toch telkens weer aan carnaval denken, sorry :P) die heeeeeel veeeeeel lawaai maakten! Het klonk ook echt net alsof ik in een stadion zat, niet normaal die herrie. De wedstrijd heeft Ghana uiteindelijk niet gewonnen, maar toch was er reden voor een feestje, want ze hadden zich wel gekwalificeerd voor de volgende ronde. Op de terugweg naar New Town was dat goed te merken, het wemelde van de mensen op straat, iedereen toeterde (nou ja, nog meer dan normaal al in ieder geval), scooters reden kris-kros door het verkeer, het gekkenhuis dat Accra heet was nog erger dan normaal haha! Onze taxichauffeur was op een gegeven moment zelfs bang... sja, had hij ook maar niet door Nima moeten rijden, de grootste volksbuurt van Accra. Leuke introductie dus wel voor mam, ze wist niet wat ze zag. In New Town aangekomen werd ‘Auntie Carla’ uitbundig door iedereen begroet met hugs en kisses, erg grappig. Iedereen was helemaal blij om haar te zien, dus dat was leuk.

Donderdags hebben we wat door Accra rond gebanjerd. We zijn naar de kleermaker geweest om wat voor mam te laten maken, vervolgens naar het ministerie om daar even een voorstelrondje te doen; ook Miss Vida was er, die trouwens uiteindelijk gelukkig de benodigde handtekeningen heeft gezet voor het slagen van onze stage, en het was leuk om daar nog even te zijn. Miss Vida gaf wel aan dat ze me nog wat wilde geven, en daarvoor moet ik nog terug naar het ministerie, met als gevolg dat we een dag eerder terug moeten komen van rondreizen en ik dus mn schema aardig om heb kunnen gooien meteen. Na het ministerie zijn we richting Independence Square gegaan (je moet toch iets van Accra hebben gezien) en toen door naar Osu om te lunchen enzo. ’s Avonds hadden we afgesproken met Lucandy, Bridgitt, Marilyn en Ansa om nog ergens gezellig te gaan eten als afscheid (het werd Chinees, ook in Ghana prima te eten) en het werd een geslaagde avond.

Vrijdag vertrok Lucandy uiteindelijk, behoorlijk onverwacht: ze had donderdag gebeld met KLM, maar toen bleek dat alle vluchten vol zaten en ze toch waarschijnlijk gewoon pas maandag kon vliegen. Maar toen was er vrijdag een annulering en kon ze toch nog mee, dus heeft ze uiteindelijk nog erg moeten haasten en heeft ze van een hoop mensen geen afscheid kunnen nemen, erg balen dus.
Zelf namen wij toen ook afscheid, aangezien mam en ik die dag naar Kumasi zouden vertrekken. Het was wel heel raar om na 4 maanden ineens gedag te zeggen! In de ochtend regende het knetterhard, waardoor we wat later in actie kwamen dan eigenlijk gepland, en uiteindelijk was het 1 uur toen we op het busstation aankwamen. Daar stond een enorme rij voor het loket en we moesten heel lang wachten tot we aan de beurt waren, en vervolgens mochten we weer een hele tijd wachten tot onze bus kwam opdagen... uiteindelijk was het half zes geweest tegen de tijd dat we vertrokken, en na elven toen we aankwamen in Kumasi!! Ach ja, dat is dan wat ze noemen GMT: Ghana Maybe Time... gelukkig had ik in de bus wel even een hotel gebeld, dus we konden wel direct daar een taxi heen nemen, dat ging verder heel soepel.

Op zaterdag zijn we toen in Kumasi gebleven, hebben we leuk souvenirs geshopt in het Cultural Center, slippers, kommetjes, een superschattig pakje voor Kirstin, ketting, en een schilderij op bestelling – precies met de kleuren waar ik al een tijd naar op zoek was zodat het mooi in mijn woonkamer past, haha! Ben ik dus helemaal blij mee! :D
Zondag zijn we eropuit getrokken, om te beginnen naar Besease, een klein dorpje buiten Kumasi waar een traditionele Ashanti shrine staat. Dit was erg de moeite waard, want het is een van de handvol exemplaren die er nog zijn van de oude Ashanti architectuur; vroeger, voordat de Britten Kumasi plat brandden, zag heel Kumasi er zo uit, dus dat was leuk om te zien. Ook was het een heel vriendelijk dorpje, met veel nieuwsgierige maar vriendelijke mensen. Na Besease zijn we verder gegaan naar Bobiri, een stuk regenwoud met vlindertuin. Omdat het niet superzonnig was waren er minder vlinders dan normaal, maar we hebben wel mooi door het bos gewandeld met een gids en een paar Belgen. En omdat we de heenweg naar het bos toe ook te voet hadden gedaan, hebben we uiteindelijk toch nog wel redelijk wat vlinders gezien. De terugweg naar de hoofdweg hoefden we gelukkig niet te lopen maar mochten we mee in de bak van de pick-up van de Belgen, dat was ook weer even lachen (en hobbelen ;))

