Ghana, de afronding
Door: Céline
16 Juli 2010 | Nederland, Leiden
Blog 16 juli
Ghana, de afsluiting
Inmiddels ben ik alweer bijna een week thuis, en het voelt al haast alsof ik nooit ben weggeweest! Blijft een vreemd gevoel. Het is wel anders dan eerdere keren dat ik lang weg was: toen vond ik het altijd irritant dat er dan thuis niks veranderd was in de tussentijd; nu ervaar ik dat juist als iets positiefs: er komt nog altijd gewoon water uit de kraan, de straten zijn nog altijd even rustig en schoon, ik hoef niet na te denken wanneer en waar ik gebruik ga maken van een wc... het gemak!! ;)
Vind het echt heerlijk om weer terug te zijn in mn huisje, die rust om me heen is één van de dingen die ik wel echt heb gemist.
Maar goed, ik had me voorgenomen nog een laatste deel te schrijven, om daarmee het hele verhaal compleet te maken. Bij deze dus.
Ik was gebleven bij vorige week woensdag, toen gingen we met onze taxichauffeur David richting Akosombo, waar de grote stuwdam van Ghana te zien is die het Voltameer heeft gecreëerd, en naar de omgeving van Kpong, waar de bekende Ghanese glaskralen worden gemaakt. Het begon meteen lekker: onderweg naar Akosombo kregen we keer op keer controle. De eerste keer werd gekeken of de chauffeur wel zijn gordel om had (dat had hij; hij was 200 meter voor de wegversperring maar even gestopt om hem om te doen...) en of zijn licentiestickers en rijbewijs in orde waren. Dit was nog allemaal prima, dus we konden snel doorrijden. De tweede keer dat we moesten stoppen was het voor een checkpoint van de douane. Nu had ik hierover al gelezen, en ik wist dus dat het in Ghana niet verplicht is om met je paspoort te reizen. Om de kans op verlies zo klein mogelijk te maken, hadden we onze paspoorten dus maar in mijn afgesloten koffer in Accra gelaten. Wel hadden we allebei een kopie bij ons, maar niet van de pagina waar het visum staat, en daar was het ze natuurlijk om te doen. ‘Waarom hebben jullie het niet bij je?’ Uhm, omdat het niet hoeft, hoe streng je er ook bij kijkt?! Nou ja, dat heb ik natuurlijk net even iets anders gezegd, maar ik dacht het wel! En omdat de douanier ook verrekte goed wist dat we volstrekt legaal bezig waren, konden we gewoon doorrijden. Ik kan daar altijd zo slecht tegen, van die lui die een godscomplex krijgen zodra ze een uniform aantrekken... ga er dan ook het liefst zo veel mogelijk tegenin, haha! (Maar dan natuurlijk wel op een manier dat ik mezelf er niet mee in de problemen breng, dat dan weer wel :P)
Toen kwam even later de derde controle, en hier ging het mis. Het was weer een politiecontrole, dit keer ging het weer om het rijbewijs van de chauffeur, de licentiestickers en werd er gekeken of de verplichte brandblusser wel aanwezig was. Maar, aangezien David deze auto van een vriend had geleend omdat de zijne ‘electrical problems’ had, wist hij niet hoe de kofferbak open moest. Handig dus. Na een beetje heen en weer bellen met de eigenaar van de auto kreeg hij het ding dan toch eindelijk open, en hoewel de brandblusser er gewoon netjes in lag, was er toch een probleem: de waarschuwingsdriehoek was niet te vinden... ook een verplicht onderdeel, en iedereen die wel eens een ritje op de Ghanese wegen heeft gemaakt, weet wel waarom. Nou ja, de agent maakte er een heel drama van, meer bellen met de eigenaar, wat heen en weer schreeuwen (wat wij natuurlijk niet verstonden) enz. Uiteindelijk werd demonstratief de verzekeringssticker van de voorruit verwijderd, en toen mochten we na een dikke 20 minuten eindelijk onze weg vervolgen... maar dus wel mooi zonder verzekering. Denk ik in ieder geval. De chauffeur zei van niet, maar volgens mij wilde hij ons gewoon niet ongerust maken. Goddank is er verder niks gebeurd, want ik denk dat we bij een ongeluk oid nog een flink probleem hadden gekregen – maar we waren in the middle of nowhere, dus wat moet je in zo’n geval?!
