Ghana, vervolg

Ok, we gaan weer vrolijk verder met deel 2, mam ligt in het zwembad van het hotel, maar omdat nu de zon niet schijnt heb ik daar niet zo’n behoefte aan.

Ik was gebleven bij afgelopen donderdag, toen zijn we de dag weer lekker ontspannen begonnen op het strand met een boek. De dag begon aardig bewolkt, maar later in de ochtend brak de zon goed door en konden we toch nog lekker in de zon liggen bakken! :)
‘s Middags zijn we, om toch nog wat te hebben gedaan, even naar Elmina geweest. We hadden besloten dat we niet het fort in zouden gaan om de rondleiding te volgen, omdat dat niet echt wat toe zou voegen aan wat we in Cape Coast hadden gezien. Maar mam moest Elmina en het fort daar natuurlijk wel gezien hebben, aangezien zich daar in feite een stukje (smerige) Nederlandse geschiedenis heeft afgespeeld in de tijd van de slavernij. We zijn dus gewoon door het dorp gelopen, en om het fort heen, wat ook nog steeds een aardig beeld geeft. Het was weer eens een nationale feestdag (dag van de republiek of zoiets), en blijkbaar is dat in Ghana dé gelegenheid voor veel scholen om op excursie te gaan: de parkeerplaats stond vol met bussen en het wemelde er van de schoolkinderen in uniform. Ook hing er een aantal local kids rond, die wel behoorlijk irritant om geld bleven vragen. Na bij het fort te hebben gelopen gingen we richting fort St. Jago, gebouwd door de Hollanders ter versterking van de verdediging van het ‘hoofdfort’, wat op een heuvel ertegenover ligt en dus een superuitzicht geeft op het grote fort en Elmina. Ook hier waren er weer veel irritante kinderen die om geld vroegen, aan onze handen en armen gingen hangen en niet echt van ophouden wisten. Uiteindelijk werkte het wel om ‘dabi’ te zeggen (nee in het Twi), maar het was de meest extreme versie die ik tot nu toe in Ghana heb meegemaakt van dit tafereel.
Na fort St. Jago zijn we naar het Nederlandse kerkhof gelopen, waar ik al was geweest en waarvan ik wist dat het niet heel veel voorstelt, maar mam wilde er graag even langs, dus prima. Toen we er aan kwamen zat de poort op slot, maar op dit soort plekken verspreidt nieuws zich heel snel, en binnen de kortste keren kwam er een oud vrouwtje aanlopen met de sleutel, om ons toch even binnen te laten.
Vervolgens zijn we aan het eind van de middag weer terug gegaan richting Ko-Sa met de trotro, en dit keer hadden we het geluk een mate (soort conducteur van een trotro) te hebben die het nodig vond de wagen telkens stil te laten staan omdat hij zijn eigen zaakjes nog moest regelen. Lekker dus, het duurde een eeuwigheid voor we echt op weg waren! Maar ja, dat is Ghana, zoveel is me na een dikke 4 maanden wel duidelijk!
Inmiddels hadden we nieuwe buren gekregen, ook Nederlanders die stage hadden gelopen en nu met hun familie aan het rondreizen waren, en toevallig genoeg zitten zij op dezelfde vlucht terug naar Nederland, dus we komen ze nog wel tegen, komende zaterdag.

Op vrijdag hebben we echt een totale relaxdag genomen en zijn we heerlijk op het strand blijven hangen, echt zo lekker die rust daar! Verder was het natuurlijk ook een belangrijke voetbaldag: ‘s middags speelde Nederland tegen Brazilie (ik had 3-0 voor de Brazilianen verwacht ofzo, maar ok :)) en was er dus reden voor een feestje. ‘s Avonds speelde Ghana tegen Uruguay, en hoewel ze echt goed speelden, hebben ze jammer genoeg na penalties verloren en was daarmee ook het laatste Afrikaanse land buiten spel gezet. Best wel een domper dus, als je tussen de Afrikanen en Nederlanders met hart voor Afrika zit!

Zaterdag zijn we rustig aan terug gegaan richting Accra, via Cape Coast. We hadden eigenlijk Isaac nog even willen treffen, om toch op zn minst een fotootje te nemen samen, maar toen we op het busstation aankwamen kon de bus elk moment arriveren. En omdat de eerstvolgende bus pas minimaal 2 uur later zou gaan, hebben we besloten dat toch maar niet meer te doen. Dan maar geen foto, dat moet dan maar wachten tot Isaac wellicht volgend jaar naar Nederland komt (zegt hij zelf iig, maar dat heb ik al van meer Ghanezen gehoord… ik moet het zien). Wel heb ik op het busstation nog kenkey (typisch Ghanees eten wat ik niet te eten vind) kunnen kopen. Toen ik de vorige keer in Cape Coast was geweest, kreeg ik terug in Accra te horen ‘waarom heb je geen kenkey meegebracht?’ Omdat ik van nikls wist! Blijkbaar heeft Cape Coast goede kenkey, en neem je er dus wat van mee als cadeautje als je daar bent geweest… Maar nu wist ik het dus wel, en gelukkig had ik het onthouden. Grandma en de familie waren weer blij en aangenaam verrast, haha! :)
De busreis ging heel soepel, en om 3 uur ‘s middags waren we weer in New Town. De ontvangst door alle familie en buren was weer helemaal hartelijk en hartverwarmend, met als toppunt nichtje Adwoa die op me af kwam rennen, me om de nek vloog en uitriep ‘I’ve missed you so much’! ;)
Jammer was die avond alleen dat mam en ik nu allebei last hadden van onze darmen, dus ons diner bestond uit de luxe van droge crackers en een banaan… Gelukkig was ik er na een dag vanaf en gaat het bij mam inmiddels ook de goede kant op, dus dat komt wel goed.