Op maandag zijn we naar Ntonso en Adanwomase geweest, allebei net buiten Kumasi. Ntonso is een stempeldorp, hier worden de stempels gemaakt waarmee bepaalde soorten traditionele stof worden bestempeld. Adanwomase is een heel oud Kente-dorp, waar de traditionele Kente-stof wordt geweven. Om op deze plekken te komen moesten we natuurlijk weer onze weg vinden in een gigantisch trotrostation, dat was ook weer genieten want het ging op de typisch Ghanese manier: we werden van hot naar her gestuurd voor we eindelijk de juisten trotro vonden...
Ntonso en Adanwomase vielen ons uiteindelijk een beetje tegen, in Ntonso was het bezoekerscentrum nergens te vinden en in Adanwomase was de gids de hort op en kregen we dus maar een halve rondleiding. Heb er wel even kunnen oefenen op Kente weven (moeilijk!) en een ruwe cacaoboon meegekregen (zit nog steeds in mn tas, ga ik zo misschien eens even opensnijden en eten, schijnt namelijk wel lekker te zijn, als ik Lucandy moet geloven).

Dinsdag zijn we weer vertrokken uit Kumasi, richting zuiden, naar Cape Coast. In Cape Coast hadden we afgesproken met Isaac, een kennis van buren van Serge en Hanneke (jawel) die een huis aan het bouwen zijn bij Elmina, voor wie we een kraan hadden meegenomen zodat de bouw weer verder kon. Ook Isaac was helemaal enthousiast om ons te zien, was ook wel weer grappig, en uiteindelijk heeft hij ons naar Ko-Sa beach resort gebracht, waar we zouden blijven.

Op woensdag zijn we vanuit Ko-Sa voor een dagtripje naar Cape Coast gegaan en hebben we daar het fort bezocht. Dit was erg interessant. Zelf vond ik het indrukwekkender nog dan het (Nederlandse) fort in Elmina, o.a. doordat het groter (en dus grootschaliger: kerkers voor 1300 slaven...) was, en ook doordat de kerkers hier echte kerkers waren zoals je je voorstelt als je het woord kerker hoort: donker, muf, vochtig, benauwd, ondergronds, zonder ventilatie... echt geen pretje. Ik was natuurlijk al in Elmina geweest, en besloot daarom om de tour daar niet nog een keer te doen: het zou niks hebben toegevoegd aan de tour die we in het fort in Cape Coast hebben gehad. Na ons bezoek aan het fort hebben we met Isaac even een hap gegeten, en vervolgens zijn mam en ik met zn tweeen door Cape Coast gaan slenteren. Is een leuk stadje met karakter, mooie oude gebouwen uit de koloniale tijd en ook weer leuke kids die enthousiast werden bij het zien van een fototoestel. Ergens onderweg zag ik een bordje met ‘batik showroom’ dat mijn aandacht trok, dat volgend kwamen we terecht in een doolhof van kleine steegjes en paadjes waar volgens mij nooit blanken komen. Het was wel grappig, er kwamen weer kinderen naar ons toe om even over mn arm te wrijven; kijken of ik afgeef! :) Wat wel grappig is, is dat de sfeer in zo’n buurtje vaak in het begin een beetje afstandelijk en soms zelfs vijandig is, maar zodra je mensen op straat dan(in het Twi of in het Engels) groet en vraagt hoe het gaat slaat het helemaal om en wordt men heel vriendelijk! Op die manier zien we wel mooie stukjes authentiek Ghana, dus dat is leuk!
Ondertussen had mam last van haar darmen, dus die zat aan het water en brood (nou ja, toast met thee, bijna hetzelfde :P) De rest van de dag hebben we lekker aan het strand gerelaxed en van de zon genoten. Wat trouwens wel leuk was, toen we ’s ochtends over dat strand naar het dorp liepen om een sharetaxi te nemen, waren net de visserboten aangekomen en was het hele dorp uitgelopen om te handelen. Iedereen liep dus rond met grote bakken vis op hun hoofd enzo... allemaal leuk om te zien, maar een stank!!!!

Ok, ik ben het typen even zat, dus ik maak er een deel 1 en 2 van, deel 2 komt morgen wel ofzo, als ik dan nog puf heb na het bezoek aan de watervallen in Wli... Doeiiiiiiiiii!!

PS. Loes, ik heb je maar even toegevoegd... dacht dat je misschien nog wel benieuwd was! ;) tot snel!!