Nou ja, uiteindelijk dus toch in Akosombo terecht gekomen, waar we vanaf het terras van een luxe hotel een mooi uitzicht hadden op de dam. Dat ding is echt gigantisch, en hoewel we wel foto’s hebben gemaakt, komt de grootsheid natuurlijk niet goed over, maar dat was te verwachten.
Vervolgens zijn we doorgereden naar Agomanya, waar we even over het deel van de markt hebben gelopen waar de kralen worden verkocht, en oh wat hadden ze er veel moois! We hebben ons gelukkig behoorlijk in kunnen houden en maar weinig gekocht, want aangezien de kralen van glas zijn, wegen ze aardig wat, maar we hebben zeker onze ogen uitgekeken. Na de markt zijn we naar Cedi’s Bead Factory gegaan, en ook dit was weer erg de moeite waard. Dit is een familiebedrijfje dat al meer dan 200 jaar op traditionele manier de typische glazen kralen maakt, en ook aardig succesvol: ze exporteren wereldwijd naar Europa, Noord-Amerika en Australië. Het was echt interessant om te zien hoe de kralen met de hand worden gemaakt, met als belangrijkste grondstof oud glas, lege wijnflessen enzo... als ze voor plastig nou net zo’n mooie recycle-oplossing konden verzinnen, dat zou een hoop rotzooi schelen!
En toen was het alweer donderdag, en gingen we eerst via Aflao naar Klikor, om daar nog even een kijkje te nemen bij David en zijn school. Dit keer waren er een hoop vrijwilligers, een stuk of 10 in totaal. Grappig om te zien hoe dat de sfeer best wel verandert! Jammer genoeg duurde het allemaal erg lang en kwam er toen een flinke regenbui aandrijven, waardoor we hebben moeten besluiten niet meer naar de nieuwe school te gaan, maar meteen een trotro in terug naar Accra, zodat we daar nog op een acceptabel tijdstip aan zouden komen.
Terug in New Town werden we natuurlijk weer met open armen verwelkomd, was weer echt thuiskomen daar bij de familie. Op vrijdag hebben we onze bagage al grotendeels ingepakt (mijn grote koffer waar 23 kg in mocht op gevoel ingepakt, en op het vliegveld bleek het 22,5 te zijn – ik ben goed! :D) zodat we verder de tijd aan onszelf hadden. Ook vrijdag zijn we toch nog even op het ministerie langs geweest, aangezien Ms. Vida dat had gevraagd. Wat bleek: ze had een tas met 9 (!) jurken klaarstaan, voor Lucandy, Sarah en mij! Toen was ik toch wel even blij dat ik nog behoorlijk wat ruimte in mijn bagage had... Verder hebben we nog een laatste rondje Accra gedaan, Osu enzo. Op zaterdag heb ik als eerste nog even (nou ja, in 4 uur dan :P) mijn haar laten vlechten; dan spreek je af met het buurmeisje dat ze om 7 uur ’s ochtends langs komt, ga je tegen half 8 eens kijken en ligt ze nog te pitten... Ghanezen! :) De rest van de dag hebben we eigenlijk niet echt meer wat gedaan, gewoon lekker in New Town gehangen en genoten van de laatste uurtjes daar. Toen afscheid genomen van de familie (wat me gelukkig redelijk meeviel) en vervolgens onder begeleiding van Paako (=dus Fredrick) en Lucy naar het vliegveld gegaan. Daar is Bridgitt nog even langs geweest om gedag te zeggen, dat was ook echt nog even erg leuk. En toen dus echt goeiedag moeten zeggen...
De terugreis ging verder soepel en vlekkeloos, dat was fijn.