We bleven niet lang in Accra, zondag vertrokken we weer tegen het eind van de ochtend. Dit keer gingen we naar Ho, de hoofdstad van de Volta region, helemaal in het oosten tegen de grens met Togo. Ik had gedacht lekker met de grote airco STC bus te gaan, maar had er daarbij natuurlijk niet aan gedacht dat het zondag was en die bus niet gaat op zondag… Dus hebben we maar een trotro genomen, want we wilden wel zondag weg. Gelukkig was er ook een wat luxere trotro met airco beschikbaar voor deze langere afstand (3 uur rijden ongeveer), en toen we ook betaald hadden voor de plaats naast ons (met zn drieen op zon bankje is toch wel krap voor zo’n reis), zaten we prima comfortabel.
In Ho zitten we nu nog steeds, we hebben gekozen voor een vrij luxe hotel (2-sterren, dat is hier luxe! :P), vandaar de aanwezigheid van het zwembad waar mam momenteel in dobbert. Overigens zijn we wel blij met die keuze, aangezien men hier een generator heeft en er gisteravond light-off was. In een hotel is dat toch net wat irritanter dan in New Town, waar ik de weg goed weet in en om huis. En sowieso is de luxe errug lekker na weer een nachtje New Town; nu ik de laatste anderhalve week weer in wat normalere omstandigheden heb gezeten, merk ik pas weer echt hoe enorm primitief onze leefsituatie in New Town is, en het valt me steeds minder mee daar…

Gister was het dus maandag, en hebben we Ho zelf een beetje verkend. Niet dat er heel veel te doen is, maar we hadden al snel door dat je hier gewoon een rustig tempo moet houden, anders is de lol van het rondreizen er echt snel vanaf, als je aangewezen bent op openbaar vervoer. We hebben via een ander hotel (lang leve reisgidsen!) een auto geregeld voor vandaag en morgen, zodat we wel de trips kunnen maken die we graag wilden. Ook hebben we nog even lekker geshopt bij een batikwinkeltje (komen weer wat rokjes aan dus :P) en heb ik een beschermhoes laten maken van een mooi Afrikaans batikstofje voor mn laptop, die kan ik morgen ophalen. Als dat geen passende souvenir voor mezelf is, dan weet ik het niet meer! ;)

Vandaag zijn we dus met onze gecharterde taxi op pad geweest. De chauffeur heet David, is aardig, spreekt niet geweldig Engels en jakkerde over de weg als een idioot. Ik heb hem een paar keer gevraagd of hij alsjeblieft wat rustiger wilde rijden, aangegeven dat we geen haast hadden en graag levend en heelhuids op de plek van bestemming wilden arriveren… gelukkig luisterde hij uiteindelijk wel en ging hij niet meer harder dan 80 op de slingerweggetjes!
We gingen naar Wli, waar naar verluidt de hoogste waterval van West-Afrika te vinden is. Of dat waar is weet ik natuurlijk niet, maar gaaf was hij zeker! Ik schat dat het water zo van een metertje of 60 naar beneden kwam storten, en zeker nu het regenseizoen is begonnen is het echt een flinke waterval. Top dus!

Vanavond zoeken we nog even een barretje op om voetbal te kijken, en ik hoop echt dat we Uruguay even inmaken!!!! :D

Morgen gaan we weer met David op pad, aangezien we dan weer een bestemming hebben die voor het openbaar vervoer net wat te ver weg is. Dan gaan we naar Kpong en Akosombo. In Kpong zijn een kralenfabriek waar de typisch Ghanese glaskralen worden gemaakt, en bij Akosombo ligt een grote stuwdam, die ervoor heeft gezorgd dat het Volta-meer is ontstaan, het grootste kunstmatige meer ter wereld (850.000 ha oppervlak, 400 km lang). Lijkt ons ook nog wel de moeite waard om even te zien.

Donderdag vertrekken we weer ui Ho, dan gaan we eerst via Aflao aan de Togolese grens naar David in Klikor, en later in de middag reizen we terug naar Accra… wat heel raar was, is dat ik afgelopen weekend al afscheid heb moeten nemen van grandma, zij vertrekt donderdagochtend vroeg voor een begrafenis in Cape Coast, en haar zal ik dus niet meer zien voor ik naar Nederland kom. Echt een heel vreemd idee.

Ok, we zijn weer bij!! Op de foto’s moeten jullie wel nog even wachten, dat komt allemaal pas weer later, misschien nog in Accra of anders vanaf het vliegveld ofzo, dan heb ik daar ook nog wat te doen. ;)