En inmiddels ben ik dus weer hard aan het wennen. Ik ben me wel nog steeds heel bewust van bepaalde dingen: een keer zag ik ergens een fietser en schoot het door me heen ‘hee, een blanke!’. Tja. Ook bedenk ik me bij alles wat ik eet dat ik mijn handen moet wassen anders word ik ziek – oh nee, dat is hier niet meer zo’n issue... Maar alles bij elkaar ben ik toch ook wel weer blij om terug te zijn!
Het is moeilijk om je niet heel schuldig te gaan voelen over je lekkere leventje hier, zeker wanneer ik dan Lucy aan de telefoon heb ofzo. Maar ik heb besloten me daarmee niet gek te gaan maken – het zijn nou eenmaal twee totaal verschillende werelden, ik heb gedaan wat ik kan, ik blijf doen wat ik kan, en meer kun je ook niet verwachten. Schuldgevoel gaat daar geen verschil meer in maken.
Wel heeft deze hele ervaring me toch wel een andere kijk gegeven op ontwikkelingshulp. Maar dat is een te lang verhaal om hier nu nog op te gaan schrijven. Vraag me daar maar zelf naar! ;)
Heb ook nog een heel aantal foto’s toegevoegd, weer hier te bekijken: http://www.facebook.com/album.php?aid=151956&id=689656615&l=5abce1c076
Dan sluit ik het verhaal maar af. Nu echt. Met een lijstje met mooie winkelnamen die ik in Ho tegen ben gekomen. Dank jullie wel allemaal voor alle berichtjes, mailtjes, krabbels, wall posts enz enz, was iedere keer weer leuk om te lezen!
Tot de volgende reis!!!! :D
- Who Knows Hair Palace
- No Weapon Fashion Center
- Only Believe Ventures
- Natural Beauty Boutique
- Divine Guidance Enterprise (Divine Furniture Works)
- Break Through Communication & Business Centre
- All Mighty Wonder Chop Bar
- J-Hissi Hair Craft & Decor
- Modern Brains Prep School
- There Will Be Light Enterprise
- Sonrise Senior High School
:)
Ghana, de afsluiting
Inmiddels ben ik alweer bijna een week thuis, en het voelt al haast alsof ik nooit ben weggeweest! Blijft een vreemd gevoel. Het is wel anders dan eerdere keren dat ik lang weg was: toen vond ik het altijd irritant dat er dan thuis niks veranderd was in de tussentijd; nu ervaar ik dat juist als iets positiefs: er komt nog altijd gewoon water uit de kraan, de straten zijn nog altijd even rustig en schoon, ik hoef niet na te denken wanneer en waar ik gebruik ga maken van een wc... het gemak!! ;)
Vind het echt heerlijk om weer terug te zijn in mn huisje, die rust om me heen is één van de dingen die ik wel echt heb gemist.
Maar goed, ik had me voorgenomen nog een laatste deel te schrijven, om daarmee het hele verhaal compleet te maken. Bij deze dus.
Ik was gebleven bij vorige week woensdag, toen gingen we met onze taxichauffeur David richting Akosombo, waar de grote stuwdam van Ghana te zien is die het Voltameer heeft gecreëerd, en naar de omgeving van Kpong, waar de bekende Ghanese glaskralen worden gemaakt. Het begon meteen lekker: onderweg naar Akosombo kregen we keer op keer controle. De eerste keer werd gekeken of de chauffeur wel zijn gordel om had (dat had hij; hij was 200 meter voor de wegversperring maar even gestopt om hem om te doen...) en of zijn licentiestickers en rijbewijs in orde waren. Dit was nog allemaal prima, dus we konden snel doorrijden. De tweede keer dat we moesten stoppen was het voor een checkpoint van de douane. Nu had ik hierover al gelezen, en ik wist dus dat het in Ghana niet verplicht is om met je paspoort te reizen. Om de kans op verlies zo klein mogelijk te maken, hadden we onze paspoorten dus maar in mijn afgesloten koffer in Accra gelaten. Wel hadden we allebei een kopie bij ons, maar niet van de pagina waar het visum staat, en daar was het ze natuurlijk om te doen. ‘Waarom hebben jullie het niet bij je?’ Uhm, omdat het niet hoeft, hoe streng je er ook bij kijkt?! Nou ja, dat heb ik natuurlijk net even iets anders gezegd, maar ik dacht het wel! En omdat de douanier ook verrekte goed wist dat we volstrekt legaal bezig waren, konden we gewoon doorrijden. Ik kan daar altijd zo slecht tegen, van die lui die een godscomplex krijgen zodra ze een uniform aantrekken... ga er dan ook het liefst zo veel mogelijk tegenin, haha! (Maar dan natuurlijk wel op een manier dat ik mezelf er niet mee in de problemen breng, dat dan weer wel :P)
Toen kwam even later de derde controle, en hier ging het mis. Het was weer een politiecontrole, dit keer ging het weer om het rijbewijs van de chauffeur, de licentiestickers en werd er gekeken of de verplichte brandblusser wel aanwezig was. Maar, aangezien David deze auto van een vriend had geleend omdat de zijne ‘electrical problems’ had, wist hij niet hoe de kofferbak open moest. Handig dus. Na een beetje heen en weer bellen met de eigenaar van de auto kreeg hij het ding dan toch eindelijk open, en hoewel de brandblusser er gewoon netjes in lag, was er toch een probleem: de waarschuwingsdriehoek was niet te vinden... ook een verplicht onderdeel, en iedereen die wel eens een ritje op de Ghanese wegen heeft gemaakt, weet wel waarom. Nou ja, de agent maakte er een heel drama van, meer bellen met de eigenaar, wat heen en weer schreeuwen (wat wij natuurlijk niet verstonden) enz. Uiteindelijk werd demonstratief de verzekeringssticker van de voorruit verwijderd, en toen mochten we na een dikke 20 minuten eindelijk onze weg vervolgen... maar dus wel mooi zonder verzekering. Denk ik in ieder geval. De chauffeur zei van niet, maar volgens mij wilde hij ons gewoon niet ongerust maken. Goddank is er verder niks gebeurd, want ik denk dat we bij een ongeluk oid nog een flink probleem hadden gekregen – maar we waren in the middle of nowhere, dus wat moet je in zo’n geval?!
Nou ja, uiteindelijk dus toch in Akosombo terecht gekomen, waar we vanaf het terras van een luxe hotel een mooi uitzicht hadden op de dam. Dat ding is echt gigantisch, en hoewel we wel foto’s hebben gemaakt, komt de grootsheid natuurlijk niet goed over, maar dat was te verwachten.
Vervolgens zijn we doorgereden naar Agomanya, waar we even over het deel van de markt hebben gelopen waar de kralen worden verkocht, en oh wat hadden ze er veel moois! We hebben ons gelukkig behoorlijk in kunnen houden en maar weinig gekocht, want aangezien de kralen van glas zijn, wegen ze aardig wat, maar we hebben zeker onze ogen uitgekeken. Na de markt zijn we naar Cedi’s Bead Factory gegaan, en ook dit was weer erg de moeite waard. Dit is een familiebedrijfje dat al meer dan 200 jaar op traditionele manier de typische glazen kralen maakt, en ook aardig succesvol: ze exporteren wereldwijd naar Europa, Noord-Amerika en Australië. Het was echt interessant om te zien hoe de kralen met de hand worden gemaakt, met als belangrijkste grondstof oud glas, lege wijnflessen enzo... als ze voor plastig nou net zo’n mooie recycle-oplossing konden verzinnen, dat zou een hoop rotzooi schelen!
En toen was het alweer donderdag, en gingen we eerst via Aflao naar Klikor, om daar nog even een kijkje te nemen bij David en zijn school. Dit keer waren er een hoop vrijwilligers, een stuk of 10 in totaal. Grappig om te zien hoe dat de sfeer best wel verandert! Jammer genoeg duurde het allemaal erg lang en kwam er toen een flinke regenbui aandrijven, waardoor we hebben moeten besluiten niet meer naar de nieuwe school te gaan, maar meteen een trotro in terug naar Accra, zodat we daar nog op een acceptabel tijdstip aan zouden komen.
Terug in New Town werden we natuurlijk weer met open armen verwelkomd, was weer echt thuiskomen daar bij de familie. Op vrijdag hebben we onze bagage al grotendeels ingepakt (mijn grote koffer waar 23 kg in mocht op gevoel ingepakt, en op het vliegveld bleek het 22,5 te zijn – ik ben goed! :D) zodat we verder de tijd aan onszelf hadden. Ook vrijdag zijn we toch nog even op het ministerie langs geweest, aangezien Ms. Vida dat had gevraagd. Wat bleek: ze had een tas met 9 (!) jurken klaarstaan, voor Lucandy, Sarah en mij! Toen was ik toch wel even blij dat ik nog behoorlijk wat ruimte in mijn bagage had... Verder hebben we nog een laatste rondje Accra gedaan, Osu enzo. Op zaterdag heb ik als eerste nog even (nou ja, in 4 uur dan :P) mijn haar laten vlechten; dan spreek je af met het buurmeisje dat ze om 7 uur ’s ochtends langs komt, ga je tegen half 8 eens kijken en ligt ze nog te pitten... Ghanezen! :) De rest van de dag hebben we eigenlijk niet echt meer wat gedaan, gewoon lekker in New Town gehangen en genoten van de laatste uurtjes daar. Toen afscheid genomen van de familie (wat me gelukkig redelijk meeviel) en vervolgens onder begeleiding van Paako (=dus Fredrick) en Lucy naar het vliegveld gegaan. Daar is Bridgitt nog even langs geweest om gedag te zeggen, dat was ook echt nog even erg leuk. En toen dus echt goeiedag moeten zeggen...
De terugreis ging verder soepel en vlekkeloos, dat was fijn.
En inmiddels ben ik dus weer hard aan het wennen. Ik ben me wel nog steeds heel bewust van bepaalde dingen: een keer zag ik ergens een fietser en schoot het door me heen ‘hee, een blanke!’. Tja. Ook bedenk ik me bij alles wat ik eet dat ik mijn handen moet wassen anders word ik ziek – oh nee, dat is hier niet meer zo’n issue... Maar alles bij elkaar ben ik toch ook wel weer blij om terug te zijn!
Het is moeilijk om je niet heel schuldig te gaan voelen over je lekkere leventje hier, zeker wanneer ik dan Lucy aan de telefoon heb ofzo. Maar ik heb besloten me daarmee niet gek te gaan maken – het zijn nou eenmaal twee totaal verschillende werelden, ik heb gedaan wat ik kan, ik blijf doen wat ik kan, en meer kun je ook niet verwachten. Schuldgevoel gaat daar geen verschil meer in maken.
Wel heeft deze hele ervaring me toch wel een andere kijk gegeven op ontwikkelingshulp. Maar dat is een te lang verhaal om hier nu nog op te gaan schrijven. Vraag me daar maar zelf naar! ;)
Heb ook nog een heel aantal foto’s toegevoegd, weer hier te bekijken: http://www.facebook.com/album.php?aid=151956&id=689656615&l=5abce1c076
Dan sluit ik het verhaal maar af. Nu echt. Met een lijstje met mooie winkelnamen die ik in Ho tegen ben gekomen. Dank jullie wel allemaal voor alle berichtjes, mailtjes, krabbels, wall posts enz enz, was iedere keer weer leuk om te lezen!
Tot de volgende reis!!!! :D
- Who Knows Hair Palace
- No Weapon Fashion Center
- Only Believe Ventures
- Natural Beauty Boutique
- Divine Guidance Enterprise (Divine Furniture Works)
- Break Through Communication & Business Centre
- All Mighty Wonder Chop Bar
- J-Hissi Hair Craft & Decor
- Modern Brains Prep School
- There Will Be Light Enterprise
- Sonrise Senior High School
:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
